Ο δείκτης
Χιονονιφάδες στροβιλίζονται έξω. Κοιτά αδιάφορα από το παράθυρο. Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα. Εκτός από την ίδια...
Καθώς γλιστρά την πλάτη της στον τοίχο, καθώς τα χέρια της μπλέκονται στα μαλλιά της, καταλαβαίνει ότι νιώθει κάτι παράξενο. Κάτι που νόμιζε πως ήξερε καλά, μα τελικά διαψεύστηκε. Δεν μοιάζει με τίποτα από όσα θυμόταν. Δάκρυα κυλούν από τα μάτια της. Δεν μπορεί να δει καθαρά. Εικόνες κατακλύζουν το μυαλό της και δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά. «Είμαι αρκετή; Είμαι καλή; Αξίζω; Γιατί;» Ανασφάλειες. Φράσεις που σχηματίζουν περίτεχνα ομόκεντρους κύκλους γύρω από το κεφάλι της. Φράσεις που της σκίζουν την καρδιά. Νιώθει πόνο.
Δυο ώρες αργότερα ξεκολλά το σώμα της από το πάτωμα. Ανάβει ένα τσιγάρο με την ελπίδα πως ο καπνός θα θολώσει το ταραγμένο μυαλό της. Το βλέμμα της διαφέρει, είναι κενό. Ένα ποτήρι ουίσκι την περιμένει στο γραφείο, ετοιμασμένο θαρρείς από χρόνια, μόνο γι’ αυτή τη στιγμή. Ζαλίζεται. Επιτέλους κλείνει τα μάτια. Τώρα ταξιδεύει, βλέπει χρώματα, χαμόγελα. Θέλει να χορέψει, το χρειάζεται. Κουνά το κορμί της ρυθμικά και αργά, σαν κάποιος να την οδηγεί. Σύντομα όμως η ζάλη περνάει και η νύχτα το ίδιο.
Το πρωινό ξύπνημα την βρίσκει στον καναπέ, ψάχνοντας το ταβάνι για κρυφές ρωγμές, που μέχρι τότε δεν είχε ανακαλύψει. Κάνει μπάνιο και αποφασίζει να πάει μια βόλτα. «Ίσως αν χαθώ στα πρόσωπα των ανθρώπων να μην σκέφτομαι πια». Ξεγελά τον εαυτό της και καταλήγει στην παραλία. Το χιόνι δε φαίνεται να σταματά τις οικογένειες που βολτάρουν δίπλα στη θάλασσα. Παιδιά τρέχουν με μπαλόνια στα χέρια, ζευγάρια ανταλλάσσουν όρκους και όλοι αποθανατίζουν τις στιγμές με μια φωτογραφική. Ξαφνικά σταματά κοντά σε ένα γνώριμο σημείο, μα δεν θέλει να πλησιάσει. Κρατά τις αποστάσεις και φεύγει στρέφοντας τη ματιά της αλλού. Φοβάται.
Τελικά ο δρόμος της τη βγάζει σε μια παιδική χαρά. Θυμάται ότι παλιά έπαιζε σε αυτό το μέρος. Ιδιαίτερα στην τσουλήθρα. «Ίσως μπορώ να παίξω ξανά, δεν είναι κανείς εδώ». Χαμογελά και στριμώχνεται στην μικρή ξύλινη κατασκευή. Αισθάνεται παράξενα ασφαλής εδώ.
Χαμένη στις σκέψεις της δεν προσέχει το μικρό κοριτσάκι που την παρακολουθεί εδώ και ώρα. Η μαμά του στέκεται λίγο πιο πέρα. Πριν περάσει μια στιγμή, το κοριτσάκι με τα αγγελικά μάτια την πλησιάζει. Αγγίζοντας το υγρό από τα δάκρυα πρόσωπό της, τη ρωτά:
- «Τι είναι αυτό;»
Η κοπέλα σαστίζει και αποκρίνεται:
- «Ποιό;»
- «Αυτό, αυτό το πράγμα που κάνει το πρόσωπό σου να είναι βρεγμένο».
Σε εκείνο το σημείο τα πάντα μέσα της άλλαξαν. Δεν ήξερε τι να απαντήσει σε μια τόσο ειλικρινή ερώτηση. Τελικά παίρνει μια βαθειά ανάσα και λέει:
- «Αυτό, μικρή μου λέγεται μίσος. Αλλά είναι πολύ νωρίς για να μάθεις τι είναι και θα είσαι τυχερή αν δεν μάθεις ποτέ.
Το κοριτσάκι την κοιτά απορημένο για λίγο και τρέχει στη μαμά του. Με το δείκτη απλωμένο στην κατεύθυνση της κοπέλας ρωτά:
- «Μαμά, η γυναίκα στην τσουλήθρα μου είπε πως αυτό που κάνει το πρόσωπό της υγρό, λέγεται μίσος. Τι είναι το μίσος;»
Και η μητέρα, κοιτάζοντας την με κατανόηση απαντά:
- «Δεν σου είπε την αλήθεια καρδιά μου. Γιατί δεν είσαι εσύ το άτομο που θέλει να μιλήσει. Τώρα νιώθει ότι κανείς δεν την προστατεύει και δεν μπορεί να πει τα λόγια όπως πρέπει. Όπως εσύ όταν μαθαίνεις ένα ποίημα θυμάσαι; Αν δεν είμαι εκεί δεν μπορείς να το πεις σωστά. Αυτό που την κάνει να κλαίει, είναι το ίδιο που κάνει και εσένα να βρέχεις το προσωπάκι σου, όταν με χρειάζεσαι και δεν είμαι εκεί. Λέγεται αγάπη».
Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
konstantina στις 17/03/2011 22:47:15
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου! Φυσικά και είναι η αγάπη..
dio dim -14- στις 14/03/2011 16:49:05
Πολύ όμορφο κείμενο και ειδικά η τελευταία του παράγραφος..
"...ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΜΕΡΠΕΙΑ,ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ..."
(Ανδρέας Εμπειρικος Υψικάμινος, 1935)
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.