Έχει ο καιρός… Φεστιβαλίσματα!
«Είμαστε σε περίοδο κρίσης. Βρισκόμαστε σε μετωπική σύγκρουση με έναν απέραντο σκοταδισμό, έναν δεύτερο Μεσαίωνα.»
Αυτά και άλλα πολλά φτάνουν στα αυτιά μας χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα. Υπάρχουν όμως μερικοί που ακόμη το παλεύουν και δίνουν πνοή ζωής στον πολιτισμό και την τέχνη. «Έτσι είμαι – Ανατρέποντας προκαταλήψεις», δηλώνει μεταξύ άλλων το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως έστω και με λίγα χρήματα και πολλή θέληση (αλλά και πολλούς εθελοντές!) δεν είναι όλα χαμένα.
Για 13η χρονιά, ακολουθώντας τα βήματα του Κινηματογραφικού του ηγέτη που συμπλήρωσε πέρυσι 50 χρόνια ζωής, το Doc Fest αρχίζει πλέον να γίνεται must όχι μόνο για τους σινεφίλ και ντοκιμαντερίστες, αλλά και για τον «απλό λαό» που παρασύρεται από το κουλτουριάρικο πνεύμα των ημερών. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως εν όψει της κρίσης και το εισιτήριο έγινε σχεδόν μισό και αν πετύχαινες και καλή ταινία ακόμα καλύτερα. Οι περισσότεροι από μας όταν γίνεται λόγος για ντοκιμαντέρ αναρωτιόμαστε : Τι σκοπό έχει να το δω; Γιατί να μην πάω ένα κανονικό σινεμά, με το ποπκόρν και το αναψυκτικό στο χέρι, ακόμη κι αν πρόκειται να εκτεθώ στις πιο εξωφρενικές φαντασιώσεις ενός τρελού σκηνοθέτη; Ουκ ολίγοι όμως βρήκαν την απάντηση και μέσα σε μια δεκαετία ανέδειξαν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην 3η θέση μεταξύ των μεγαλύτερων και πιο αξιόλογων της Γηραιάς Ηπείρου. Για εκείνους που ακόμη το ψάχνουν, το ντοκιμαντέρ δεν είναι σε καμία περίπτωση μία ακόμη φαεινή ιδέα που διογκώθηκε μέχρι ‘σκασμού’ και έρχεται να μας σοκάρει ή ακόμα χειρότερα ένα κακόγουστο σενάριο που αναμασιέται μέχρι και ο πιο αποχαυνωμένος θεατής να πει «Φτάνει πια»! Αντιθέτως, είναι μία πιστότατη αναπαράσταση των όσων βιώνουμε, της δικής μας πραγματικότητας, ευχάριστης ή δυσάρεστης, που αρνούμαστε ή αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε. Με χαρακτήρα καθαρά ενημερωτικό το ντοκιμαντέρ έρχεται να μας αφυπνίσει, να μας δείξει το δρόμο που ψάχνουμε για να ξεφύγουμε από τη μυθοπλασία και να δούμε με μάτια καθαρά τη φλεγόμενη πραγματικότητα. Και εν μέρει, όντως, τα κατάφερε.
