Youropia Flag

Φίλα με


Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Σερπαντίνες και κομφετί οπουδήποτε κοίταζα. Κροτίδες έσκαγαν με δύναμη κάνοντας τα καρναβάλια να πηδούν τρομαγμένα και να κοιτάζουν τριγύρω τους. Με τρία Μεταξά στο στομάχι μου, τα νεύρα μου είχαν βγει offside και απλά γελούσα με τις αντιδράσεις του καθενός.


Εκείνη την ημέρα είχα δει οποιοδήποτε καρναβάλι μπορούσα να φανταστώ. Σχεδόν όλοι τους σχολίαζαν την επιλογή μου και με «παρενοχλούσαν» με ευχάριστη πάντα διάθεση. Στα δύο μαγαζιά που είχα ήδη πάει, απόρησα με τους djs. Πως είχαν καταφέρει να ξεθάψουν τέτοια τραγούδια; Συνδυασμοί ναζιάρικων ελληνικών, εκρηκτικά λάτιν, ερωτικά βραζιλιάνικα, μουσική Αζτέκων, Ίνκας, Μάγιας, Μογγόλων, Ουκρανική ραπ και ένα σωρό άλλα που αδυνατούσα να πιστέψω ότι υπήρχαν. Αργότερα, ο φίλος μου με ενημέρωσε ότι έχουν έτοιμα cds μόνο για τις μέρες των αποκριών.
 
Ντυμένος Spiderman, λοιπόν, μπήκα στο τρίτο για εκείνο το βράδυ μαγαζί. Ο φίλος μου ο Batman έφυγε βολίδα στο μπαρ για ποτά. Φοβόταν μην πάθουμε αφυδάτωση, καθώς φάγαμε αρκετή ώρα καλαμπουρίζοντας με κάτι νοσοκόμες στην είσοδο του μαγαζιού. Έκατσα σε μία γωνία και άρχισα το σκανάρισμα του χώρου. Ο Batman μου έφερε το ποτό, μουρμούρισε κάτι στο αυτί μου το οποίο ποτέ δεν άκουσα και απλά έφυγε με προορισμό δύο χανούμισσες. Τέλεια! Ήμουν προσαρμοσμένος σε τέτοιες καταστάσεις από τις μοναχικές διακοπές που είχα πραγματοποιήσει…

Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω της. «Ωχ, πρέπει να την γνωρίσω», είπα στον εαυτό μου. Ξανθά, κυματιστά μαλλιά, κατακόκκινα χείλη και πράσινα, υπέροχα μάτια που με δυσκολία κατάφερα να διακρίνω κάτω από την μάσκα της. Το μαύρο, κολλητό, ολόσωμο φόρεμά της τόνιζε το πλούσιο στήθος της και τους σμιλεμένους γοφούς της. Τα οπίσθιά της, κάτω από τα οποία το φόρεμα άνοιγε, βοηθούμενα από τα δωδεκάποντα τακούνια της, προκαλούσαν σε δοκιμή την αντοχή της ψυχραιμίας σου. Η μάσκα έκρυβε μεγάλο μέρος του προσώπου της. Ξεκινούσε από το μέτωπό της και τελείωνε κάτω από την μύτη της. Παρ ‘όλα αυτά το ένστικτό μου πρόδιδε το κάλλος της. Το μεγάλο, κόκκινο λουλούδι που είχε περασμένο στα μαλλιά της μου έδωσε να καταλάβω ότι πιθανότατα είχε ντυθεί Λατίνα χορεύτρια, αλλά αδιαφορούσα πλήρως για αυτό. Γιατί όμως φορούσε μάσκα; Μάλλον την χρησιμοποιούσε με σκοπό να προσθέτει suspense στις σημερινές γνωριμίες. Η εξωτερική της ομορφιά, με εξανάγκασε να πάω να της μιλήσω.

«Καλημέρα, είμαι ο Spiderman».
«Καλημέρα Spiderman, είμαι η Μάρω».
«Και αν εγώ είμαι ο Χρήστος;».
«Εγώ είμαι και πάλι η Μάρω».

Με τα τακούνια έφτανε περίπου στο ύψος μου. Προφανώς αδυνατούσε να αντιληφθεί χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Η μάσκα μου είχε τέσσερις τρύπες. Δύο για τα μάτια και δύο μικρές για μύτη και στόμα. Απλά είχε αρχίσει να μιλάει με τον Spiderman και ήταν σίγουρη μόνο για ένα πράγμα. Το σώμα μου δεν ήταν κακό.

Με τα πρώτα λόγια, το χαμόγελό της ήταν αφοπλιστικό, από εκείνα που μαγνητίζουν για δευτερόλεπτα το βλέμμα σου και σου παραλύουν τη γλώσσα. Τα μάτια της έλαμπαν, πίσω από την μαύρη μάσκα, κάτω από το σταθερό και απαλό φως του μαγαζιού. Το άρωμά της μεθυστικό, σε προκαλούσε να ορμήσεις με πάθος στο λαιμό της.

