Μέχρι τέλους

Είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Όταν δεν νιώθεις τίποτα καινούριο.

Όταν απλά ξυπνάς το πρωί γεμάτη ανία, ντύνεσαι βιαστικά, πίνεις τον καφέ σου και τρέχεις στη δουλειά. Στο δρόμο δεν περιμένεις να δεις τίποτα διαφορετικό και έτσι χάνεσαι στα πρόσωπα των περαστικών, αδημονώντας ήδη για τη λήξη του ωραρίου σου.

Ένα καινούριο project σε περιμένει στην εταιρεία. Όλα προμηνύουν ότι θα δουλεύεις ως αργά. Καταριέσαι την τύχη σου και παίρνεις ρεζέρβα καφέ. Το αφεντικό έρχεται προς το μέρος σου. Ιδρώνεις. Στις σημερινές μέρες η αγωνία για απόλυση ή μείωση μισθού κυριαρχεί. Καθώς σηκώνεσαι και φτιάχνεις τα ρούχα σου, βλέπεις ένα άγνωστο άτομο πίσω από το διευθυντή σου. «Λιάνα, να σου συστήσω τον Αλέξανδρο. Θα δουλεύετε μαζί από εδώ και στο εξής. Βοήθησέ τον να εγκλιματιστεί».

Παράξενο συναίσθημα η περιέργεια. Θέλεις να μάθεις όσο πιο πολλά γίνεται γι’ αυτόν και τον ξέρεις πέντε λεπτά. Φαίνεται ασυνήθιστα συμπαθητικός για τα γούστα σου. Ως το βράδυ έχετε πει σχεδόν τα πάντα, για την οικογένειά σας, τους φίλους σας, τις σχέσεις που είχατε. Η δουλειά προχωράει και τελικά κατά τις 10 το βράδυ τελειώνει. Η ενέργειά σου όμως όχι. Γυρίζεις σπίτι ικανοποιημένη και πέφτεις για ύπνο μετά βίας. Η αυριανή μέρα προβλέπεται ακόμα δυσκολότερη αλλά όλως τυχαίως, δεν σε νοιάζει. Μη σου πω έχεις και όρεξη.

Σε λίγο καιρό τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει. Δεν άργησαν να εξελιχθούν. Το περίμενες χρόνια και πάντα ή έβρισκες κάτι κατώτερο από αυτό που επιθυμούσες ή ακόμα και τίποτα. Περίμενες να νιώσεις έτσι. Αρεστή, κατανοήσιμη, αξιοπρεπής. Να είναι αμοιβαίο. Όταν ενώνετε τα χείλη σας πυροτεχνήματα. Όταν γίνεστε ένα, ο χρόνος σταματά. Όνειρα, όνειρα συνεχώς. Σαν να μη μετράει τίποτε άλλο. Θέλω να είμαι μαζί σου. Πάντα. Για πάντα. Μόνο εγώ και εσύ. Εσύ για μένα είσαι πάνω από όλα. Εγώ;

Το πρόσωπό σου εκπέμπει μια γλύκα σπάνιας μορφής. Είσαι ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη. Χαμογελάς με τα πάντα και σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση. Λάμπεις. Ζεις ένα παραμύθι. Σαν αυτά που διάβαζες μικρή και ποτέ δεν σε είχαν μάθει να τα πιστεύεις. Δεν πιστεύεις ότι μετά από χρόνια προσπάθειας και λάθος επιλογών, έχεις βρει κάποιον που πραγματικά νοιάζεται. Είναι όμορφος και ευγενικός. Έξυπνος και προστατευτικός. Δεν σε αφήνει ποτέ μόνη. Διαφέρει από τους άλλους. Από όλους. Και αυτό είναι που σε κρατά τόσο δεμένη κοντά του. Η λογική δεν υπάρχει πια, μόνο η καρδιά. Θα έκανες τα πάντα γι’ αυτόν και εκείνος για σένα. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις.

Και ύστερα έρχεται ο πόνος. Ένας πόνος βαθύς και ανυπέρβλητος. Νιώθεις νεκρή, απλά περπατάς και αναπνέεις μηχανικά. Θρηνείς για την απώλεια, για έναν άνθρωπο που άλλαξε και δεν σου προσέφερε πια ό,τι ήθελες. Για έναν άνθρωπο που ξέρεις πως σε αγάπησε και σε αγαπάει, αλλά νιώθει αδύναμος να δώσει πια. Δεν θέλεις να τον βλέπεις, δεν θέλεις να του μιλάς. Ξυπνάς το πρωί και σου κόβεται η ανάσα. Έχεις ένα βάρος στο στήθος καθώς πας στη δουλειά, σε βόλτες, οπουδήποτε. Η όρεξή σου χάνεται, το χαμόγελο σου το ίδιο. Φωνάζεις παντού ότι δεν θα το έκανες ποτέ ξανά στον εαυτό σου, ότι σκέφτεσαι τα πράγματα ρεαλιστικά, ότι δεν σου συμβαίνει τίποτα. Αλλά το συναίσθημά σου υπάρχει εκεί, ακλώνητο σα βράχος. Γυρνάς σπίτι σου και κλαις, έχεις νεύρα, περνάς την ώρα σου με άσχετους, υποψήφιους εραστές για να ξεχαστείς. Ανθρώπους που όσο και αν προσπαθείς δεν θα σου δώσουν την ηρεμία που ζητάς. Γιατί τα στάνταρ σου, έχουν πια ανέβει. Από εδώ και πέρα δεν θέλεις τίποτα λιγότερο από αυτό που είχες. Το απόλυτο.

Όταν ο θυμός καταλαγιάζει, αισθάνεσαι θλίψη και απογοήτευση. Τα δάκρυα έχουν πια στεγνώσει. Προσπαθείς να σκεφτείς λογικά και πάλι. Κάποιες φορές το καταφέρνεις, κάποιες όχι. Το γέλιο σου επιστρέφει σιγά σιγά, μαζί με τον εαυτό σου. Όμως μια πικρή γεύση σου έχει μείνει. Ένα γνώριμο τραγούδι ακούγεται σιγανά στο σπίτι. Φωτογραφίες δεν έχεις πια. Πετάχτηκαν. Τα αποξηραμένα λουλούδια στο βάζο λείπουν και αυτά. Μα η μνήμη σου δεν τα αφήνει να χαθούν ό,τι και αν κάνεις. Σκέφτεσαι για μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρεις. Ίσως. Νοσταλγία. Ναι, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Νοσταλγία για τα όμορφα και τα απέραντα. Για τα όνειρα και την ευτυχία. Για τις νύχτες στην παραλία με το «άλλο σου μισό», για τα πρωινά στην αγκαλιά κάποιου που ένιωθες δικό σου. Θα το έκανες ξανά;

Ναι. Φυσικά και θα ερωτευόμουν ξανά. Μέχρι τέλους.

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.