Παρόλο που οι αίθουσες δε γέμισαν ασφυκτικά, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, πολλοί ‘πιστοί’ αλλά και αρκετοί ‘νεοσύλλεκτοι’ τίμησαν τη φετινή διοργάνωση που κάθε άλλο παρά φτωχή ήταν. Ο τίτλος «Εικόνες του 21ου αιώνα», δικαιώθηκε απόλυτα μέσα από τις 233 παραγωγές μικρού και μεγάλου μήκους που ‘επάνδρωσαν’ τα αφιερώματα του Φεστιβάλ. Ξεκινώντας με πράσινα μηνύματα τα «Οικολογικά ημερολόγια» μας θύμισαν πως είναι να αγαπάς τον κόσμο που σε γέννησε και τη μάχη που πρέπει να δώσουμε για να διασφαλίσουμε το δικαίωμά μας σε αυτόν, έστω και σε «Ένα μέλλον χωρίς πετρέλαιο» που φιλοδοξεί να γίνει «Ένα μέλλον ελπίδας». Σε μία παρόμοια, φωτεινή εξέλιξη ελπίζουν και εκείνοι από μας που δίνουν καθημερνό αγώνα με την κοινωνία, τον εαυτό τους και τον κόσμο, τα πρόσωπα εκείνα που με αισιοδοξία μας επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα και μας δίνουν δύναμη να παλέψουμε για ένα “Brave new world”. Ο λόγος για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και νοητικές δυσλειτουργίες, στους οποίους αποδόθηκε φόρος τιμής με ένα αφιέρωμα 30 ταινιών εν όψει των Special Olympics 2011 στη χώρα μας. Μία «Kuluhiro» (ελπίδα) διατηρούν πάντα ζωντανή και οι χιλιάδες ‘συμπολίτες’ μας στις υπανάπτυκτες χώρες της Αφρικής και της Ανατολής παρά τις αντιξοότητες που τους πνίγουν, αποδεικνύοντας έμπρακτα, μέσα από την καταγραφή της καθημερινότητας τους, πως η αγάπη και η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στην επαφή με τον συνάνθρωπο και πως ο καθένας κρυφά αναμένει τη δική του «Νύμφη από το Hindu Kush» που θα τον καθοδηγεί και θα τον προστατεύει.
Αν και οι πολιτικές εξελίξεις και αναταραχές σε κοντινές μας χώρες δίνουν και παίρνουν, η υποβόσκουσα κουλτούρα χιλιάδων ετών παραμένει ζωντανή για να θεραπεύσει τις πληγές της κοινωνίας, γεγονός που αποτυπώνεται με σαφήνεια στις παραγωγές που συμμετείχαν στο ανατολίτικο αφιέρωμα. Και ο εγχώριος εφιάλτης, όμως χτύπησε την πόρτα του Doc Fest με ένα ελληνικό πανόραμα να εκτοξεύει βέλη οργής ενάντια στους υπαίτιους της κατάστασης. Τα συνεργεία των ντοκιμαντεριστών εξαπολύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο και κατέγραψαν την αλλαγή, την αντίδραση, την απογοήτευση γυναικών, νέων, όλων. Καθόλου τυχαία, το κοινό ανταποκρίθηκε στον «Οργισμένο Δεκέμβρη» και υποκλίθηκε στο «Ρόλο των διανοουμένων σήμερα». Ο κυρίαρχος στόχος των τελευταίων άλλωστε είναι να παλέψουν για τον εξαγνισμό της ανθρώπινης φύσης και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα που την συνοδεύουν, όπως έπραξε και ο φετινός μας νικητής (βραβείο Διεθνούς Αμνηστίας), David André που με αμερόληπτη σκηνοθετική ματιά αφηγήθηκε την απάνθρωπη σκληρότητα στην «Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά τη θανατική ποινή». Όμως και η μουσική, όπως και η χαρά της νέας ζωής είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής δημιουργίας που θριάμβευσαν φέτος με τη μελωδική φωνή της Ρόζας Εσκενάζι στο «Γλυκό μου καναρίνι» και την ευτυχία που ξεχειλίζει όταν «Το μωρό μου φτάνει»…
Επαληθεύεται φανερά, λοιπόν, μέσα από το 13ο Doc Fest η πεποίθηση πως σε περιόδους κρίσης(!) η τέχνη και ο πολιτισμός βρίσκουν την ευκαιρία να αποδείξουν την αξία τους χωρίς πολύτιμα περιτυλίγματα και καλλωπισμούς. Το ντοκιμαντέρ, άλλωστε δεν έχει τίποτε να κρύψει. Αντίθετα, διαθέτει τεράστια ενημερωτική δύναμη που μάλλον ήρθε η ώρα και ο καιρός να εκμεταλλευτούμε, μιας και τα media φαίνεται να την έχουν ξεχάσει.
Martin I. Petrov
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.