Περήφανη Αγανακτισμένη

«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά» λέει ο στίχος του Χάρη και του Πάνου. Για το δεύτερο είμαι βέβαιη. Το πρώτο όμως, έχω αρχίσει τις τελευταίες μέρες και το αμφισβητώ.

Αν πριν από μερικά χρόνια (όχι πολλά) μου έλεγες ότι στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει μια διαδήλωση ακομμάτιστη, χωρίς ιδεολογικό φάσμα και κυρίως χωρίς επεισόδια, ομολογώ πως θα γελούσα περιπαιχτικά. «Πότε έγινε για να γίνει τώρα;» θα ήταν πιθανότατα η απάντηση μου. Άλλωστε, εκ πεποιθήσεως, απείχα από τις πορείες, γιατί διαφωνούσα καθέτως με τον τρόπο διεξαγωγής τους: κομματική χροιά, συνδικαλιστικές οργανώσεις, λαός χωρισμένος σε χρώματα και κόμματα, «μπαχαλάκια» να εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της όποιας διαμαρτυρίας – και μετά το σκηνικό γνωστό. Μολότωφ, ΜΑΤ, σπασμένες βιτρίνες, φλεγόμενοι κάδοι. Και ύστερα αναλύσεις επί παραθύρων (και επί ημερών) για το τις πταίει και η χώρα έχει πάρει την κατηφόρα.

Δε θέλω να είμαι υπεραισιόδοξη -δεν είναι χαρακτηριστικό μου άλλωστε- αλλά τις μέρες αυτές βλέπω κάτι να αλλάζει. Ζήλεψα τους Ισπανούς και τον τρόπο διαμαρτυρίας τους. Οποία έκπληξις λοιπόν όταν είδα τους συμπατριώτες μου να κάνουν το ίδιο! Τι κι αν η αφορμή δόθηκε από τον «αστικό μύθο» του εμπαιγμού μας από τους Ισπανούς (το γνωστό πλέον «Κάντε ησυχία να μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες»). Σημασία έχει η συμμετοχή – η πρωτοφανής συμμετοχή. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών ομάδων, με διαφορετικά ερεθίσματα ο καθένας, ενώθηκαν κάτω από το κοινό αίσθημα της αγανάκτησης για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα μας. Για την πραγματικότητα που βιώνουμε. Και αποφάσισαν να το δείξουν. Ειρηνικά. Τα νούμερα κάνουν λόγο για 30.000 στο Σύνταγμα την 1η μέρα, 10.000 στο Λευκό Πύργο και μερικές χιλιάδες ακόμη σε πλατείες της χώρας. Δεν είμαστε ένας, δύο, πέντε, δέκα. Είμαστε πολλοί. Μπορεί τα αιτήματα να μην είναι ξεκάθαρα, αλλά άραγε… υπάρχει καλύτερη αιτία για να βγεις στους δρόμους από τη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο;

Σαφώς και πέραν αυτού αναδείχθηκαν και κάποια ζητήματα δευτερευούσης σημασίας, που όλως παραδόξως απασχόλησαν κατά κόρον τα «παραδοσιακά Μ.Μ.Ε.». Π.χ. ο διαδικτυακός τρόπος οργάνωσης και διάδοσης της διαμαρτυρίας. Ομολογώ πως το twitter αποδείχθηκε εξαίσιο εργαλείο ενημέρωση και ίσως, ελλείψει του, να μην είχαμε την ενημέρωση που αυτό παρέχει. Φωτογραφίες, βίντεο, σχόλια και μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν εκεί και μετέδιδαν τον παλμό, με το internet και τα social media να δείχνουν τη δυναμική τους. Αυτή είναι όμως η μία, η λιγότερο σημαντική πλευρά. Η μαζική συμμετοχή, η ειρηνική διεξαγωγή, η «κοινή» φωνή των ανθρώπων που γέμισαν πλατείες και δρόμους είναι αυτά που κλέβουν – και πρέπει να κλέψουν την παράσταση. Άλλωστε μια διαδήλωση αυτού του τύπου είναι πάντοτε αναμφισβήτητο κέρδος.

Συνθήματα όπως «Η Ελλάδα δεν είναι δικιά μας, τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας» και «Για τα άσχημα αυτού του κόσμου δε φταίνε μόνο οι πράξεις των κακών αλλά και η απραξία των καλών» ήχησαν έξω από το κοινοβούλιο, την ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί σε κάθε άλλο παρά συναινετικό κλίμα παίρνουν τις αποφάσεις για το μέλλον όλων μας. Για το ευρώ που μπορεί να ξαναγίνει δραχμή, για τη χρεωκοπία που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, για τα μέτρα και το μνημόνιο που αποτελούν τις μόνιμες συζητήσεις της καθημερινότητας μας. Ίσως όμως αυτή τη φορά να αποφασίζει πραγματικά και ο λαός. Το ραντεβού δίνεται στις πλατείες καθημερινά. Με απογοήτευση αλλά κυρίως με αγανάκτηση. Ίσως αυτή να είναι η λύση, ίσως και όχι. Ίσως να οδηγήσει κάπου, ίσως και όχι. Σημασία έχει πως όλοι εμείς δείξαμε περίτρανα ότι «δεν κοιμόμαστε». Ότι είμαστε εδώ. Ότι έχουμε ιδέες και όραμα. Ότι – παραφράζοντας έναν άλλο στίχο του Χάρη και του Πάνου – «δεν γυρνάμε τις πλάτες μας στο μέλλον – γιατί το μέλλον δε το φτιάχνετε πια όπως θέλετε». Η ιστορία ανήκει σε όλους μας. Ειρηνικά και πολιτισμένα.

Δαγουλά Χρύσα

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.