Άνθρωποι χωρίς... ζωή

«Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου, και ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια, ζωή να χτίσω πάλεψα και αυτοί με πολεμάνε». Αυτούς τους στίχους σιγοτραγουδούσαν οι μετανάστες, δίνοντας άνιση μάχη με τη ζωή, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.

Το μέλλον της Ελλάδας, όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται όλο και πιο ζοφερό. 3.700 άνθρωποι ήταν έγκλειστοι, κάποιοι άλλοι απειλούσαν να αυτοπυρποληθούν αν δεν τους αντιμετωπίσουν με σεβασμό και η χώρα μας απλά γινόταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Αν και τα τελευταία 30 χρόνια, η Ελλάδα ζούσε μια πρωτόγνωρη ευημερία, τώρα η τύχη της άλλαξε ρότα.

Όταν παρατηρεί κανείς, την αγανάκτηση τόσων ανθρώπων, την οργή και το φόβο που κυριεύει τις ψυχές τους, τότε μόνο μπορεί να κατανοήσει τη δεινή θέση τους. Ούτε δύο, ούτε τρεις αλλά 44 ολόκληρες ημέρες, οι μετανάστες της χώρας μας, είχαν καταφύγει σε απεργία πείνας. Εφόσον, η ανανέωση της κάρτας παραμονής φάνταζε κάτι άγνωστο και μακρινό, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή χανόταν μέσα στο σκοτάδι της εκμετάλλευσης. Έτσι, όταν κάποιοι μιλάνε για ισότητα ανάμεσα σε αλλοδαπούς και ντόπιους, μάλλον θα έπρεπε να ξεσπάσουμε σε γέλια. Ή μήπως σε κλάματα; Ενώ 83 άτομα ακολουθούσαν φαρμακευτική αγωγή και ένας αρκετά μεγάλος αριθμός μεταναστών νοσηλευόταν, η κυβέρνηση έκρινε ως επικίνδυνη τη μαζική νομιμοποίηση τους.

Παράλληλα, μετά από τόσους αγώνες και ταλαιπωρία, είχε ξεκινήσει τελικά και η επανασίτιση στην Υπατία και στα νοσοκομεία. Έτσι, αναχώρησαν, 250 μετανάστες από τον Πειραιά στην Κρήτη. Ωστόσο, κάποιοι πολιτικοί, συνεχίζουν να κάνουν ακραίες δηλώσεις, τονίζοντας ότι σε κάποιους μετανάστες, πρέπει να αποδοθούν, πολιτικές και ποινικές ευθύνες. Πως μπορούν να στερούν από αυτούς τους ανθρώπους, δικαιώματα που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα; Είναι δυνατόν να αποφασίζει η πλειοψηφία των(μελών) πολιτών, για την κατάργηση ενός ή περισσότερων δημοκρατικών ή ανθρώπινων δικαιωμάτων; Ίχνος σεβασμού δεν υπάρχει πια.

Έτσι, είναι η ζωή όμως, κάποιες φορές άλλοι αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα. Τόσοι αγώνες και τόσος μόχθος γιατί; Απλά για μία σφραγίδα! Είναι απαράδεκτο να πρέπει πολλές φορές να καταφύγεις στον εκβιασμό, για να εξασφαλίσεις το εισιτήριο για μια αξιοπρεπή ζωή. Μόλις λίγες ημέρες πριν οι μετανάστες μετά από ενάμισι μήνα αγώνων, κατάφεραν να πάρουν από την αστυνομία τα πολυπόθητα χαρτιά, που εξασφαλίζουν καθεστώς ανοχής. Δεν έχω τίποτα να σχολιάσω σ’ αυτό. Στέρεψα από λόγια, αυτός ο κλοιός με πνίγει.

Όπως είπε και ένας αγωνιστής απεργός: «Για τους δικούς σου, από την ώρα που φεύγεις μετανάστης, είσαι ήδη νεκρός, στρώνουν τραπέζι κάθε βράδυ και εσύ λείπεις. Αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε ήσυχοι για πάντα. Αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ποτέ ήσυχοι». Έτσι λοιπόν τελείωσε ακόμα μια μάχη με πόνο και ιδρώτα.

Κλουβιδάκη Μαρία

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.