Πρωτομαγιά αγνοείται…

Και τι; Ικανοποιηθήκατε που διαδηλώσατε αγαπητοί συνδικαλιστές; Που ανασύρατε την τελευταία σελίδα με τα κοινά-κενά συνθήματα και φωνάξετε;

Ικανοποιηθήκατε «αγαπητοί» πολιτικοί που στείλατε τους αγωνιστικούς σας χαιρετισμούς στους εργαζόμενους που συνεχώς απαξιώνετε; Τα κόκκαλα του Καλλέργη τρέμουν…

Τι άραγε να νιώθει ένας άνεργος του θλιβερού 18% - ανεπίσημα είναι παραπάνω – και τι ένας εργαζόμενος των 500 ευρώ που συνήθως δεν έχει δει ένσημο ούτε με το κιάλι; Ό,τι αποκτήθηκε με αληθινούς πολύχρονους αγώνες και με αίμα καταρρέει για τα μάτια της Τρόικας. Και προτάσεις πουθενά. Ο γερασμένος συνδικαλισμός αντιδρά, αλλά δεν προτείνει. Τώρα που πρέπει να είναι στο προσκήνιο και να ερμηνεύσει με πάθος τον πρωταγωνιστικό του ρόλο, τώρα λείπει. Όλα αυτά που ψιθύρισε στις πορείες του δε δίνουν χειροπιαστές λύσεις σε αυτή την πρωτόγνωρη επίθεση στα όνειρα των νέων ανθρώπων κι όλων των εργαζομένων.

Συμπληρώνεται περίπου ένας χρόνος από τη στιγμή που με αστραπιαίες κινήσεις η υποβάθμιση άρχισε να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Η ανάπτυξη αγνοείται και τα μέτρα της πρόσκαιρης ανακούφισης ματώνουν ακόμη περισσότερο τη μακροπρόθεσμη πληγή. Φόβοι απόλυσης, αγωνία επιβίωσης, ανύπαρκτη αισιοδοξία για το τι μας περιμένει στην επόμενη στροφή. Η Πρωτομαγιά φέτος είναι λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες. Και για αυτό καλύτερα ίσως θα ήταν οι προαναφερόμενοι να μη μίλαγαν. Σιωπή. Όπως σοφά λέγεται, αυτή καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες. Και τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.

Η 1η του Μάη έχει χάσει τη σημασία της. Αργία αντί απεργία. Κοψίδια αντί ουσιαστική αντιπαράθεση. Οι αντιπρόσωποι των φορολογούμενων πολιτών και στα δυο στρατόπεδα καρπώνονταν προνόμια που καλούνταν να τα πληρώσουν οι πρώτοι. Είναι οι ίδιοι που φορούν τη μάσκα του συμπαραστάτη αυτών που δεν ξέρουν πότε θα έρθει η σειρά τους να γίνουν μια ακόμη προσθήκη στη λίστα για το επίδομα ανεργίας.

Νίκη Αξιώτη

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.