Νέος χρόνος - νέοι στόχοι ή παλιές αξίες;

Είναι μόνο λίγες μέρες από τότε που το 2011 έχει μπει, και όπως πάντα έχεις κάτσει (στην πραγματικοτικότητα έχεις χαλάσει μερικό χρόνο – άλλος λίγο άλλος πολύ- από την ζωή σου) και έχεις γράψει τους στόχους σου για την νέα χρονιά. Ακόμα όμως να καταλάβεις τι συμβαίνει πραγματικά: κάθε χρόνο κάνεις την ίδια διαδικασία και πάντα οι στόχοι σου είναι οι ίδιοι με τους περσινούς!

Κείμενο: Μανωλία Κίτσου

Φωτογραφία: Κατερίνα Πασπαλιάρη/ Youropia

Πρώτος στόχος να βγάλεις λεφτα. Πώς θα βγάλεις λεφτά ρε φίλε? Αφού και που άλλαξε ο χρόνος εσύ εξακολουθείς και είσαι στην ίδια δουλειά που ήσουν και στις 31 Δεκεμβρίου. Είναι επίσης σίγουρο οτι θα εξακολουθήσεις να παίρνεις τον ίδιο μισθό που έπαιρνες και το 2010, ενώ ξέρεις οτι οι πιθανότητες να αυξηθούν οι αποδοχές σου είναι τόσες όσες να πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός Βόλου. Κανονικά ο στόχος σου θα έπρεπε να ήταν να μην μειωθεί ο μισθός σου ή ακόμα καλύτερα να μην σε απολύσουν!

Δεύτερος στόχος σου είναι να βρεις ένα καλό παιδί να σε αγαπάει και να τον αγαπάς και να απαλλαχτείς από τον Μπάμπη και την γκρίνια του και να σου κάτσει ο μάτσο Βαγγέλης που λιγουρεύεσαι τόσο καιρό. Έλα τώρα και παραδέξου το: είναι τόσος χαζός αυτός ο στόχος...Πώς να εκπληρωθεί αφού πας και διαλέγεις κάτι καμένους τύπους που σε ρωτάνε πέντε φορές σε μία ώρα πώς σε λένε και πας και τρέχεις πίσω από τον κάθε καζανόβα, απλά επειδή είσαι drama queen και θέλεις να διηγείσαι σχέσεις χωρίς αύριο γεμάτες με βραδιές πάθους στις φίλες σου που είναι ένα βήμα πριν την εκκλησία. Κανονικά ο στόχος σου θα έπρεπε να ήταν να σταματήσεις να φέρεσαι σαν 20χρονη, να σταματήσεις να πεταλουδίζεις και να απολαύσεις έστω και για λίγο μια υγιή σχέση που θα έχει φιλιά και αγκαλιές και όχι μόνο παρεξηγήσεις καβγάδες και ζήλειες. Αν πάλι ο στόχος αυτός φαίνεται πολύ comme il faut τότε απλά ο στόχος σου θα έπρεπε να ήταν να γίνεις επιτέλους σαν τους παίκτες reality και να δηλώνεις ως ελαττώματά σου τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά σου.

Τρίτος στόχος να φύγεις από το σπίτι σου. Δεν αντέχεις άλλο την μάνα σου με την πορτοκαλάδα κάθε πρωί και με την ηλεκτρική σκούπα πάνω από το κεφάλι σου το πρωί της Κυριακής, και τον πατέρα σου που σε ξυπνάει γιατί θέλει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Στόχος που αποτελεί παρεπόμενο του πρώτου στόχου. Γκρινιάζεις συνέχεια που δεν μπορείς να φύγεις από το σπίτι σου λόγω οικονομικών δυσκολιών, ενώ στην ουσία μάλλον σε βολεύει να έχεις κάποιον να σου μαγειρεύει, να σου καθαρίζει και να σου σιδερώνει τα ρούχα σου. Κανονικά ο στόχος σου θα έπρεπε να ήταν να μεγαλώσεις επιτέλους, να σταθείς στα πόδια σου και να κάνεις ακόμα και το σκατό σου παξιμάδι και να μείνεις μόνος, ή απλά να αποδεχτείς οτι γουστάρεις να μένεις στο σπίτι που μεγάλωσες στο εφηβικό δωμάτιό σου με τα κασκόλ της αγαπημένης σου ομάδας δίπλα από την αφίσα του trainspotting.

Τέταρτος στόχος που ποτέ δεν βάζεις: του χρόνου να καταφέρεις να βάλεις καινούριους στόχους για του παραχρόνου. Στόχος ανέφικτος, καλύτερα που δεν μπαίνεις στον κόπο να τον γράψεις.

Αυτό το κείμενο γράφεται σε ένα καφέ στην κορυφή του μεσσηνιακού Ταϋγετου και νιώθω οτι κάπως έτσι πρέπει να είναι η ευτυχία. Δεν θέλω να σας προτρέψω να πάρετε και εσείς τα βουνά όπως εγώ παρά μόνο να θέσω επί τάπητος τον προβληματισμό που μου γεννήθηκε εδώ. Υπήρχε περίπτωση ποτέ να είχα θέσει στόχο μου να ανέβω στον Ταϋγετο για να νιώσω ευτυχισμένη; Σας διαβεβαιώ πως όχι!