Μάτια μου κρυμμένα σε μια μάσκα

Φίλε μου. Σου μιλάω. Εσένα με τη μάσκα στο πρόσωπο. Δεν φοράς; Είσαι σίγουρος; Άσε με να σε πάω ένα ταξίδι, πίσω στο χρόνο. Όταν ήμασταν παιδιά και βλέπαμε τις μάσκες σαν κάτι μαγικό, εξωτικό. Σε αυτό το γράμμα θα σου δείξω πως η ζωή περνάει και αλλάζει. Πως φθείρεται. Και πως καταλήγεις να νομίζεις ότι είναι Απόκριες όλο το χρόνο. Μα άσε με να ξεκινήσω.

Ακόμα θυμάμαι τις παρελάσεις που πήγαινα μικρή. Τα κομφετί έσκαγαν σαν πυροτέχνημα και φυσούσα τις σερπαντίνες μέχρι τα πνευμόνια μου να μην έχουν αέρα. Εσμεράλντα, Ποκαχόντας, κινέζα, χίπισσα. Όποια ήθελα ήμουν. Χωρίς ενοχές. Θυμάμαι χαμογελαστά πρόσωπα στα άρματα, ένα ποτάμι χρωμάτων στην ατμόσφαιρα και τη μητέρα μου λέει: «φόρα τη μάσκα, χωρίς αυτήν χαλάει όλη η στολή!». Πόσο δίκιο είχε. Αλλά τότε δεν το ήξερα. Οι μητέρες είναι σοφές ξέρεις. Από τα παιδικά σου χρόνια σου λένε πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις, μόνο που εσένα τότε σε νοιάζει μόνο να παίξεις. Λογικό.

 

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, συνέχιζα να μεταμφιέζομαι. Σιγά σιγά πετούσα τις στολές και έβαζα μόνο μάσκες. Με φτερά η χωρίς, μεγάλες, μικρές, χρωματιστές ή μαύρες. Να σου πω την αλήθεια προτιμούσα τις μαύρες. Κάθε Τσικνοπέμπτη κατέβαινα στην Αριστοτέλους και με λέρωναν με αφρό. Και νευρίαζα που δεν μπορούσα να δω πρόσωπα για να τσακωθώ με την ησυχία μου. Αλλά τι να πεις. Άντε χαλάλι. Μέσα στη λαοθάλασσα, θα μου διευκρίνιζες αυτή τη στιγμή σωστά, ποιόν να βρεις και τι να κάνεις. Άσε που είναι μέρα χαράς. Υποτίθεται.

Ο κόσμος αρέσκεται να είναι κάποιος άλλος. Πες μου φίλε μου, στα αλήθεια πιστεύεις ότι όλοι περιμένουν τις Απόκριες για να μεταμφιεστούν; Και τι γίνεται με τις μάσκες της ψυχής; Αρκεί να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης. Ο καλός, ο κακός, η υπομονετική, η θελκτική, η εκμεταλλεύτρια, ο άγιος. Μάσκες που δεν βγαίνουν ποτέ. Προσποιείσαι στη δουλειά, στον έρωτα, στη φιλία. Και το χειρότερο είναι ότι νιώθεις υποχρεωμένος να το κάνεις για να νιώθεις αποδεκτός! Πρέπει να είσαι σκληρός για να μην σε κοροϊδέψουν αν είσαι ευαίσθητος, πρέπει να μην ζητάς βοήθεια γιατί αν το κάνεις, θα σε πουν αδύναμο. Ποιος ενήλικας δεν φοράει από τουλάχιστον μια τέτοια μάσκα; Είναι απαραίτητο πλέον. Έτσι νιώθουμε. Έτσι νιώθω και εγώ. Ξέρεις πόσοι φέτος απλά ντύθηκαν «είμαι καλά»; Πόσοι πολεμούν την ίδια την καρδιά και την ψυχή τους, για να δείξουν κάτι που δεν είναι; Σε σόκαρα;

Η εποχή μας είναι μια εποχή συνεχούς Αποκριάς. Και οι Απόκριες είναι μια περίοδος που στην ουσία αποχωριζόμαστε τις πραγματικές μας μάσκες. Και βάζουμε άλλες. Μάσκες που μας εκφράζουν. Χρωματιστή για την χαρούμενη γυναίκα, μαύρη με φτερά για αυτήν που θέλει να κρυφτεί. Τρομακτική για αυτόν που θέλει να εκδικηθεί, αστεία για αυτόν που πραγματικά ξέρει να διασκεδάζει. Φόρα λοιπόν μια μάσκα μαζί μου, χαμένε μου φίλε, έρωτα, αδερφέ, συνάδελφε. Μια που θα δείχνει εσένα μέσα στο χάος του Καρναβαλιού. Γιατί έχεις όλη την υπόλοιπη χρονιά να φοράς αυτήν που σε βολεύει, όποια μορφή και αν έχει.

 

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

---

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας...

Σχόλια