«Λοιπόν, θα κάνουμε μία συμφωνία. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της γνωριμίας μας δεν θα αποχωριστούμε τις μάσκες μας. Θα τις κρατήσουμε στα πρόσωπά μας όσο παραπάνω μπορούμε. Θα τις βγάλουμε μόνο όταν δεν θα αντέχουμε να κρυβόμαστε. Τι λες;».
«Συμφωνώ, αλλά είμαι σίγουρη πως πρώτος θα αναγκαστείς να αποκαλύψεις το πρόσωπό σου».
«Μπορεί να έχεις δίκιο, αφού βλέπεις μόνο τα μάτια μου. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως δεν είμαι άσχημος σύμφωνα με (παύση)…τους γονείς μου. Άλλωστε δεν βιάζομαι, κάτι μέσα μου μου λέει πως πρέπει να είμαι βέβαιος για την ομορφιά σου».

Το νέο μειδίαμα που εμφανίστηκε στα χείλη της μου έδωσε φοβερή ώθηση να ξυπνήσω μέσα της το αίσθημα του έρωτα. Συνέχισα τη συζήτηση σε βαρετά, μη ενδιαφέροντα, άχρηστα (για τους άντρες) και αναγκαστικά θέματα οικειότητας, τα οποία όμως είναι σημαντικότατα για την πλειοψηφία των γυναικών. Εργασία, ενδιαφέροντα, σπουδές, καταγωγή.

Μετά από περίπου μία ώρα «ασφαλούς» συζήτησης, όπου την αισθανόμουν όλο και πιο κοντά μου, όλο και πιο ανοιχτή απέναντί μου, μπήκα έξυπνα στα θέματα περί έρωτος. Αυτό το οποίο ο καθένας μας αναζητά.

«Βλέπεις στο μπαρ εκείνο το ζευγάρι που φιλιέται; Πιστεύεις πως είναι ερωτευμένοι;»
Τους κοίταξε προσεχτικά και μου αποκρίθηκε: «Όχι, πιστεύω πως δεν υπάρχει έρωτας μεταξύ τους. Και αυτό είναι κρίμα».
«Συμφωνώ. Διαισθάνομαι και εγώ ότι πιέζουν εν μέρει τους εαυτούς τους. Τώρα που είπαμε για έρωτα, ποια είναι η γνώμη σου;».
«Πιστεύω πως είναι μια μορφή τρέλας, κατά την οποία είναι αδύνατο να σκεφτείς καθαρά».
«Η λογική σταματάει και όλα περιστρέφονται γύρω από τον άνθρωπό σου. Στο τέλος αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί».
«Ακριβώς! Ειδικά όταν έχει ευτυχή κατάληξη».
Με χαμόγελο στα χείλη ήπιαμε τις τελευταίες γουλιές.
«Μάρω, θέλω να πάμε κάπου πιο ήρεμα να συζητήσουμε, μια και φτάσαμε σε άκρως ενδιαφέροντα θέματα».

Φύγαμε από το μαγαζί και μετά από αρκετά μέτρα καθίσαμε σε ένα παγκάκι το οποίο βρισκόταν σε ήρεμο και απομονωμένο μέρος. Ήταν περίεργο το πόσο οικεία νιώθαμε, χωρίς καν να έχουμε αποκαλύψει και αντικρύσει τα πρόσωπά μας. Είχε ασυνήθιστη για την εποχή ζέστη. Η συζήτησή μας συνεχίστηκε σε θέματα φιλίας, σχέσεων και αγάπης. Εξεπλάγην ευχάριστα από τις απόψεις και τον χαρακτήρα της. Και όσο η ώρα περνούσε, την αισθανόμουν όλο και πιο κοντά μου, όλο και πιο ζεστή απέναντί μου. Μετά από μία περίπου ώρα, τα χείλη της ήταν υγρά και τα μάτια της ανοιγόκλειναν αργά κοιτάζοντας επίμονα και προσεχτικά τα δικά μου. Κατάλαβα ότι η μάσκα μου την ενοχλούσε.

«Λοιπόν, ήρθε η ώρα να δεις το πρόσωπό μου!».

Πάγωσε. Έκλεισα τα μάτια, τράβηξα τη μάσκα και τη πέταξα πίσω μου. Χωρίς να βλέπω, αντιλήφθηκα ότι σηκώθηκε εμπρός μου ώστε να έχει την δυνατότητα να με δει καλύτερα. Με περίσσιο θάρρος, της έπιασα το χέρι, το φίλησα απαλά πολλές φορές και την τράβηξα αργά με σκοπό να καθίσει πάνω μου. Με τύλιξε με τα πόδια της. Έχοντας τα μάτια μου ακόμα κλειστά, άκουσα την αναπνοή της να επιταχύνει και να γίνεται βαθύτερη. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως οι κόρες των δικών της είχαν διασταλεί. Με κοιτούσε μαρμαρωμένη και τα χείλη της ήταν ελαφρώς ανοιχτά.
 
