Για μια συνέντευξη…

Χτυπάει το τηλέφωνο: - Ο κύριος Παπαδόπουλος? - Ο ίδιος. - Από την εταιρία Shit Happens σας τηλεφωνούμε. Λάβαμε το mail σας με το βιογραφικό σας και θα ήθελε ο Υπεύθυνος Προσωπικού να σας δει για μια συνέντευξη.

Κατενθουσιασμένος κλείνεις το ραντεβού για συνέντευξη σε δουλειά και αφήνεις το ακουστικό στην βάση του τηλεφώνου αγχωμένος όσο ποτέ. Αν και όταν έστελνες το βιογραφικό, σου πέρασε από το μυαλό χίλιες φορές ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελες να δηλώνεις υπάλληλος μιας εταιρίας με τέτοια επονομασία και καλά θα ήταν να μην σε πάρουν τηλέφωνο γιατί δεν είναι σωστό να κλείνεις πόρτες - σύμφωνα με το ρητό των γονιών σου- αφού έχεις ήδη μετανιώσει την ώρα που εκδήλωσες ενδιαφέρον για την θέση στην αγγελία, παρ’ όλα αυτά είσαι πάλι σε έξαλλη κατάσταση λόγω άγχους και θυμήθηκες να κάνεις και μια σιωπηλή παράκληση στην Θεοτόκο πως αν σε πάρουν στην δουλειά αυτήν την φορά η λαμπάδα θα είναι ίσαμε το μπόι σου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα δώσεις συνέντευξη εργασίας. Για την ακρίβεια είναι η Χ άπειρη (έχεις χάσει πια το μέτρημα) αλλά εξακολουθείς να πανικοβάλλεσαι. Μόνο μία φορά πήγες χαλαρός, τότε που η μάνα σου σου είπε ότι ο μπατζανάκης της κυρίας Μαρίας από το ψιλικατζίδικο δουλεύει χασάπης στο σούπερ μάρκετ και ίσως κάτι κάνει για να σε βολέψει στην αποθήκη. Κερδισμένη υπόθεση για σένα, σκέφτηκες, άσχετα που σε απέρριψαν γιατί κατάλαβαν ότι το όνειρό σου είναι να γίνεις κριτικός κινηματογράφου και σύντομα εντόπισαν ότι δεν σε νοιάζει και πολύ να φορτώνεις και να ξεφορτώνεις σαμπουάν στις αποθήκες.

Κάθε φορά πάντως η ίδια διαδικασία. Αρχικά ανοίγεις την ντουλάπα απεγνωσμένος που δεν έχεις τι να φορέσεις, κι εκείνο το ωραίο τζιν είναι μάλλον για clubbing και όχι για να κάνεις εμφάνιση σε εν δυνάμει αφεντικό. Από την άλλη το κοστούμι είναι πολύ κλασικό, δεν πρέπει να δείχνεις ούτε φλώρος ούτε ρεμάλι. Η μετριοπάθεια ακόμα και στην εμφάνιση είναι το παν. Χίλιοι κανόνες διαπερνούν το μυαλό σου όπως: Πρέπει να είσαι καλοφτιαγμένος (ή επιμελώς ατημέλητος για τους πιο indie), να μην προκαλείς, να μην βρωμάς αλλά να μην έχεις λουστεί και με άρωμα, να μην έχεις λαδωμένα μαλλιά αλλά να μην σε έχει κάνει και χορηγό επικοινωνίας το gel για δυνατό κράτημα. Να μην φοράς κάτι ροζ αν δεν θέλεις να δείξεις gay ή metrosexual, να μην φορέσεις γραβάτα γιατί είναι πολυφορεμένη στις συνεντεύξεις, να φοράς ρούχα εποχής και προς θεού να μην φορέσεις τις μπότες σου, Σεπτέμβρη μήνα, αν και τις θεωρείς γούρικες.
Μετά πας μπροστά στον καθρέφτη σου και αρχίζεις τον μονόλογο του τρελού, δοκιμάζοντας να παίρνεις αναπνοές από το διάφραγμα, αν και δεν έχεις κάνει ποτέ σου φωνητική και οι μόνες γνώσεις που έχεις πάνω στο αντικείμενο είναι ό,τι έχει πιάσει το αυτί σου από την Julie Massino στο Fame Story. Δοκιμάζεις όλους τους πιθανούς χαιρετισμούς που θα μπορούσες να αρθρώσεις – καλημέρα, καλησπέρα, γεια σας, χαίρετε – και κάνεις μια πρόχειρη μίνι τηλεφωνική δημοσκόπηση στο φιλικό και οικογενειακό σου περιβάλλον ποιος από όλους τους χαιρετισμούς προτιμάται για να βοηθηθείς.
Μπαίνεις για άλλη μια φορά στο διαδίκτυο να ψάξεις κανένα άρθρο για την «γλώσσα του σώματος όταν δίνεις συνέντευξη εργασίας» και απομνημονεύεις το «top 5 των κινήσεων που θα φέρουν την σίγουρη επιτυχία». Ετοιμάζεις το λογύδριό σου αν και ξέρεις ότι περισσότερο θα ακούς παρά θα μιλάς – πράγμα που σε βολεύει απίστευτα.
Φτάνει η αποφράδα μέρα, είσαι έτοιμος στην πένα, έχεις περάσει και από το πατρικό σου να σε καμαρώσουν και να σε σταυρώσουν, και περνάς το κατώφλι της εισόδου της Shit happens. Σε υποδέχεται μια γλυκιά γραμματέας και σε βάζει να κάτσεις μαζί με άλλα 152 άτομα που περιμένουν υπομονετικά με ένα παγωμένο μειδίαμα την σειρά τους να μπουν στο ίδιο γραφείο που θα μπεις κι εσύ. Η ώρα κυλάει, έχεις βαρεθεί αλλά δεν το βάζεις κάτω. Μπαίνεις στο γραφείο. Χαιρετάς με άλλο χαιρετισμό, διαφορετικό από το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης, μιλάς περισσότερο από όσο θα έπρεπε και κινείσαι πολύ περισσότερο από τις συμβουλές του σοφού άρθρου στο διαδίκτυο.
-Ευχαριστώ, θα σας τηλεφωνήσει η γραμματέας μου σύντομα για να σας ενημερώσει αν έχετε πάρει την θέση.
Αυτή είναι η τελευταία ατάκα του -ιεροεξεταστή στα μάτια σου- υπεύθυνου προσωπικού, κάνεις δυνατή χειραψία και φεύγεις. Στο δρόμο ξεφουσκώνεις και νιώθεις αισιοδοξία μέχρι να φτάσεις στην στάση του λεωφορείου. Στο σπίτι τρως ανόρεχτα και ξαναρχίζεις να στέλνεις βιογραφικά…

Μανώλια Κίτσου - Youropia.gr