Άγχη και Πάθη. Είθε η Ανάσταση να είναι κοντά.

Το απόλυτο κλισέ λέει πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.

Χίλιες λέξεις δε θα σας πω, θα επιχειρήσω ωστόσο να περιγράψω δυο εικόνες που θαρρώ ότι σημάδεψαν μια εβδομάδα που μοιάζει με όλες τις άλλες -αλλά ίσως και να μην είναι.

Μεσημέρι. Μεσοβδόμαδα. Η ουρά του σούπερ μάρκετ μεγάλη. 2-3 πράγματα στο καλάθι του καθενός. “Τα απολύτως απαραίτητα”. Λίγο μπροστά μια κοπέλα με διάφορα πράγματα και πολλά κουπόνια στα χέρια. Δίνει τα κουπόνια. Περιμένει. Η ταμίας την ενημερώνει ότι δεν αρκούν. Χρειάζονται χρήματα. “Δεν έχω λέει”. Κοιτά την ταμία, κοιτά εμάς. Ντρέπεται. Ψάχνει την τσάντα της. Ψελλίζει δικαιολογίες. Αφαιρεί τα ψώνια που δεν καλύπτουν τα κουπόνια της. Γρήγορα-γρήγορα παίρνει τα 2-3 πράγματα στα χέρια και φεύγει βιαστικά. Ούτε σακούλες. Ούτε ένα δεύτερο βλέμμα στην ουρά που στέκει και την κοιτά. Δε θέλει να δει τον οίκτο. Δεν ξέρει ότι ο οίκτος έχει γίνει συμπόνια. Το “καράβι” βουλιάζει και είμαστε όλοι συνεπιβάτες.

Πρωί. Καθημερινή. Έξω από κατάστημα της ΔΕΗ. Ηλικιωμένη κυρία ζητά από τους συμπολίτες της να τη βοηθήσουν να πληρώσει το λογαριασμό. Να έχει ρεύμα, μέρες που έρχονται. Επαίτης; Όχι. Συνταξιούχος. Με κομμένα επιδόματα και μειωμένες συντάξεις.

Το δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας κάνει λόγο για κοινωνικό ιατρείο και κοινωνικό φαρμακείο. Σε ένα κράτος που η ασφάλεια μοιάζει να είναι προιόν πολυτελείας, όσοι “ανασφάλιστοι” προσέλθετε. Σανίδες σωτηρίας. Μικρές αναλαμπές ελπίδας. Κι ύστερα οι ειδήσεις. Ειδήσεις για ένα κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα που κάνει τη ψυχή σου να προσδοκά την “Ανάσταση” όσο ποτέ. Οι Ιάπωνες ζουν με την αβεβαιότητα της πυρηνικής έκρηξης. Οι Λίβυοι μάχονται μεταξύ τους. Οι Έλληνες στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Κι άλλα μέτρα, κι άλλες στερήσεις. Οι φωνές αντίδρασης με αναστατώνουν, με παρασέρνουν, με κάνουν να αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε. Οι σιωπηλοί με αναστατώνουν ακόμα περισσότερο. Αυτοί όμως που με φοβίζουν είναι οι αδιάφοροι. Αυτοί που πληρώνουν πέντε ευρώ για ένα καφέ, που “επιτρέπουν” σε καταστήματα να κοστολογούν 500 ευρώ ένα ζευγάρι παπούτσια, που ψηφίζουν όποιον τους κάνει το καλύτερο ρουσφέτι, που αναλώνονται σε συζητήσεις για την κάθε ομάδα.

Δεν ξέρω πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Μπορεί αύριο να ξυπνήσουμε και το “κακό όνειρο” να έχει περάσει. Η ανεργία να έχει πέσει, οι μισθοί να έχουν ανέβει, τα δάνεια να έχουν κάνει φτερά, οι πιστωτικές να έχουν ξεχρεωθεί. Αύριο. Μπορεί. Σήμερα όμως; Σε μια Ελλάδα που μοιάζει παραλυμένη, που απολύει γιατί οι υπάλληλοι τής “ξεφεύγουν” κάνοντας login στο Facebook, που χαζεύει τα πάνελ στο κουτί, που αναγάγει σε ήρωες της καθημερινότητας idols και (real) housewives, που ξαναψηφίζει αυτούς που την έσυραν στο βούρκο, που έχει το θράσος να μιλά ακόμα για ιδεολογίες, που γελά με ατάκες “έσπασε το νύχι μου και πως θα επιβιώσω”, που κλείνει τα μάτια στις ελλείψεις της, το μόνο ίσως που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσδοκούμε Ανάσταση. Να εκλιπαρούμε για ένα “καλό νέο”. Να αποστρέφουμε το κεφάλι απο τη μιζέρια. Να διώχνουμε τις εικόνες που θυμίζουν μεταπολεμική Ελλάδα. Να απλώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλο. Να φύγουμε από το κοπάδι με τα πρόβατα που οι διοικούντες τους τα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό. Να ξυπνήσουμε και να φέρουμε το “αύριο” τώρα.

Δαγουλά Χρύσα

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.