Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία…

…είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία. Το γνωμικό του Friedrich Hegel, που διατυπώθηκε μερικούς αιώνες πριν, μοιάζει εν έτει 2011 πιο επίκαιρο, παρά ποτέ.

Η τηλεόραση ανοιχτή να παίζει στο βάθος. Αεροπλάνα και σκηνές μάχης παρελαύνουν δια της οθόνης. Δηλώσεις αρχηγών κρατών διαδέχονται η μία την άλλη. Αναλύσεις επί παραθύρων δίνουν το σύνθημα. Ο διάλογος που από καιρό έχει ξεκινήσει αρχίζει να παίρνει άλλη διάσταση. Στο δρόμο που χάραξαν Τυνησία και Αίγυπτος βρίσκεται και η Λιβύη. Η επέμβαση της Δύσης, που εξέλειπε των προηγούμενων, έκανε την εμφάνιση της.

Μικροί που είμαστε για να τα καταλάβουμε, να τα αναλύσουμε, να μπορέσουμε να τα εξετάσουμε σε δεύτερο επίπεδο. Τι κρύβεται, τι έγινε, τι συζητήθηκε, τι αποφασίστηκε. Αδύναμοι παρατηρητές της πραγματικότητας που λαμβάνει χώρα γύρω μας. Τα πιόνια στο σκάκι κινούνται. Και εμείς κοιτάμε. Και όσο πιο μακριά είμαστε σαν να μας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο. Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Μπαχρέιν και η Υεμένη. Σε κατάσταση πολιορκίας από τον Καντάφι ο Λίβυος λαός. Χαζεύουμε για λίγο στις οθόνες, κουνάμε ίσως το κεφάλι άλλοτε με αγανάκτηση, κι άλλοτε συμπαραστατικά και ύστερα… ύστερα αλλάζουμε κανάλι. Ύστερα… ήρθε η Eurovision. Σωπάστε να ακούσουμε τα προγνωστικά.

Ποιος φταίει για την αδιαφορία μας; Πολλά μα σίγουρα (και) η αδυναμία μας να κατανοήσουμε. Με τα ΜΜΕ συνηγορούν σε αυτήν την αδυναμία. Σκηνές πολέμου, σκηνές φόβου, σκηνές τρόμου… σαν διαγωνισμός για την καλύτερη σκηνοθεσία. Σαν αναγωγή των πάντων -ακόμα και των σοβαρότερων ζητημάτων- σε είδη προς «κατανάλωση». Τεχνικές εντυπωσιασμού και δάνεια από την τέχνη με στόχο… τι άλλο; Το εύπεπτο.

Δεν επικρίνω το life and style, τη διασκέδαση, την ελαφρότητα των στιγμών. Ουδόλως. Είναι αυτά που έχουμε ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, να σκεφτούμε, να ηρεμήσουμε. Όλα χρειάζονται – αναμφίβολα. Επικρίνω την επέλασή του. Την αδυναμία μας να αντιδράσουμε. Το γεγονός ότι εξαντλούμε την επανάσταση μας σε μερικά κλικς. Κάντε κλικ και σώσατε την Ιαπωνία. Κάντε hashtag και σώσατε τον κόσμο. Πλανηθείτε πλάνην οικτρά.

Επί του προσωπικού, αδυνατώ να καταλάβω πολλά. Φταίω κι εγώ. Φταίνε κι αυτοί όμως που δε μου εξηγούν. Που δε μου δίνουν το περίγραμμα, το ιστορικό υπόβαθρο, το πως ξεκίνησαν όλα και ποιους αφορούν. Που επικαλούνται διαρκώς το συναίσθημα μου και δεν προσπαθούν να επικαλεστούν τη λογική μου. Που εντείνουν και διευρύνουν τους φόβους μου. Ο οικονομικός πόλεμος γίνεται πόλεμος κανονικός. Για ακόμα μια φορά στην ιστορία του κόσμου. Για τους ίδιους λόγους που πολεμάνε πάντα οι άνθρωποι. Γιατί τίποτα δε λέμε να μάθουμε. Μεγάλες δυνάμεις, μικρές δυνάμεις, ιμπεριαλιστικές λογικές, εξουσία, χρήμα, νικητές, ηττημένοι, θύματα, σημαδεμένα χαρτιά σε μια παρτίδα που έχουν στήσει άλλοι. Που κι αυτοί δε λένε να μάθουν τίποτα. Δε βαριέσαι, μας τα είχε πει ο Hegel. Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία… είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία.

Χρύσα Δαγουλά

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.