Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν…
…για μένα, χωρίς εμένα. Κάθε φορά που η λέξη «φόβος» τίθεται ως θέμα συζήτησης, ο στίχος αυτός του Βασίλη γυρνά στο μυαλό μου.
Όχι τυχαία. Όχι λόγω πολιτικού «χρωματισμού» - άλλωστε δεν πιστεύω ότι στην Ελλάδα του 2011, «χρώματα» και ιδεολογίες αποτελούν το υπόβαθρο των πολιτικών εξελίξεων. Όχι γιατί το τραγούδι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου. Απλά γιατί θεωρώ ως τον μεγαλύτερο «φόβο» αυτόν που πηγάζει από αυτά που δε διαχειριζόμαστε. Από τα πράγματα που δεν εξαρτώνται από μας.
Ασφαλώς και μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να τραβήξει σε μάκρος. Θα μπορούσε να έχει πολλές πιθανές εστίες – από τις διάφορες φοβίες που υπάρχουν μέχρι φιλοσοφικά ερωτήματα που μένουν αναπάντητα στο πέρας του χρόνου. Και όλες τους είναι άκρως ενδιαφέρουσες. Εντάξει, και άκρως «αγχωτικές». Όμως πέραν αυτών των εκφάνσεων, πέρα του φόβου για το σκοτάδι, την αρρώστια, το θάνατο, έχουμε υπαχθεί και σε ποιο ρεαλιστικούς φόβους. Αντιμετωπίσιμους. Αλλά όχι από μας.
Φοβάμαι για παράδειγμα το ελληνικό αύριο. Το «άγνωστο» που αυτό επιφυλάσσει για μας. Για τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Για όλα αυτά που ήταν «δεδομένα» και τώρα πια χρειάζεται αγώνας για να υπάρξει η πιθανότητα να ανακτηθούν. Και δε μιλώ για πράγμα σύνθετα, για έννοιες άγνωστες. Κάθε άλλο. Αναφέρομαι σε απλά πράγματα όπως η ιατρική περίθαλψη, η ασφάλεια, η σύνταξη, η εκπαίδευση, η δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης, το κράτος πρόνοιας, ευκαιρίες για ανάπτυξη. Πώς να αντικρίσεις το αύριο όταν είσαι νέος και έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο; Τι έχει να σου προσφέρει το κράτος; Τι διαδρομή σου επιτρέπει να χαράξεις όταν το μόνο που κάνει είναι να σου δείχνει πεισματικά την πινακίδα που γράφει «έξοδος»;
Φοβάμαι για το μέλλον. Των νέων που πλήττονται από την ανεργία. Της γενιάς μου που αγωνίζεται να χτίσει τη ζωή της χωρίς να υποστεί τις ως κατά το είθισται πρακτικές των πελατειακών σχέσεων. Που η έλλειψη εργασίας για αυτήν σημαίνει μερικά ακόμη πράγματα πέρα από το προφανές. Σημαίνει έλλειψη του αυτοσεβασμού της. Σημαίνει πλήγμα στην αυτοπεποίθηση της. Σημαίνει μη πίστη στη δυναμική της. Σημαίνει και πολύ πιο απτά πράγματα: π.χ. έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. ‘Η εκμετάλλευση. Γιατί η εργασία δίχως πληρωμή είναι εκμετάλλευση, ακόμα κι αν ωραιοποιημένα πλασάρεται ως ευκαιρία. Όσο θετικά κι αν θέλεις να το δεις, η πραγματικότητα είναι εκεί για να σου δώσει ένα χαστούκι και να σε επαναφέρει αμέσως. Τα 592 ευρώ «μισθού» σε μια χώρα που τα πιο «οικονομικά» ενοίκια ανέρχονται στα 350 ευρώ είναι μάλλον αστείο - ακόμα κι αν δε γέλασε κανείς.
Φοβάμαι όμως και για το μέλλον των παιδιών που τώρα αγωνίζονται να πετύχουν την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο. Μιας γενιάς που αγωνίζεται για την περαιτέρω εκπαίδευσή της όταν το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχει υποκύψει στις περικοπές και μάχεται να αποκτήσει υπόσταση, να βρει τη δική του ταυτότητα. Με τι θάρρος, με τι κουράγιο να παλέψεις με τις πανελλήνιες όταν το πανεπιστημιακό σου αύριο είναι τόσο αβέβαιο; Εκπαιδευτικά ιδρύματα με όνομα βαρύ σαν ιστορία αδυνατούν να παρέχουν τα αυτονόητα, απειλούνται ακόμα και με παύση. Κι όλα αυτά την ώρα που για ακόμα μια φορά «προωθούνται αλλαγές». Αναρωτιέμαι όμως, πόσο αποτελεσματικές μπορεί να θεωρηθούν οι αλλαγές όταν αναπτύσσονται πάνω σε σαθρά θεμέλια; Ίσως για μια φορά η αλλαγή να πρέπει να γίνει εκ βάθρων.
Φοβάμαι για το συσσωρευμένο φόβο που βλέπω γύρω μου. Για αυτόν που μετατρέπεται σε βία. Η βία γεννά βία – είναι ένα κύκλος που δύσκολα κλείνει, άπαξ και ανοίξει. Πόλεις που χάνουν το «ανθρώπινο» πρόσωπο τους. Θύματα. Φτώχεια. Άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Μηδενική ποιότητα ζωής. Μάχη για την επιβίωση. «Ο θάνατος σου η ζωή μου». Για λίγα ευρώ.
Μέρες τώρα ακούω ανθρώπους κάθε ηλικίας να συζητούν – με τις περισσότερες κουβέντες να έχουν το ίδιο επίκεντρο. Την οικονομική κρίση. Την αβεβαιότητα. Τα νέα μέτρα. Τις περικοπές. Όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν αλλά δε γίνονται. Την πολιτική της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Τα δάνεια. Τη συναίνεση. Το πώς ζουν εκεί, το πώς ζούμε εδώ. Συσσωρευμένοι φόβοι βγαίνουν στην επιφάνεια πολλές φορές συγκαλυμμένοι – είτε ως αγανάκτηση, είτε ως θυμός, είτε ως θλίψη. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να περπατούν και να μιλούν μόνοι τους. Βλέπω πρόσωπα γεμάτα προβληματισμό, άγχος, κούραση. Αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί και καθένας χωριστά. Ακούγονται γύρω μου ιδέες και προτάσεις. Οι λέξεις «διακοπές», «ήλιος», «θάλασσα», «φραπές» κρύφτηκαν πίσω από άλλες «5η δόση», «περικοπή μισθών», «δημόσιο», «απόλυση», «χρέος», «υποβάθμιση», «αναδιάρθρωση». Φοβάμαι. Προσπαθώ να ελπίζω. Στηρίζομαι όχι «σε αυτά που γίνονται για μένα χωρίς εμένα» – «για αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς». Στηρίζομαι σε εμάς. Στην αλλαγή νοοτροπίας που φαίνεται να καραδοκεί πίσω από τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Πίσω από τη νέα ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας. Ανάμικτα συναισθήματα σαν την πραγματικότητα που βιώνουμε.
Δαγουλά Χρύσα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.