Με αφορμή το 2007 (ΙΙΙ)

Αλλάζοντας λίγο το κλίμα, ας δούμε λίγο και την ανάλαφρη – ή έστω την γλυκόπικρη – πλευρά εκείνης της χρονιάς.

Superbad. Η μερίδα του λέοντος, ανήκει στον σκηνοθέτη-σεναριογράφο-παραγωγό, Judd Apatow, μιας και η «μηχανή» του έβγαλε δύο διαμάντια εκείνη την χρονιά (συν μία ακόμη αξιόλογη παρωδία, το Walk Hard: The Dewey Cox Story με τον απίστευτο John C. Reilly, σε ρεσιτάλ παλαβομάρας). Παραγωγός εδώ, με σκηνοθέτη τον Greg Mottola του περσινού Adventureland έχοντας έναν εκ των δύο σεναριογράφων του, τον πολυτάλαντο Seth Rogen, με τους πιτσιρικάδες Michael Cera και Jonah Hill να συμβάλλουν τα μέγιστα στην καθιέρωση του όρου «bromance» και να του δίνουν την σημασία που του έλειπε από τις αντίστοιχες παραγωγές των 90’s και των 00’s, δημιουργώντας έτσι ένα νέο, ξεχωριστό κινηματογραφικό είδος, που καθορίζει μια ολόκληρη γενιά αντρών κι έχει ως αρχή την φράση: «I love you, man». Σκηνές-πολυβόλα που περνούν αυτόματα στην ανθολογία της καθαρής κωμωδίας, αφήνοντας ωστόσο μια γλυκιά γεύση, αφού (κι εδώ βρίσκεται το μεγαλείο ολόκληρης της ομάδας – Apatow, Rogen, Segel και λοιποί) τα συναισθήματα υπερισχύουν της καφρίλας.

Juno. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε – ως συνήθως – από το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά. Ο Jason Reitman (του επίσης ανεξάρτητου Thank you for Smoking όσο και του περσινού «επίκαιρου», Up in the Air), συνεργάστηκε με την πρώην στρίπερ και νυν σεναριογράφο Diablo Cody, δημιουργώντας ένα ανάλαφρο σε ρυθμό, πληθωρικό πάραυτα σε σοβαρότητα φιλμ. Σύγχρονο χιούμορ και ανησυχίες που μοιάζουν να εμπλέκονται με το νεανικό αίσθημα και να το επαναπροσδιορίσουν, κατάφερε ν’ αγγίξει μέχρι και τον πλέον δύσπιστο. Η ερμηνεία-δυναμίτης από την τότε, 20αχρονη Ellen Page και μια ατμόσφαιρα που συνδυάζει χαλαρότητα και άνεση με σφίξιμο του στομάχου και διάθεση για σκέψη, σταθήκαν αρκετά ώστε να συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτή, ψάχνοντας παράλληλα και την διάδοχο της. Να σημειώσουμε, πως είναι η δεύτερη μέσα σε μία χρονιά, αξιοπρόσεκτη ερμηνεία του κωμικού geek, Michael Cera.

Knocked up. Πάλι εγκυμοσύνες, αυτή την φορά συνδυαζόμενες με γεννητούρια, από τον συνήθη ύποπτο Judd Apatow και την παρέα του. Λίγα και καλά: ο Apatow αποδεικνύεται με την συμπαράσταση των ομοίων του Seth Rogen και Jason Segel, ο επαναστάτης της τραβηγμένης-σκεπτόμενης αμερικανικής κωμωδίας, επιλέγοντας να προκαλέσει, όχι μόνο στην προφανή του διάθεση να σοκάρει, αλλά και δίνοντας στο κοινό κάτι το οποίο αξίζει να συζητηθεί, όπως για παράδειγμα, η μοναξιά του σύγχρονου αμερικανικού πρότυπου δυτικού ανθρώπου – καταφέρνοντας ουσιαστικά, να μας κάνει να γελάμε με τα μούτρα μας.

The Darjeeling Limited. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο του σύγχρονου αμερικανικού σκεπτόμενου σινεμά, ο Wes Anderson. Ο άνθρωπος που προκαλεί τον οίκτο του θεατή μες από την βύθιση των ηρώων του σε απίθανες όσο και πραγματικές καταστάσεις, εξυψώνοντας τους σταδιακά μες από την αναζήτηση αξιών που έχουν χαθεί προ πολλού, κυρίως στις Η.Π.Α. Έχοντας καταπιαστεί με το ίδιο θέμα σε όλες του τις ταινίες (από την πρώτη του, το αριστουργηματικό Rushmore, μέχρι και το περσινό «πονηρό» stop motion, Fantastic Mr. Fox), έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε εξέχουσα προσωπικότητα για την σύγχρονη κουλτούρα, καθώς και σε μια ιδιάζουσα περίπτωση κινηματογραφιστή. Προσωπικό το στίγμα του σε κάθε σκηνή, παράλογοι διάλογοι και συνέπεια, είναι λίγα από τα προτερήματα της εν λόγω ταινίας. Μελλοντικά θα επεκταθούμε, καθώς είναι πολλά εκείνα που μπορούν να ειπωθούν για την περίπτωση του. Προς το παρόν, ας μείνουμε στο απαράμιλλο στιλ και στα αυθόρμητα συναισθήματα που εμπνέει κάθε καρέ της ινδικής αμαξοστοιχίας.

Lars and the Real Girl. Ακόμη μία ανεξάρτητη ταινία, στην οποία η μοναξιά ωθεί τον ήρωα σε τραγελαφικές καταστάσεις, όντας ερωτευμένος με μία κούκλα ονόματι Bianca. Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του σκηνοθέτη τηλεοπτικών διαφημιστικών, Craig Gillespie, φέρνει για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο τον εξαιρετικό Ryan Gosling, ο οποίος ενσαρκώνει το συναισθηματικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταλήγει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αρχίζοντας να ζει στην ψευδαίσθηση των ανθρωπίνων σχέσεων που έχουν επιβληθεί από τα media και το διαδίκτυο. Ταινία που ταρακουνάει μες από τον αργό ρυθμό της ζωής της κωμόπολης στην οποία είναι στημένο το δράμα, δίνοντας τροφή για συλλογισμό, χωρίς ωστόσο να πέφτει στην παγίδα του εύκολου διδακτισμού.