Χελιδόνια

Πανικός. Όταν δεν ξέρεις από ποια έξοδο να φύγεις. Όταν όλα φαίνονται να σε πνίγουν σιγά. Τρόμος. Και ύστερα έρχεται η κρίση. Η κρίση πανικού.

Ανακατεύεσαι, μουδιάζεις, δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Νιώθεις να σε περπατάνε χιλιάδες μικροσκοπικά μυρμήγκια ή ότι χάνεις τα λογικά σου. Όμως δεν τα χάνεις. Απλά κάτι σε άγχωσε τόσο πολύ που έκανε το σώμα σου να ξεσπάσει. Και τώρα τρέχεις να κρυφτείς.

Στην εποχή που ζω ο πανικός έχει εξελιχθεί σε οικεία λέξη... Τα χρέη που δε δημιούργησα και όμως πληρώνω, το μέλλον που σε αυτή τη χώρα είναι αμφίβολο, η επιτηδευμένη έλλειψη συναισθημάτων που διακατέχει τους πάντες και με ενοχλεί, είναι μερικά από τα στοιχεία που σε μένα τουλάχιστον φέρνουν πανικό. Θα μου πεις δεν είσαι η μόνη. Φυσικά και δεν είμαι. Το άγχος πια έχει γίνει συνώνυμο της ζωής των νέων ανθρώπων, αφού κανείς δεν τους εγγυάται πως θα ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Και ως επακόλουθο αναγκάζονται, μαζί ίσως και εγώ, να βάζουν όνειρα και συναισθήματα στην άκρη με σκοπό την προστασία του μυαλού και της καρδιάς τους. Για να γλιτώσουν μια επερχόμενη απογοήτευση. Αν όλη αυτή η διαδικασία δεν οδηγεί σε πανικό, τότε ποια οδηγεί;

Το ζήτημα δεν τίθεται στο γιατί έχεις συχνά αυτές τις γνωστές ζαλάδες και θέλεις να φύγεις όσο πιο μακριά γίνεται, αλλά ποιος στις δημιούργησε. Ποιος σε έκανε να φοβάσαι για το μέλλον σου, για σένα τον ίδιο τελικά. Όταν είχα αρχίσει να σκέφτομαι τις δικές μου «ζαλάδες», ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να διαλευκάνω την υπόθεση, ως άλλος Σέρλοκ Χολμς. Γιατί πίστεψέ με απαιτεί τεράστια έρευνα. Αρχικά νόμιζα ότι φταίω εγώ. Ότι κάτι κάνω λάθος και δεν μπορώ να βρω δουλειά στον τομέα που κουράστηκα να σπουδάζω, ότι δεν διαχειρίζομαι εγώ σωστά τα χρήματα που έχω, ότι δεν γίνεται να ζητάω συνέχεια πιο πολύ χρόνο γιατί δεν προλαβαίνω να διεκπεραιώσω τις διάφορες υποθέσεις μου και άλλα πολλά. Αλλά για μισό λεπτό. Δεν μπορεί να φταίω μόνο εγώ. Στοπ!

Κάπου εκεί άρχισαν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.

«Δεν είμαι εγώ υπαίτια για την κακή κατάσταση της χώρας. Απλά δεν υπάρχουν δουλειές γι’ αυτό και δεν βρίσκω. Και δεν θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα. Δεν έχω ιδέα γιατί οι άνθρωποι πλέον δεν αφήνουν ούτε ένα παραθυράκι συναισθήματος ανοιχτό. Για να προφυλαχθούν ίσως. Σύμφωνοι αλλά και πάλι δεν φταίω εγώ. Εμένα η καρδιά και το μυαλό μου παραμένουν ορθάνοιχτα. Άρα προς τι ο πανικός; Απλά πρέπει να διώξω ότι με ενοχλεί μακριά μου».

Και τελικά θα το κάνω. Αφήνω πίσω μου τα πάντα.

Φεύγω. Αυτή τη φορά όχι για να κρυφτώ, αλλά για να ζήσω. Φεύγω από ένα κράτος που μου προσφέρει πλέον μόνο άγχος και δυστυχία. Που δεν με αφήνει να βοηθήσω την οικογένεια μου, που καταστρέφει τα παιδιά του. Αφήνω τα χρέη σε αυτούς που τα δημιούργησαν. Φεύγω από ένα μέλλον αβέβαιο για να βρω τη ζωή που μου αξίζει. Από ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και δεν ζουν. Από σκέψεις που με βασάνιζαν για πολύ καιρό. Μη φοβάσαι. Ζήσε. Στην αρχή όλοι θα αναρωτηθούν τι σε έπιασε ξαφνικά, που πήγες. Μα αυτοί που σ’ αγαπάνε θα σου σταθούν και θα είναι κοντά σου ακόμα και μέσα από τα παραθυράκια τους. Θα καταλάβουν, θα σε νιώσουν. Οι υπόλοιποι απλά θα χάσουν το σίγουρο. Και δεν αξίζει να είναι κοντά σου. Πόσο μάλλον να αγχώνεσαι για εκείνους.

Ίσως γυρίσω και πάλι. Σαν τα χελιδόνια. Γιατί είμαι άνθρωπος και νοσταλγώ. Όπως όλοι άλλωστε. Μα με προϋποθέσεις. Με σταθερότητα. Με αξίες. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τρελαθεί ξανά. Τα χιλιάδες μυρμήγκια κάτω από το δέρμα μου, δεν θα έρθουν ξανά. Γιατί εγώ δεν θα τα αφήσω. Άλλωστε όπως είπε και ο Gandhi: “You must be the change you want to see in the world.” Το να αντιμετωπίζεις πράγματα που σε πανικοβάλουν είναι σίγουρα μια μεγάλη αλλαγή. Είναι η αλλαγή που θέλω να δω στους ανθρώπους γύρω μου. Και νιώθω υπερήφανη για μένα που πλέον δεν το σκάω, απλά κοιτάω τον πανικό κατάματα και αδιαφορώ.

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.