Πάμε παρέλαση;

Κατά το «Πάμε πόλεμο;» (από τη ταινία Λούφα και Παραλλαγή – Σειρήνες στο Αιγαίο), που προσφάτως άλλαξε σε «Πάμε πλατεία;» ή «Πάμε πορεία;», τι πιο επίκαιρο από το «Πάμε παρέλαση;»;

Ο λόγος που γίνεται αυτός ο παραλληλισμός των ανωτέρω φράσεων, δεν είναι άλλος από την επιτακτική ανάγκη για επισήμανση των καίριων συμβάντων με έναν πιο χαριτωμένο τρόπο. Γιατί πάντα ένα σύνθημα, μια φράση που διατυπώνεται με ιδιαίτερο τρόπο κινητοποιεί γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα, δίνοντας ρυθμό και τέμπο στην προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι καταστάσεις.

Κι ενώ τις προηγούμενες χρονιές οι σχολιασμοί των παρελάσεων έδιναν έμφαση στην ένδυση των μαθητών (κυρίως θηλυκού γένους), φέτος στο επίκεντρο ήταν όλα τα υπόλοιπα εκτός από το μήκος της φούστας! Η φετινή 28η Οκτωβρίου (2011) ήταν συγκινητικά μοναδική, ξεχωριστά διαφορετική και ιδίως ενδιαφέρουσα.

«Στολισμένη» με μαύρα περιβραχιόνια στα χέρια και μαύρες κορδέλες στα μουσικά όργανα της δημοτικής μπάντας, γυρισμένες πλάτες και κεφάλια στραμμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυγά και γιαούρτια να εκτοξεύονται και αποδοκιμασίες να ολοκληρώνουν το σκηνικό. Όλα τους σύμβολα βαθιάς οργής για μια χώρα που μια τέτοια μέρα θα έπρεπε να είναι υπερήφανη για τον εαυτό της και δεν είναι! Μια μέρα εθνικής γιορτής που καλύπτεται από το πέπλο της εθνικής αδικίας και ταπεινοσύνης! Αυτό «γιόρτασε» ο ελληνικός λαός την 28η Οκτωβρίου του 2011, μια εθνική γιορτή αλλιώτικη από τις άλλες! Και δίνοντας για ακόμη μία φορά το μήνυμά του στους «επίσημους» της χώρας του, αντέστρεψε τους ρόλους, καθώς όπως διάβασα κάπου: «Φέτος στην παρέλαση, οι επίσημοι είναι οι πολίτες!»

Δράση χωρίς αντίδραση, όμως, γίνεται; Έτσι, λοιπόν, τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι η παρουσία τους ήταν όχι απλά ενοχλητική, αλλά προκλητική και ανεπιθύμητη, τότε φρόντισαν οι πολιτικοί όλων των κομμάτων να μας παραθέσουν τους άνευ ουσιαστικού περιεχομένου σχολιασμού τους επί του τρόπου διεξαγωγής των παρελάσεων. Ονόματα δε θα χρησιμοποιήσω. Η φαντασία σας είναι αρκετή για να ταυτίσει δηλώσεις με πρόσωπα.

Τόλμησαν, λοιπόν, να πουν ότι οι πολίτες με αυτές τους τις συμπεριφορές δεν τιμούν τη χώρα μια τέτοια ημέρα. Και διερωτώμαι… μιλούν αυτοί που εκθέτουν αρνητικά τη χώρα μας καθημερινά; Αυτοί που νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους προβολή και το τυχόν πολιτικό κόστος που μπορεί να έχει (για το κόμμα τους πάντα, όχι για τη χώρα) μια λάθος κίνηση; Τόλμησαν να χαρακτηρίσουν ανιστόρητους, γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές. Ποιοι; Αυτοί που επί χρόνια ολόκληρα αγνοούν ή και παρακάμπτουν εσκεμμένα την ιστορία του τόπου ή τη χρησιμοποιούν προς όφελός τους; Τόλμησαν ακόμα (αν είναι δυνατόν!) να πουν ότι ο λαός έχει στη διάθεσή του όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου για να διαδηλώσει και να διαμαρτυρηθεί. Αναρωτήθηκαν ότι σήμερα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να τους κοιτάξουν στα μάτια, καθώς όλες τις υπόλοιπες μέρες όλοι αυτοί οι επίσημοι είναι κρυμμένοι κάπου μέσα στα πολιτικά γραφεία τους ή στη Βουλή, αγνοώντας τη φωνή του λαού τους;