Ανέκαθεν πίστευα ότι ο έρωτας, το παράξενο αυτό φυτό που φυτρώνει, ακμάζει και παρακμάζει σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, δημιουργείται από την ενορχήστρωση έξι αισθήσεων. Όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή και η έκτη αίσθηση, που «βλέπει» τον χαρακτήρα και κατ' επέκταση την ψυχή του ανθρώπου, συνδυάζονται αρμονικά, σαν μια αδιαίρετη ολότητα, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο διαπερνάει την καρδιά σου, παραλύει ευχάριστα το μυαλό σου και σε παραδίδει σε απέραντα πελάγη ηδονής και ευτυχίας.

Δεν είχα ιδέα τι ήθελε, τι ένιωθε. Δεν ήξερα τι επιθυμούσα, τι αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που ήθελα ήταν να προσκαλέσω τον έρωτα σε έναν αμφίδρομο περίπατο στον δρόμο που ένωνε τις καρδιές μας. Είχα χρησιμοποιήσει περίτεχνα το καρναβάλι, περιορίζοντας την αίσθηση της όρασης, την σημαντικότερη, την ισχυρότερη και την πιο αγαπητή αίσθηση, αφήνοντας τις υπόλοιπες να λειτουργήσουν άρτια με την απουσία της πρώτης.

«Ωχ, κατάλαβα. Πρέπει να φύγω…», είπα με θεατρική λύπη.
«Φίλα με!», μου απάντησε.
 
Με τα πρώτα εκατοστά κίνησης του κεφαλιού μου, κινήθηκε με ορμή προς το πρόσωπό μου, ενώνοντας τα χείλη μας, κάνοντάς τα ένα. Μου έκοψε την ανάσα.
 
Μόλις απομάκρυνε για λίγο το πρόσωπό της, της είπα: «Τώρα θα επιθυμούσα να βγάλεις τη μάσκα σου, για να έχω την ευκαιρία να θαυμάσω τη γυναίκα που έχω στην αγκαλιά μου».

Και έλαβα την καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να λάβω: «Δεν είπαμε ότι θα με δεις αύριο χωρίς την μάσκα στις 5 στο ίδιο παγκάκι; Δεν κλείσαμε ραντεβού για καφέ»; Χαμογέλασα και αποκρίθηκα: «Πως το ξέχασα;».
 
Την πήγα μέχρι το σπίτι της, όπου την φίλησα δύο φορές. Παθιασμένα και στη συνέχεια, μετά από λίγο αργά και ρομαντικά, λέγοντάς της πόσο ανυπομονούσα για την αυριανή μέρα. Στο δρόμο για το σπίτι μου, όπου ένιωθα μια περίεργη ευχαρίστηση (δεν είχα δει ολόκληρο το πρόσωπό της), έλαβα μήνυμα από τον Batman, ο οποίος με καλούσε να λάβω μέρος σε… όργιο που είχε κανονίσει. Αρνήθηκα λόγω κούρασης…

Την επόμενη το απόγευμα, στις 5 ακριβώς περίμενα στο παγκάκι με χτυποκάρδι. Είχα αγωνία και προσπαθούσα να την απομακρύνω κόβοντας σε μικρά κομμάτια μια σερπαντίνα που είχε απομείνει. Ξαφνικά είδα μια γυναίκα να με πλησιάζει. Σταμάτησε ένα μέτρο μπροστά μου και μου είπε: «Καλησπέρα Χρήστο!». Την αναγνώρισα από τη φωνή, από το υπέροχο χαμόγελο της και από τα απίστευτα μάτια της. Ήταν η σειρά μου να μείνω παγωμένος.

«Εεεε…, καλησπέρα Μάρω!», είπα με δυσκολία.
 
Ήταν όμορφη σαν τριαντάφυλλο...



Παπαπρίλης Πανάτσας Χρήστος
 
PanatsasChris@gmail.com






Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.







Σχόλια


Σάββας Παπαδόπουλος στις 13/03/2011 16:24:43
1ον: Η περιγραφή της κοπέλας στο μαγαζί είναι όλα τα λεφτά, συγκεκριμένα.."ολόσωμο φόρεμά της τόνιζε το πλούσιο στήθος της και τους σμιλεμένους γοφούς της".. 2ον: Η περιγραφή του έρωτα και των αισθήσεων ήταν τόσο καλή που αναπτύχθηκε μόνο σε 9 σειρές, γεγονός πολύ δύσκολο! 3ον: Το ότι η κοπέλα σου ζήτησε να βρεθείτε την επόμενη μέρα, προδίδει την ιδιομορφία του χαρακτήρα του συγγραφέα με τέτοιο τρόπο που ακόμα και να μην αναφερόταν το όνομά του στο τέλος του άρθρου, θα καταλάβαινα ποιος είναι ο συγγραφέας! Είμαι περήφανος που είσαι φίλος μου!