Η ιστορία μιας εφημερίδας που έγινε ταμπλόιντ ή αλλιώς πώς από λαίμαργη έγινα ανορεκτική

Ξεχώριζα το χρώμα της –πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, μπλε δεν έχει σημασία-, μύριζα τις σελίδες της, ένιωθα τα χοντρά της φύλλα, ξεφύλλιζα τα πολυσέλιδα αφιερώματα και φύλαγα τα πολυτελώς δεμένα από χαρτί ιλουστρασιόν ένθετα. Δεν την «έπιανε το μάτι σου» έτσι όπως κρεμόταν στο σκουριασμένο από τη χρήση μανταλάκι.

Και όμως...Ακόμα και
αν είχα όλη την ημέρα μπροστά μου για να ρεμβάσω, να κάτσω αναπαυτικά
στον καναπέ μου και να ρουφήξω κάθε τετραγωνικό χιλιοστό της, δεν ήταν
αρκετό. Είχα υλικό προς βρώση για μια εβδομάδα και όσο περισσότερο
τόσο το καλύτερο. Δε βαρυστομάχιαζα. Δε μου άρεσε κάτι; Δεν το’
«τρωγα». Μου άρεσε; Το καταβρόχθιζα. Περνώντας τα χρόνια, άρχισα να
διαβάζω όλο και λιγότερο – έβαλαν βέβαια το χεράκι τους και τα
«διαδικτυακά» μανταλάκια – να περνώ λιγότερες ώρες στον καναπέ
διαβάζοντας και περισσότερες στην καρέκλα του υπολογιστή σε μια μάταιη
προσπάθεια αναζήτησης της παλαιάς αίγλης της αγαπημένης μου
εφημερίδας, να ξεθάψω κάτω από γλώσσες HTML και java κώδικες την
αγαπημένη μου ρουμπρίκα. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι δεν οδηγούσε
πουθενά. Επρόκειτο για έναν άλλο θαυμαστό, ολότελα διαφορετικό κόσμο
που έκανε απλά εξόχως περισσότερα, απίστευτα (!) πράγματα, δεν
μπορούσε όμως να αφήσει αυτό το βαθούλωμα από τις ατέλειωτες ώρες
«λαιμαργίας» στον καναπέ. Γιατί; Η λαιμαργία μου μετατράπηκε σε
βουλιμία και κατέληξε σε ανορεξία. Λες και ’ βάλαν σόδα στο φαγητό και
με την πρώτη μπουκιά που «έτρωγα», φούσκωνα. Το απέβαλε με μιας ο
οργανισμός. Δεν είχε συνηθίσει στο junk food. Η αγαπημένη μου
εφημερίδα είχε πλέον γίνει μια μονόχρωμη –κλείνονταν μέσα της όλες οι
αποχρώσεις του κίτρινου-, άοσμη – ούτε η πενιχρή μυρωδιά του μελανιού
δεν τη θύμιζε -, σχεδόν άϋλη στη αφή, ένα φτηνό τσιγαρόχαρτο. Μέσα της
συσσωρεύτηκαν συνήθειες, λάθη, φόβοι, ενοχές, ανασφάλειες, μυστικά,
χαμένα όνειρα, προκαταλήψεις και εμμονές του παρελθόντος που στο όνομα
της κρίσης, ανασύρθηκαν στην επιφάνεια. Μπορεί να μην είχα πλέον
όρεξη...αλλά τώρα δεν ένιωθα άσχημα που την έβλεπα κρεμασμένη στο ίδιο
σκουριασμένο μανταλάκι. Περίεργο...Της αξίζει.

Κωνσταντίνα Ηλιοπούλου - Youropia.gr