«Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες»

Από το Ζορό της παιδικής μας ηλικίας μέχρι το Ζορό της νομαρχίας και της καρδιάς μας, διακρινόμαστε από μία απίστευτη ευκολία να δημιουργούμε ήρωες. Κι αν εκείνοι οι τύποι των παραμυθιών έχουν δυνάμεις υπεράνθρωπες, φτάνουν μέχρι τα αστέρια, πολεμούν το κακό, μάχονται για τους κοινούς θνητούς, πετάνε, κολυμπάνε, κρέμονται ανάποδα, καίγονται και ξαναζωντανεύουν, οι άλλοι ήρωες, αυτοί που εμείς κατασκευάζουμε, ανάξια κερδίζουν τον τίτλο τους.

Στην καθημερινότητα μας, αποδίδουμε αυτό το χαρακτηρισμό σε άτομα που δεν τους αρμόζει, αβίαστα και απερίσκεπτα, γιατί απλώς έκαναν κάτι. Δεν εξετάζουμε αν αυτό το κάτι όφειλαν να το πράξουν, αν πληρώνονται γι’ αυτό κι αν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Έχουμε την ανάγκη να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας σε συγκεκριμένα άτομα, να αρπάξουμε το παραμικρό δείγμα ευκαιρίας και να τους ανυψώσουμε στα μάτια μας. Τους ζητάμε να γίνουν ήρωες. Για να επιβιώσουμε, να στηριχθούμε πάνω τους και να ελπίσουμε. Είναι τέτοιο των ξεθώριασμα των αξιών, που ψάχνουμε την τρίχα για να την κάνουμε τριχιά. Αναζητάμε τον τύπο που θα διαφέρει στο ελάχιστο από τους υπόλοιπους και να τον εκθειάσουμε. «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες», είπε κάποτε ο Μπρεχτ και θα έρθω να συμφωνήσω μαζί του. Όσο περισσότερο παρηκμασμένη είναι μία κοινωνία, τόσο περισσότερη ανάγκη έχει από ήρωες. Και όσο πιο πολύ ανάγκη έχει από ήρωες, τόσο πιο εύκολα τους εφευρίσκει.

Τρανό παράδειγμα, η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Ομπάμα προ διετίας. Ένας αφροαμερικανός στην προεδρία των Η.Π.Α., χαμογελαστός, προσιτός και λαοπλάνος. Για ποιο λόγο τιμήθηκε; Για τις καλές του προθέσεις και τις ελπιδοφόρες εξαγγελίες του. Θα άλλαζε τον κόσμο με το μαγικό του ραβδί. Θα τιμωρούσε τους κακούς και μετά θα ξεκουραζόταν στην αγκαλιά της εξίσου αγαπητής Μισέλ. Τέρμα στην καταπάτηση των δικαιωμάτων και τους βασανισμούς. Τέρμα και στους πολέμους. Σήμερα, το Γκουαντάναμο είναι ακόμα ανοιχτό και η Λιβύη βομβαρδίζεται. Οποία συνέπεια! Ο κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης κάνει πόλεμο. Και δεν φταίει αυτός που κάνει πόλεμο (προφανώς και φταίει), φταίνε αυτοί που βιάστηκαν να τον τιμήσουν χωρίς δείγμα γραφής. Φταίμε εμείς που γαντζωθήκαμε από τα λόγια του και τον είδαμε Spiderman.

Δυστυχώς για μας, «κάθε ήρωας γίνεται στο τέλος ένα βάρος»*, που προσθέτει κάτι παραπάνω στη δυστυχία των καιρών.

Θεοδώρα Σαρίδου

*Ραλφ Έμερσον

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.