Τι είχες Γιάννη μ' τι είχα πάντα...

Αλλάξαμε κυβέρνηση. Αλλάξαμε υπουργούς. Την κατάντια της παιδείας όμως, κομματάκι… δύσκολο να την αλλάξουμε!

Και σε αυτόν τον τομέα η Ελλάδα πρωτοστατεί με τις πιο περίεργες και ασυνήθιστες κινήσεις. Εκατοντάδες υπουργοί έχουν περάσει από την «ηλεκτρική καρέκλα», αλλά το καταραμένο το 3% του προϋπολογισμού που χάνεται στα κράσπεδα της γραφειοκρατίας προτού ακόμη βγει στο δρόμο για τα σχολεία έχει κολλήσει για τα καλά! Και να λοιπόν που έρχονται στο φως οι νέες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που υπόσχονται να σαρώσουν κάθε ίχνος από την βραδυπορία του ελληνικού σχολείου. Γιατί, όμως η δυσπιστία υπερισχύει και πάλι της φιλοδοξίας;

«Ένα σχολείο χωρίς … τοίχους», ετοιμάζει η υπουργός παιδείας, ανοιχτό στις κοινωνικές αλλαγές και με πλατείς ορίζοντες για να υποδεχτεί το αύριο. Έλα, όμως που αύριο μπορεί οι τοίχοι να έχουν πέσει…! Και δεν αναφέρομαι στους νοητούς, αλλά στους άλλους τους κυριολεκτικούς που στα πρισσότερα σχολεία είναι από την μετεπαναστατική περίοδο! Το παράδοξο είναι πως όλοι κοιτούν δήθεν σε βάθος τις ποιοτικές αλλαγές, αλλά μάλλον από τόσο επιτηδευμένο κόπο ξεχάσαμε και την επιφάνεια. Τι θα γίνει, λοιπόν, με τις υποδομές; Τα σχολεία δεν έχουν γήπεδο, δεν έχουν χώρους υγιεινής, κάνουνε πληροφορική χωρίς υπολογιστές (!) και έρχονται από το πουθενά τα σχέδια για «Πράσινα σχολεία». Το που και ποιος θα φυτέψει τα δέντρα είναι αλλουνού αρμοδιότητα, το υπουργείο δεν ξέρει.

Ας επιστρέψουμε όμως στο πεδίο της ποιότητας. Οι κατευθύνσεις συρρικνώνονται, τα μαθήματα μειώνονται, οι επιλογές των μαθητών πληθαίνουν. Όλα αυτά καλά, αλλά η «ευχάριστη» εικόνα των τελευταίων για την εκπαιδευτική διαδικασία δε λέει να αλλάξει. Κι ενώ όλοι φορτώνουν τις ευθύνες στη νεολαία με σχόλια του τύπου: «Τι έφταιξε και άλλαξαν έτσι τα παιδιά», «Τι ανάρμοστη συμπεριφορά που έχουν οι νέοι», μήπως έφτασε η ώρα να αναρωτηθούν αν το σχολείο όντως λειτουργεί όπως θα έπρεπε; Με μία βόλτα στα σχολεία της γειτονιάς οι διαπιστώσεις οδηγούν σίγουρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Η πλειοψηφία των καθηγητών (όσοι τουλάχιστον έμειναν από τους παλιούς και δεν έτρεξαν να προλάβουν το εφάπαξ!) έχουν τη θέση τους, τις εκδρομές και τις διακοπές τους και δε βρίσκουν λόγο να κοπιάσουν για να κάνουν πιο σύγχρονο το μάθημα-αγγαρεία για τους μαθητές τους.

Σε συνάρτηση με όλα αυτά, τα σχέδια για την καταπολέμηση της παραπαιδείας αχρηστεύονται αφού οι μαθητές από κάπου πρέπει να αντλήσουν τη γνώση που στερείται από το σχολείο. Αν οι προοπτικές για ολοήμερα τμήματα προβλέπουν μία ανάλογη διαδικασία, το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι οι μαθητές που θέλουν να αντικρύσουν με σοβαρότητα και αισιοδοξία το μέλλον τους θα τρέξουν για ιδιαίτερα μαθήματα που με το αζημίωτο θα τους βοηθήσουν για μία θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Κι εκεί όμως η κατάσταση δεν είναι καθόλου ρόδινη, κάθε άλλο μάλιστα. Θα αναλάβουν μεν οι ίδιες οι σχολές τον καθορισμό του συντελεστή βαρύτητας για τα μαθήματα εισαγωγής, πολλά από τα αντίστοιχα δε που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα σπουδών του κάθε τμήματος αποκλίνουν παντελώς από το σχετικό αντικείμενο. Και οι ίδιοι οι σπουδαστές έχουν χάσει κάπου το μέτρο με τις καταλήψεις, τις πορείες, τις αντιδράσεις αφού η σωστή καθοδήγηση και η ενημέρωσή τους μετατοπίζεται πλέον στην παρέα συνομηλίκων από ένα «κωφάλαλο» πανεπιστήμιο που πολλά επιδιώκει να κάνει, πολλά ελπίζει να αλλάξει και όλο στον ίδιο φαύλο κύκλο καταλήγει.

Πάντα υπάρχουν στιγμές αναλαμπής που γρήγορα χάνονται στην αδιαφορία και την αναποτελεσματική πρακτική του κράτους που και άλλα δάνεια να αρπάξει από την Ευρώπη δε θα βρει σωστό τρόπο να τα αξιοποιήσει. Οι νέες μεταρρυθμίσεις κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρες φαίνονται μιας και θυμίζουν κατά πολύ τις μέχρι τώρα αερολογίες που όλες είχαν στην πράξη κοινή μοίρα. Δεν είναι μάλλον καθόλου υπερβολική, λοιπόν, η παρομοίωση της Ελλάδας με μια Μήδεια που «καταβροχθίζει» τα παιδιά της αλλά και ισοπεδώνει την παράδοση και τον πολιτισμό της…

Martin I. Petrov

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.