Για την ανανέωση της σχέσης με τα αυτονόητα

Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και κλείσε τα μάτια. Σταμάτα τη μηχανή που «σκέφτεται» και «απολαμβάνει» αυτό που λένε… ζωή.

Μείνε απλά συγκεντρωμένος στο τίποτα. Στο «εδώ», στο «τώρα». Κάποιες φορές είναι υγιές να βλέπεις τον εαυτό σου από απόσταση. Σαν μια τυχαία συλλογή μορίων ύλης. Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις αυτόν τον κόσμο, θα αναγκαστείς όμως να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και ίσως να τις χρησιμοποιήσεις κάποτε… Όμως δεν είσαι μόνος. Γύρω σου υπάρχουν και άλλοι. Το ίδιο φοβισμένοι με σένα, που τα θέλουν όλα τώρα αλλά δεν πρόλαβαν να βρουν εκτίμηση για τον εαυτό τους και για σένα.

Βάλε στην πρέσα το δείκτη νοημοσύνης σου και ανακάλυψε την κακή χρήση της ανακύκλωσης, στο πρόσωπο της ανακύκλωσης του παρελθόντος. Γιατί η αγαπημένη μας συνήθεια είναι να έχουμε το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον, κατουρώντας ενδιάμεσα το παρόν. Όμως δεν μπορείς να αλλάξεις τα πεπραγμένα ούτε να «λιώσεις» όπως θέλεις το μέλλον. Ό,τι μένει είναι απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, οι οποίες παρέμειναν επιθυμίες… γιατί τις πήρες τόσο πολύ στα σοβαρά, ταυτίστηκες μαζί τους, αγκιστρώθηκες και τελικά έχασες την πυξίδα σου. Η νοσταλγία και η ελπίδα στέκονται εμπόδια στη βίωση της πραγματικής εμπειρίας. Γιατί το μυαλό χτίζει σύνορα και σηκώνει ταμπέλες που δεν πρόκειται να χρησιμεύσουν σε τίποτα. Θα μείνουν απλά νοητές κατασκευές που θα γεννούν στερεότυπα.

Τώρα είναι η στιγμή ν’ανοίξεις τα μάτια. Τα δικά σου, όχι αυτά της τηλεόρασης. Γιατί αυτό που διαφημίζεται ως συνταγή έτοιμης επιτυχίας δεν χωρά στα δικά σου μέτρα. Σκέφτηκες ποτέ ότι οι διαφημίσεις δεν απευθύνονται σε σένα; Ό,τι ψάχνεις βρίσκεται μέσα. Κάνε ένα κόπο και ρίξε μια ματιά. Μάλλον εσύ θα δεις εμένα και εγώ εσένα. Θα έρθει σίγουρα η στιγμή όπου κάτι που δεν θα μπορούσες να πεις μετατρέπεται σε κάτι που δεν μπορείς να πεις. Τότε οι σκέψεις σου έχουν μεταφερθεί από το κεφάλι σου στον κόσμο σου. Είναι η συναρπαστική, μικρή, προσωπική σου επανάσταση. Άφησε την «τελειότητα» να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών, γιατί ο άνθρωπος διαμορφώνεται από τις αδυναμίες του. Οι αρετές και τα παραπτώματά μας είναι αδιαχώριστα, όπως η δύναμη και η ύλη. Όταν ξεχωρίζουν, δεν υπάρχει πια άνθρωπος. Γιατί αληθινό θάρρος δεν είναι να ρισκάρεις τη ζωή σου αλλά να διακινδυνέψεις τα κλισέ σου και ό,τι προκαλεί τη συνειδητότητά σου.

Ο Έσσε στον «Λύκο της Στέππας» μονολογεί: «Αντί να στενεύεις τα όρια του κόσμου σου και ν’απλουστεύεις την ψυχή σου, θα χρειαστεί τελικά να χωρέσεις τον κόσμο όλο στην ψυχή σου, όποιο κι αν είναι το κόστος». Τώρα μπορείς να κοιτάξεις τον καθένα στα μάτια.

Γκιουλέκας Λευτέρης

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.