Ένα διαφορετικό γράμμα στον Άγιο Βασίλη...
Άγιε μου Βασίλη, Φέτος δεν θα σε προσφωνήσω αγαπημένε γιατί έχω τα νεύρα μου αφενός και αφετέρου τόσα χρόνια εκμεταλλεύεσαι την ανιδιοτελή αγάπη μου χωρίς ποτέ να μου δείξεις ένα σημαδάκι οτι το εκτιμάς...Μην με παρεξηγείς πάντως Άγιε μου, είμαι ταλαιπωρημένη πολύ κυρίως ψυχολογικά.
Σκεφτόμουν εδώ και ένα μήνα να σου γράψω, αλλά είπα να μην το παρακάνω...έχω επηρεαστεί πολύ από την καθημερινότητά μου που παντού πρέπει να μεριμνώ να είμαι σε καλή σειρά για να έχω προτεραιότητα, είτε αυτό είναι στην τράπεζα για το νέο μου καταναλωτικό δάνειο – που μάλλον ματαιοπονώ- είτε στην εφορία για να πληρώσω δεν ξέρω τι πια, είτε στο μπάρ για να πάρω μια μπύρα, είτε στην στάση του λεωφορείου για να μην με προλάβουν οι γριές με τις τσάντες σουπερ μάρκετ – αλήθεια πρωινιάτικα πού πάνε όλες αυτές οι γριές υπάρχει κάποιος να μου εξηγήσει; Έτσι λοιπόν σου γράφω τώρα για να έχω μια άλφα προτεραιότητα ανάμεσα στους υπόλοιπους απελπισμένους που συνεχίζουν να σου στέλνουν γράμματα.
Με ξέρεις, είμαστε γνωστοί πια, τόσα χρόνια σου στέλνω πάντα την ίδια επιθυμία μου, η Μαιρούλα είμαι καλέ από Κουκάκι. Είσαι όμως κι εσύ άκαρδος, κάθε χρόνο σου ζητάω έναν άντρα, έναν σύντροφο όχι τίποτα σπουδαίο όπως τότε στα 20 μου που σου έγραφα οτι πρέπει να είναι γυμνασμένος, κουλτουριάρης να τον θέλουν οι φίλες μου, να τον καμαρώνει η μαμά μου. Ούτε όπως στα 25 μου που έλεγα οτι πρέπει να είναι μορφωμένος, κούκλος, να έχει χαρτοφύλακα για τα έγγραφά του, να πηγαίνει σε συναυλίες, να είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, να μένει μόνος του, να είναι πλούσιος και ορφανός. Ούτε όπως στα 28 μου που τον ήθελα για να μην με πρήζει η κολλητή μου πως πρέπει να ξεκολλήσω από τον Μπάμπη και θα το καταφέρω μόνο αν κάτσω στον Βαγγέλη που είναι καλό παιδί, λαϊκό και πηγαίναμε και στην ίδια τάξη στο λύκειο.
Τώρα που τριαντάρησα τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που ακόμα και η προσθήκη της φράσης «ζωής και θανάτου» δεν είναι αρκετή. Θα είμαι συνοπτική όσο μπορώ, δεν θέλω να σε κουράσω. Φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί, αποφάσισα πως θα αφιερωθώ στην δουλειά μου, αλλά ο Ερμής μάλλον ήταν ανάδρομος, εσύ δεν τα πιστεύεις αυτά- κακώς κατά την γνώμη μου-, και κινδυνέψαμε να χρεωκοπήσουμε εδώ στην Ελλάδα Άγιε μου. Ευτυχώς βρέθηκαν οι φίλοι μας από την Ευρωπαϊκή ένωση και μας γνώρισαν κάτι άλλους φίλους μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έχουν τα μέσα λέει και θα μας έσωζαν. Αν και στην αρχή χαρούμενη έπεσα θύμα των όμορφων λόγων του Γιωργάκη του πρωθυπουργού μας που τον είχα ψηφίσει κιόλας χωρίς ενδοιασμούς, τελικά με τον καιρό συνειδητοποίησα οτι δεν είναι όλα έτσι όπως τα λέει. Τέλειωσε η σύμβασή μου στο γραφείο Τύπου για τον Κρατικό Φορέα Εθνικής Στρατηγικής για την Προώθηση της Φέτας (Κ.Φ.Ε.Σ.Π.Φ.) και αντί να μου την ανανεώσουν, όπως γινόταν τόσα χρόνια, με έστειλαν αδιάβαστη. Κατέβηκα σε πορείες, φώναξα για τα δικαιώματά μου αλλά κανείς δεν με άκουσε.
