Μοιάζει με άνοιξη

Περπατάς στην πόλη. Ηλιόλουστες μέρες. Η θερμοκρασία ανεβαίνει. Στα αυτιά παίζουν ήχοι από το σάουντρακ της Αμελί. Προσπαθείς να «ξεφύγεις» από τα όσα είναι εκεί για να σε καταβάλουν και αφήνεις το μυαλό να ταξιδέψει σε καλοκαιρινά μονοπάτια. Και μετά; Μετά γυρνάς το κεφάλι απηυδισμένος.

Γιατί; Γιατί οι ελληνικές πόλεις λες και κάνουν τα πάντα για να ασχημαίνουν. Σα να μην αντέχουν την ομορφιά, σα να θεωρούν τη βιωσιμότητα και την ποιότητα ζωής έννοιες υπερεκτιμημένες που απευθύνονται σε πολίτες… άλλου πλανήτη! Σίγουρα πάντως όχι σε πολίτες που ζουν εντός των ελληνικών συνόρων. Και ενώ λέγοντας όλα αυτά, μπορείς άνετα να σκιαγραφήσεις την Αθήνα, η καμπάνα αυτή τη φορά «χτυπά» για τη συμπρωτεύουσα. Τι με ενοχλεί; Πολλά. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά.

Σκουπίδια. Έχει γεμίσει ο τόπος σκουπίδια. Θα μου πεις τώρα, μπορείς να κυκλοφορείς μόνο στους κεντρικούς δρόμους που είναι πεντακάθαροι και να αγνοήσεις το πρόβλημα. Ναι, μπορείς. Αλλά τι γίνεται αν περνάς καθημερινά από μικρότερα στενάκια που δεν έλαχαν της τιμής του απορριμματοφόρου; Δεκάδες σκουπιδιών συσσωρεύονται στις γωνίες, μυρωδιές αποκρουστικές φτάνουν μέχρι τα πρώτα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και… ας μη συζητήσουμε καν το θέμα της υγιεινής. Και κάπου εδώ ξεκινούν και οι κουβέντες για το «ποιος φταίει». Πάγια ελληνική τακτική η απόδοση ευθυνών. Ναι, φταίνε οι ιθύνοντες. Ναι, φταίνε αυτοί που δεν πλήρωσαν τα καύσιμα των οχημάτων. Ναι, φταίνε αυτοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πόσοι υπάλληλοι υπολείπονται των υπηρεσιών του δήμου. Ναι φταίνε κι αυτοί που μοίραζαν τα χρήματα σε… αγάλματα και όχι σε παροχές πρώτης ανάγκης. Αλλά δε φταίνε μόνο αυτοί. Φταίω κι εγώ, φταις και εσύ, φταίει και ο παραδίπλα. Που έχουμε πάψει να ενδιαφερόμαστε για οτιδήποτε δε μας αποφέρει άμεσο κέρδος. Που φορτώνουμε τους ήδη φορτωμένους κάδους. Που αδιαφορούμε για την πόλη που ζούμε. Μήπως παρόμοια δε λειτουργούμε (και εμείς και εσείς κύριοι υπεύθυνοι) και στα λοιπά της χώρας;

Τι άλλο με ενοχλεί; Πολλά. Πολυκατοικίες ετοιμόρροπες στο κέντρο της πόλης, έλλειψη πάρκων, κυκλοφοριακό χάος χωρίς να υπάρχει λόγος. Και το χειρότερο είναι πως με όλα αυτά τα δυσάρεστα κατά νου, σχεδόν δεν προσέχεις κάποιους που νοιάζονται. Που ενδιαφέρονται. Που είναι έτοιμοι να οργανώσουν πράγματα όμορφα. Παραδείγματα πολλά -θα σταθώ όμως σε ένα. Το περασμένο Σάββατο, η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε το TEDx. Πόσοι το ξέρουν; Είναι η διοργάνωση που με σύνθημά της το “Ideas worth spreading” λαμβάνει χώρα σε πόλεις του κόσμου και δίνει βήμα σε ομιλητές που έχουν κάτι να πουν, μια καινοτομία να προτείνουν, μια ιδέα να μεταφέρουν. Και -ευτυχώς!- ήταν πολλοί εκεί για να τους ακούσουν. Όχι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, στο κέντρο της πόλης, στο Ολύμπιον. Πριν τη δράση προηγείται η ιδέα. Το πρώτο βήμα γίνεται.

Σίγουρα είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Σίγουρα δε μοιάζουμε με κάποιες αξιοζήλευτες πόλεις της Ευρώπης. Σίγουρα απέχουμε πολύ από το να θεωρηθούμε Βαρκελώνη (όπως πολλοί εκ των συμπολιτών μας θέλουν να πιστεύουν). Σίγουρα έχουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμα να διανύσουμε για να αποκτήσει η πόλη ποιότητα ζωής. Συγκοινωνίες, πράσινο, καθαριότητα, πολιτισμός -δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Λίγο το «Θεσσαλονίκη Αλλιώς», λίγο οι ποδηλάτες, λίγο οι «Τhessalonistas», λίγο διοργανώσεις όπως το TEDx, προσωπικά έχω αρχίσει και πείθομαι πως η Θεσσαλονίκη έχει ξεκινήσει την προσπάθεια να βγει από την «εσωστρέφεια» των προηγούμενων χρόνων, έχει αρχίσει και αποτάσσεται τη στασιμότητα στην οποία είχε περιέλθει και μπορεί -αρκεί να το θελήσει- να αναγεννηθεί. Η «άνοιξη» μοιάζει να είναι κοντά. Λες;

Χρύσα Δαγουλά

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.