Τέλος, είχαν το απίστευτο θράσος να πουν ότι λυπούνται! Λυπήθηκαν σήμερα που αναγκάστηκαν να περιορίσουν την προσωπική τους προβολή και να διασφαλίσουν τη σωματική τους ακεραιότητα; Λυπήθηκαν γιατί ο κόσμος τους υποδέχτηκε με αποδοκιμασίες, συνθήματα, αυγά και γιαούρτια; Λυπήθηκαν που δεν υπήρξε (κατά τα λεγόμενά τους πάντα) ο σεβασμός που αρμόζει σε μια τέτοια ημέρα; Ε, λοιπόν, πολύ καλά κάνουν και λυπούνται. Όμως, να λυπούνται για τους εαυτούς τους, γιατί είναι αξιολύπητοι ούτως ή άλλως! Να λυπούνται για τις λανθασμένες αποφάσεις που έλαβαν. Να λυπούνται που «πουλούν» τη χώρα μας με τις πράξεις τους. Να λυπούνται για όσα περνάει η χώρα και όσα ακόμα τη μέλλουν εξαιτίας τους. Να λυπούνται που δεν είναι άξιοι να κυβερνήσουν μια χώρα με μια τόσο μεγάλης εθνικής σημασίας ιστορία.

28η Οκτωβρίου 2011. Οι Έλληνες τίμησαν τούτη τη μέρα όπως της άξιζε! Ακριβώς επειδή σεβάστηκαν τα χώματα που οι προκάτοχοί τους διεκδίκησαν και κέρδισαν με το σπαθί τους, συνεχίζοντας τον αγώνα που τόσο καιρό δίνουν, αρνήθηκαν την παρουσία ανάξιων πολιτικών προσώπων, σε μια εκδήλωση, όπως είναι η παρέλαση προς τιμήν των ηρώων του 1940. Εκπαιδευτικοί και γονείς πήγαν στην παρέλαση όχι μόνο για να θαυμάσουν τα παιδιά τους, αλλά και για να υπενθυμίσουν ότι ο λαός είναι παρών και ότι η ιστορία ακόμη γράφεται με δόσεις επανάληψης από το παρελθόν. Ομάδες μαθητών, έστρεψαν επιδεικτικά το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση, αγνοώντας τους επίσημους που ποτέ δεν έχουν ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τα όποια προβλήματα και τις ελλείψεις που μπορεί να αντιμετωπίζουν τα σχολεία τους, και κοιτάζοντας αυτούς που αγωνίζονται ακόμη μαζί τους για το μέλλον τους.

Όταν καθημερινά οι διαδηλώσεις αγνοούνται, η φωνή πνίγεται στα δακρυγόνα και η σκέψη βομβαρδίζεται με βαρύγδουπες υποσχέσεις και ανελέητα ψέματα, τότε πάμε παρέλαση, συμβολίζουμε με μαύρο χρώμα και γυρίζουμε τα κεφάλια προς την αντίθετη κατεύθυνση, γιατί αυτό τους αξίζει τους δήθεν «επισήμους» της χώρας μας.

- Πάμε παρέλαση, λοιπόν;

- Πάμε!

Γιατί… «Όποιος δε θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.» George Santayana

Νικολέτα Μπάραλη

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.