Ωστόσο, έκανα και εγώ την εφηβική μου επανάσταση με 15 χρόνια καθυστέρηση και έφυγα από το σπίτι μου, αποφάσισα να μείνω μόνη μου, αλλά μόλις με απέλυσαν επέστρεψα γιατί δεν είχα φράγκο ούτε για δείγμα, και οι αποταμιεύσεις που έκανε η μάνα μου ήταν λέει για όταν θα παντρευόμουν και θα είχα στα αλήθεια υποχρεώσεις και ανάγκη από χρήματα. Ενώ τώρα και σπίτι είχα να μείνω, το δικό της δηλαδή, και τα χρήματα δεν είναι για να τα ξοδεύω σε ρούχα παπούτσια και ποτά. Με άλλα λόγια Άη Βασίλη μου, το πρόβλημά της δεν ήταν οτι ήμουν άνεργη, άφραγκη, και αναγκάστηκα να πέσω στην ανάγκη της, αλλά οτι δεν είχα παντρευτεί, νοικοκυρευτεί και χοντρύνει από τα βράδια που θα τρώω σουβλάκια μαζί με τον αγαπημένο μου βλέποντας τηλεόραση στον καναπέ.
Ανάμεσα σε καβγάδες και κλάματα κάτι καλό συνέβη. Αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ πολιτικά και να σταματήσω να το παίζω αναρχοαυτόνομη. Η ηλικία μου πια δεν ενδείκνυτο για τέτοια. Είπα λοιπόν να γίνω πολιτικό «ζώον», με την αρχαία έννοια του όρου, και μετά από κατηχητικό που διήρκεσε 5 μήνες και άπειρες εργασίες για τα αγαθουργήματα του Λένιν, του Στάλιν και αφού είχα μάθει παπαγαλία την έννοια της υπεραξίας του Μάρξ- μιας και δεν σκαμπάζω από οικονομικούς όρους- και τις εφαρμογές της στον καπιταλισμό, και αφού απομνημόνευσα ιστορικά γεγονότα όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση και το μπλόκο της Κοκκινιάς ήμουν πλέον και με την βούλα μέλος του ΚΚΕ. Άλλαξα υπόσταση, το ομολογώ, ήταν ωραίος ο νέος μου εαυτός, κανείς δεν μου την έβγαινε στην κουβέντα, μίλαγα με βιβλιογραφικές παραπομπές και αυτό μου έδινε τον αέρα του νικητή, έπινα τσίπουρα μέρα νύχτα συζητώντας πολιτικά, κάθε μου κίνηση είχε ένα επαναστατικό background, κανείς δεν έδινε σημασία στα ρούχα μου, με δέχονταν όπως και να ήμουν, το σγουρό μαλλί μου – out off bed- βρήκε φανατικούς θαυμαστές, είχα και τα συντροφικά τυχερά μου, βρήκα και δουλειά στην εταιρία του κόμματος.
Όλα τέλεια, Άγιε μου μέχρι που η συντρόφισσα Αλέκα δαρμένη και αυτή από τους χαλεπούς οικονομικού καιρούς που ζούμε με απέλυσε. Και ξέρεις γιατί απέλυσε εμένα; Γιατί οι απολύσεις λέει γίνονται με κοινωνικά κριτήρια. Επειδή δηλαδή δεν έχω άντρα και παιδιά, και άρα οικογενειακές υποχρεώσεις. Την Αλέκα δεν την νοιάζει να είμαι άφραγκη, ίσα ίσα που με τιμωρεί επειδή είμαι ανεπρόκοπη. Μεταλλάχτηκε σε δεύτερη μάνα μου! Μόνο που δεν με είπε γεροντοκόρη!
Φέτος η ανάγκη να μου στείλεις δώρο έναν άντρα είναι επιτακτική Άγιε μου, ύστερα από τα παραπάνω το καταλαβαίνεις πια και εσύ. Μην με ξεχάσεις και δείξε αυτή τη φορά λίγη πατρική συμπόνοια. Αν όχι συμπόνοια, παραδέξου πως θα χαρείς κι εσύ να μπω στο μάτι της μάνας μου και της Αλέκας που νομίζουν οτι δεν είμαι άξια να έχω άντρα και παιδιά, να είμαι δούλα και κυρά!
Με αγάπη
Θα τα πούμε πάλι του χρόνου
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην φίλη μου Μ.
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.