Η αλήθεια είναι οτι δεν ζητάω και πολλά...

Η αλήθεια είναι οτι συχνά δεν εκτιμάω και τα λίγα.

Τί μπορώ να κάνω όμως; Άμεσα και αποτελεσματικά. Κάθε κίνητρο και κάθε αίσθηση δίψας για να κυνηγήσω κάτι καινούργιο μοιάζει να έχει απενεργοποιηθεί. Οι ηλικιακά μεγαλύτεροι συχνά συνοδεύουν τα παράπονά τους - που πάγια πλέον περιλαμβάνονται στην “ημερήσια ατζέντα” – με τη φράση “Εμείς κάποτε μάθαμε και με τα λίγα. Εσείς αποκλείεται να επιβιώσετε”. Πριν καλοσκεφτούμε γιατί μας ρίχνουν “άκυρο”, ας θυμηθούμε πως μιλάει μια από τις γενιές ανθρώπων που κατέστρεψε τον πλανήτη σε κάθε επίπεδο. Η γενιά που με περισσή ευχαρίστηση θα έπαιρνε κομματικές αφίσες υπό μάλης πριν από κάθε εκλογική περίοδο, για να τις κολλήσει στο δρόμο. Η γενιά των πειρατικών σταθμών και των νεόπλουτων με τις μεζονέτες. Της ήρεμης οικογενειακής ζωής και των απρόβλετων απωθημένων. Του απρόσκοπτου δανεισμού για να σπουδάσει ο γιόκας... στας Αγγλίας, αλλά και της απαραίτητης προυπόθεσης να γυρίσει πίσω για να γίνει μόνο αυτός από όλο το σόι, μεγάλος και τρανός.

Ακούμε καθημερινά να μιλούν για τα δικά μας σφάλματα οι μεγαλύτεροι. Αλόγιστες σπατάλες, ξεμυαλισμός για ταξίδια σε άλλες χώρες, αδιαφορία για όλους και τα γνωστά. Νομίζω όμως πως, κάποιοι από αυτούς κατά το παρελθόν, αντί να προσφέρουν με πραγματικές φιλανθρωπικές δράσεις, ανήγαγαν τους κατά τόπους ιερείς σε “μικρούς σωτήρες”, σε “must know” προσωπικότητες της εκάστοτε ενορίας. Μας λένε πως τα φτωχά χρόνια και οι δυσκολίες τούς έκαναν ανθεκτικούς σε σχέση με εμάς που κυνηγάμε τις εύκολες λύσεις. Ίσως η ανθεκτικότητά τους δοκιμάστηκε και στον τομέα της απληστίας τότε. Μας λένε άξεστους και καμιά φορά ωχ-αδερφιστές, αλλά ειλικρινά, δεν έτυχε ποτέ να ακούσω κάποιο νέο να κράζει όπως ένας παππούς για μια θέση στο αστικό, ούτε να βγάζει τα παππούτσια του μέσα σε ένα κατάμεστο υπεραστικό λεωφορείο, για να τα απλώσει, ακουμπώντας στις απέναντι θέσεις.

Η αλήθεια είναι πως δεν κάθομαι να σκάσω και πολύ.

Γυρίζω αδιάφορα το κανάλι στην τηλεορασάρα μου και ω! του θαύματος πέφτω πάνω σε ειδησεογραφικό μαραθώνιο! Hell Yeah! Η χαρά του δόκιμου δημοσιογράφου – η επαρκής αφορμή για να “ξεχαστούν” οι αγανακτισμένοι και να γυρίσουν στα σπίτια τους, εν όψει της φούσκας των κοινοβουλευτικών διαβουλεύσεων. Και επιπλέον οι τίτλοι τέλους για την επονομαζόμενη μεσαία τάξη που άνθισε στις δεκαετίες του '80 και του '90. Κακά τα ψέματα. Πλέον τα λίγα θα είναι λιγότερα και τα πολλά περισσότερα. Οικονομική ανισότητα χωρίς προηγούμενο. Παράλληλα, ιδεολογική ανισότητα σε εξέλιξη. Οι νέοι που μετρούν λιγότερες από τρεις δεκαετίες ζωής έχουν αναμφίβολα αφήσει πίσω κάποιες από τις παραπάνω - και βέβαια πολλές άλλες - συνήθειες. Η αγανάκτιση όμως δεν είναι απαραίτητα επαρκής συνθήκη για να γυρίσει ο τροχός.

Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω να προτείνω καμία λύση στον εαυτό μου και στους γύρω μου, αλλά ούτε και οι μεγαλύτεροι έχουν.

Η αλήθεια είναι ότι όταν στο ίνερνετ καμιά φορά γράφω “χαχαχα”, δεν γελάω πάντα και φωναχτά, αλλά οι μεγαλύτεροι δεν γελάνε και καθόλου.

Η αλήθεια είναι οτι βρίσκω περίεργους και όχι πάντα αποδοτικούς τρόπους να διαμαρτυρηθώ, αλλά από την άλλη αυτοί δεν σκέφτονται καν να διαμαρτηρηθούν.

Ξέρεις, έχω μπερδευτεί πολύ!

Η αλήθεια είναι οτι μπορεί να έχεις δίκιο. Ναι, αλλά εσύ το ξεκίνησες πρώτος!

Εύη Διακουμή

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.