Λίγο απ’ όλα

Βγήκα χθες με τα παιδιά για καφέ. Είπαμε πολλά. Ήταν μια κουβέντα λίγο απ’ όλα. Και σε μια φάση αναπολήσαμε το πρώτο φοιτητικό έτος. Και μαζί με αυτό εγώ θυμήθηκα πολλά. Τι με έκανε να χαίρομαι τότε και τι τώρα. Πως έβλεπα την πόλη μου κάποτε και πως μου φαίνεται σήμερα.

Είναι περίεργο πως μπορούν να αλλάξουν οι ανάγκες σου, τα θέλω σου και η γνώμη που έχεις για μερικά πράγματα από την μια στιγμή στην άλλη. Απορώ αν υπάρχει κάποια περίοδος στην ζωή του ανθρώπου που να ξέρει τι θέλει. Τις προάλλες έβλεπα μια ταινία η οποία με μια και μόνο σκηνή λίγων δευτερολέπτων με έκανε να σκεφτώ πολλά. Δεν θα μπω σε κουραστικές λεπτομέρειες. Κάποιος κρατούσε στο ένα του χέρι ένα αντικείμενο που δεν το θυμάμαι αυτήν τη στιγμή, ενώ το άλλο το είχε κλειστό κρύβοντας κάτι. Και είπε στον φίλο του «Διάλεξε ένα από τα δυο. Όσο δεν ξέρεις τι έχω μέσα σε αυτό το χέρι πάντα θα το κυνηγάς.» Και τότε το άνοιξε. Δεν κρατούσε τίποτα.

Και ενώ αυτοί συζητούσαν για το τι κάναμε τότε, τι ωραία που περνούσαμε και γιατί δεν περνάμε τώρα έτσι, οι σκέψεις μου ξέφευγαν συνειρμικά και έλεγα από μέσα μου: Κάποτε ήθελα να έρθω "εδώ", να αρχίσει "κάτι"... Τώρα θέλω να τελειώσει..., θέλω "κάτι άλλο". Αν το αποκτήσω τότε θα ευχαριστηθώ; Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένος; Πότε σταματάς να κυνηγάς ή να θέλεις κάτι; Όταν το αποκτήσεις; Ή μήπως τότε απλά έρχεται το επόμενο που θες να έχεις;

Να λοιπόν τι κάνουμε. Κυνηγάμε το τίποτα. Δεν είναι πάντα τίποτα, αλλά συνήθως είναι. Γιατί; Πολύ απλά οι στόχοι που βάζεις στην ζωή σου είναι πολύ λίγοι. Συνήθως κυνηγάς κάτι γιατί έτσι «πρέπει» να το αποκτήσεις ή γιατί σε έχουν κάνει να το θες. Και μάλλον για αυτό δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος. Έχεις πολλές υποχρεώσεις, γκρινιάζεις. Δεν έχεις τίποτε να κάνεις, πάλι γκρινιάζεις. Έχεις δουλειά, θες ένα break. Δεν έχεις δουλειά, ψάχνεις απεγνωσμένα.

Υπάρχει πουθενά αυτό που ψάχνουμε; Υπάρχει πουθενά κάποιο μέτρο; Και αν υπάρχει θα το αποκτήσουμε ποτέ; Ή θα βρίσκουμε μια ζωή υποκατάστατά του που μας κάνουνε προσωρινά χαρούμενο; Μήπως μερικές φορές πρέπει να αρκούμαστε σε αυτό που έχουμε; Άραγε είναι όλοι οι στόχοι κάτι δικό μας ή μας το έχουν δώσει να το «μασήσουμε» χωρίς να ρωτήσουμε τι είναι, εφήμερες απολαύσεις που τις έχουμε μεγαλοποιήσει; Μήπως μας δίνουν ψεύτικες ελπίδες; Γιατί να υπάρχει πάντα αυτό το «πρέπει» και να βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας στερεότυπες ιδέες που μας πιπιλίζουν το μυαλό και μας λένε: τι θέλετε; Και στο κάτω κάτω ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς, από εσένα τι θέλεις;

Άρης Μυρίσκος

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.