Τυχαία

Έχω μια φίλη. Την γνώρισα τυχαία ένα καλοκαίρι. Έχει μάτια βαθιά και χαμόγελο λαμπερό.

Ψυχή κρυφή και αισθήματα αληθινά. Όνειρα για το μέλλον της και τη ζωή της. Συνήθιζες να τη βλέπεις να χάνεται στα χρώματα του μυαλού της. Να τριγυρνά σε λιβάδια γεμάτα λουλούδια. Με στεφάνια στο κεφάλι της να στροβιλίζεται στο φως του ήλιου και να συστήνεται ευγενικά. «Χάρηκα!».

Έχω μια φίλη. Μια φίλη ανασφαλή. Συνήθιζες να τη βλέπεις αργά τις νύχτες σε κάποιο πάρκο, να κάθεται μονάχη. Ζαρωμένη σε ένα παγκάκι να αποχαιρετά ένα τρένο που έφυγε. Να καταριέται το σύμπαν για τα παιχνίδια του και την ατυχία της. Να πιστεύει στη μοίρα. Να κρύβεται. Θυμάμαι ένα βράδυ σε ένα σπίτι με κρασί. Χόρευε. Άνοιξε την καρδιά της σε ένα ξένο. Το σώμα της παραδόθηκε σε εκείνον χωρίς να ακολουθεί η καρδιά. Ψιθύριζε «σώσε με», σαν να έψαχνε κάτι. Σαν να προσδοκούσε τη διαγραφή κάποιου. Παρατηρούσα να ξεπλένει με βία τα σημάδια κάθε υποψήφιου προσωρινού εραστή για ώρες στο μπάνιο. Κάτι λείπει.

Έχω μια φίλη περίεργη. Με όνειρο να φύγει για πάντα, να εξαφανιστεί. Να βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο, με πράσινο και αστέρια, να γνωρίσει φυλές, να μορφωθεί. Να την ξεχάσουν. Να έχει μια ευκαιρία. Συνήθιζες να τη βλέπεις στη βιβλιοθήκη, χωμένη σε παλιές, μυρωδάτες σελίδες. Καθώς διάβαζε τις αράδες, ταξίδευε μόνη, κρατώντας άλλη μία, ή ίσως δυο κενές θέσεις δίπλα της. Πολλές φορές μου έλεγε, «δεν θα ήταν φανταστικά να είμαστε μέσα σε ένα βιβλίο;».

Έχω μια φίλη, αδερφή. Που θα έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπά. Χωρίς αντάλλαγμα. Που βάζει την οικογένειά της πάνω από όλα. Το δέρμα της είναι ζεστό, το άγγιγμα της στοργικό. Σε παίρνει αγκαλιά όταν το χρειάζεσαι. Σε αφήνει μόνο όταν το έχεις ανάγκη. Δεν ανήκει σε κανένα, μα είναι δικιά σου με το δικό της ξεχωριστό τρόπο.

Έχω μια φίλη δυνατή, αληθινή, ελεύθερη. Συνήθιζες να τη βλέπεις να στέκεται περήφανη και αγέρωχη στις παρυφές του λόφου, αγναντεύοντας. Δεν μπορούσες να της πάρεις λέξη αν εκείνη δεν το ήθελε. Ξέρεις δεν μιλάει πολύ. Πάντα άφηνε τις πράξεις να μιλήσουν. Κάποιος κάποτε την είχε πει απρόσιτη. Στρέφοντας τα μάτια της στα δικά του απάντησε «έχω το συνδυασμό μου». Τη θυμάμαι να παλεύει στα σκεπάσματα. Εφιάλτες. Ξωτικά που δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει ποτέ και σε κανένα. Θα υποφέρει πάντα μόνη της. Τη θυμάμαι την επόμενη μέρα να είναι ξένοιαστη, να γελούν τα μάτια της. Να κοιτά στον ουρανό ευγνώμων για τη ζωή της, να απολαμβάνει κάθε στιγμή με φίλους και με εμένα. Θα μοιράζεται τα πάντα.

Έχω μια φίλη που μου μοιάζει πολύ τελικά. Τυχαία.

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.