Ξύπνα...

Ο καπνός του τσιγάρου τον πνίγει μέσα σε αυτό το δωμάτιο.
Στον τοίχο τα όνειρα του- σε ένα ποτήρι κάθε βράδυ, τα πνίγει.

Τι κι αν έδωσε τα πάντα, την πίκρα απ' το τσιγάρο καταπίνει και ξανά.
Το βλέμμα καρφωμένο σ’ένα μέρος, όπου ο ήχος δεν υπάρχει!
Ο κόσμος γύρω του παγώνει και το τσιγάρο από τα δάκτυλα  γλιστρά!

Μόνο το αίμα  μέσα του κυλάει , και αυτό με αντίθετη φορά.
Έξω ο καιρός έχει αλλάξει, το βλέπει μα δεν αντιδρά.

Δεν θέλει να βλέπει και τα μάτια κλείνει, σφίγγει το χέρι και κάνει γροθιά, μέσα του ξέρει δεν πρέπει να γίνει, δεν ξέρει αν νιώθει τίποτα πια.
Ανοίγει τα μάτια, το βλέμμα παγώνει, γυρίζει στο πλάι κοιτά στο τοίχο γραμμένο με αίμα είναι κάτι που ξέρει και όμως ξεχνά.

Ιδρώτας τον πνίγει σε λίγο, τι σκέφτεται άραγε ξανά;
Σαν να μην ήρθε ποτέ του σ'αυτό τον κόσμο, και κλαίει και μοιρολογά.
Έξω τα φύλλα στο χώμα σαπίζουν, κι ένας άνεμος μέσα του μπαίνει , δεν ξέρει γιατί και γελάει!

Μα ένα δάκρυ σταγόνα γίνεται και  το πάτωμα κάτω ποτίζει.
Αναστενάζει, μοιρολογάει, στο τοίχο τα όνειρα κοιτάει.
Προσπαθεί να ξεφύγει αδίκως, σε μια έκσταση πάνω ξεσπά!
Το πάτωμα κάτω χάνεται και βλέπει να πετά!
Αφήνει το βλέμμα να πέσει, εκεί που το φως χάνεται, μια στιγμή μόνο να κλέψει από την δανεική ζωή.
Όσο πέφτει και χάνεται, δεν  ξέρει τι είναι εκεί...

Ένα χέρι βρίσκει και πιάνεται, ξεριζωμένο από τον καρπό.
Και όσο πέφτει και χάνεται , έχει ξεχάσει τον σκοπό.
Ακούει φωνές , μια μουσική και ένα πρόσωπο γνωστό.
Κρατάει στα χέρια του μία ζωή και ενώ πέφτει.....κλαίει!
Κλαίει για την ζωή αυτή που σκότωσε,  το φως!
Κλείνει τα μάτια του δεν βλέπει, το δάκρυ τον καίει και πέφτει!
Ένα σκοτάδι τον αγκάλιασε τόσο ζεστό τρομαχτικό!

Νιώθει το τέλος πιο κοντά, τώρα κρυώνει η ζεστασιά.
Και τα χέρια του σφίγγουν, πνίγουν και πνίγουν τη ζωή που από την αρχή κρατά!
Ένα τέλος τον περίμενε πιο κάτω και η καρδιά του ξεψυχά!
Με τα μάτια καρφωμένα εκεί, όλο πέφτει και φιλά σε ένα μνήμα με λουλούδια , τα χείλη τα δικά του μα δεν κλαίει τώρα πια.

Ούτε ανάσα, ούτε σκέψη, τώρα από μέσα του περνάει.
Από τα χέρια του αφήνει τη ζωή και με πίκρα την προσπερνά.
Όταν ανοίγει τα δακρυσμένα μάτια  χαίρεται και κλαίει!
Κοιτάει το χέρι του και βλέπει... υπάρχει ακόμα η γροθιά.
Μέσα του ξέρει δεν έγινε τίποτα και ξέρει τι νιώθει.
Έξω μια δροσιά αγκαλιάζει τη ζωή που θα έχανε, τα φύλλα έξω ακόμα στο χώμα.
Η βροχή σταμάτησε έξω, και μία άλλη βροχή ξεκινά!
Η βροχή, η δικιά του...βροχή.

17/02/2003
Μιχάλης Ταμπακάκης

---

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας...

Σχόλια