Και μετά... Σεπτέμβρης.
Το καλοκαίρι είναι εποχή απολογισμού.
Κι αν την πρωτοχρονιά και στα γενέθλιά σου μετράς τα χρόνια ευτυχίας σου με παρέα, το καλοκαίρι μετράς μόνος σου μόνο την ευτυχία σου, ειδικά όταν δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος.
Το καλό, λοιπόν, με το καλοκαίρι είναι πως βρίσκεις την ευκαιρία... να αραιώσεις από ανθρώπους..., αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ίσως τότε μόνο να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της «αντιπάθειας» που τρέφεις για ορισμένους, τον περιορισμό του προσωπικού σου χώρου, το πόσο στριμωγμένος αισθάνεσαι γενικά και ειδικά...
Κι αν όντως το αντιληφθείς, τότε αναζητάς μανιωδώς οξυγόνο..., μια κάποια ηρεμία σε έναν χώρο άλλο, σίγουρα ζωτικό. Σε έναν χώρο όπου θα έχεις την πολυτέλεια όχι πάντα της μοναξιάς, μα της ελευθερίας και της ευκαιρίας...
Γιατί -μόνο- το καλοκαίρι βρίσκεις την ευκαιρία... να ξαλαφρώσεις από τη σαβούρα που κουβαλάς μαζί σου όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Βρίσκεις την ευκαιρία... να πετάξεις ό,τι σε στεναχώρησε, σε αδίκησε, σε έπνιξε, σε κούρασε, σε θύμωσε, σε γέμισε τύψεις και ενοχές..., κάνοντάς σε τελικά να «βουτήξεις» για να ξεπλύνεις από πάνω σου ό,τι, μα ό,τι όμως άχρηστο είχε πιο πριν μέσα σου συσσωρευτεί.
Και μετά;
Και μετά Σεπτέμβρης.
Να περπατάς και να μη νοιάζεσαι για το αν σε κοιτούν παράξενα, ούτε να φοβάσαι μη σε στριμώξει κανείς τόσο που ούτε η φωνή σου δεν θα βγαίνει για να διαμαρτυρηθείς. Να αναζητάς και πάλι τη νύχτα που θα πέφτει πιο νωρίς και το σκοτάδι εκείνο που πια δε θα τρέμεις.
Να αισθάνεσαι πως μπορείς και πάλι να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Να επιστρέφεις... στο σήμερα.
Στο φθινόπωρο που είναι εδώ.
Iωάννα Μ. Κωστοπούλου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.