«Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά…»

Αν το νόημα της ζωής περικλειόταν σε μια λέξη, θα ήταν «σιγουριά». Σωστό;

Όλη μας η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας να κατακτήσουμε την ασφάλεια. Θέλουμε ένα σπίτι (μπορεί και δεύτερο), μια δουλειά (μπορεί και δεύτερη), ένα γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό, ένα αυτοκίνητο, μία μηχανή, ένα πατίνι, ένα τρένο, ένα πλοίο, ένα διαστημόπλοιο, την Άρτα, τα Γιάννενα και τη Μαριωρή με το φερετζέ της… Θέλουμε πολλά, που εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό: να αισθανόμαστε ασφαλείς και σίγουροι. Σίγουροι οτι έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, λεφτά για να κινηθούμε και μερικές ρόδες κάτω από τα πόδια μας. Πράγματα ως ένα βαθμό χρήσιμα και αναγκαία. Κάνουμε τα πάντα για να τα αποκτήσουμε και άλλα τόσα για να μην τα χάσουμε. Κι όμως.

Αρκεί μία ξαφνική νεροποντή και δυο βουλωμένα φρεάτια και το σπίτι βολτάρει στο ρέμα. Ένα κατσαβίδι και μια κλωτσιά στην πόρτα και η σπιτική θαλπωρή πάει περίπατο. Αρκεί μία παγκόσμια ύφεση και ο κίνδυνος της χρεοκοπίας απειλεί τα κομποδέματα. Το αυτοκίνητο καίει φλάντζα, το πλοίο βουλιάζει και ο φερετζές της Μαριωρής ξηλώνεται. Και λογικό. Γιατί βίδες, τούβλα, ρόδες και λοιπά «τσίγκινα-μίγκινα ένα σωρό», σύμφωνα με τα λόγια ενός αγαπημένου προσώπου, δημιουργούν μία σιγουριά εξαιρετικά εύθραυστη. Μια σιγουριά που μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή είτε ακούσια είτε εκούσια. Και τότε όλα χάνονται.

Φυσικά και όχι. Αυτό που μας παρέχει τη μεγαλύτερη ασφάλεια στη ζωή είναι η παρουσία (ή η απουσία) των δικών μας ανθρώπων, όπως κι αν τους αποκαλούμε. Γονείς, αδέρφια, φίλοι και αγαπημένοι γεμίζουν τις μέρες μας. Τους δικούς τους επαίνους επιζητούμε στις επιτυχίες μας. Τη δική τους κατανόηση στις αποτυχίες μας. Τη δική τους συγχώρεση στα λάθη μας. Και τη δική τους αγκαλιά στη μοναξιά μας. Μ’ αυτούς πορευόμαστε, μ’ αυτούς μαλώνουμε, αυτούς διώχνουμε κι αυτούς θέλουμε απεγνωσμένα πίσω. Αυτοί είναι η ασφάλειά μας. Ακόμα κι όταν φεύγουν από τη ζωή οι ίδιοι, οι αναμνήσεις μας δεν φεύγουν ποτέ. Ο πόνος της απώλειας είναι συγκλονιστικότερος από κάθε άλλον. Ακόμα και τότε, όμως, έχουμε τη σιγουριά των αναμνήσεων, που καμία πτώχευση δεν μπορεί να μας στερήσει. Το στήθος της μαμάς μας που μας τάισε, οι ώμοι του μπαμπά μας που μας κουβάλησαν, το ξύλο με τον αδερφό μας, τα μεθύσια με τις κολλητές μας και η αγκαλιά του έρωτά μας (μωρουλινίου, κεφτεδακίου, αγαπουλινίου, σκουληκακίου και λοιπών –ίων κατά περίπτωση) μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. Οι καυγάδες, οι χωρισμοί, τα κέρατα, τα μούτρα και οι παρεξηγήσεις ολοκλήρωσαν το δημιούργημα. Η ουσία της ύπαρξής μας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Με τα πάθη τους και τα λάθη τους.

Αν το νόημα της ζωής περικλειόταν σε μια λέξη, θα ήταν «σιγουριά». Σωστό;

Λάθος.

Αν το νόημα της ζωής περικλειόταν σε μια λέξη, θα ήταν «άνθρωποι».

Θεοδώρα Σαρίδου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.