Του φωτός και του σκότους
Ή του ύψους ή του βάθους. Καημένη Ελλαδίτσα! Ποια είσαι στ’ αλήθεια;
Η κακή, ψυχρή και ανάποδη ή αυτή που μας κάνει περήφανους; Από ποια μεριά να σε κοιτάξουμε; Από αυτή που μας ντροπιάζει ή από αυτή που μας δοξάζει; Θα σου κάνω μια λίστα. Κι αν σε ρωτήσουν ποια είσαι, να θυμάσαι τι πρέπει να κρύψεις και τι πρέπει να δείξεις.
Λοιπόν, στα σοβαρά σου ελαττώματα σημείωνε: την κουτοπονηριά και την αγένεια ορισμένων κατοίκων σου. Το «δε βαριέσαι, κι αύριο μέρα είναι», συνοδευόμενο από αργή και βασανιστική επιμήκυνση της γραφειοκρατίας, θρησκευτική προσήλωση στους τύπους όταν δεν είναι αναγκαίο και καταπάτησή τους όταν είναι βολικότερο. Τις ουρές και το χαρτομάνι σε ΚΕΠ, γραμματείες και υπηρεσίες. Σημείωνε, επίσης: τους τόνους σκουπιδιών, τις ανεξέλεγκτες χωματερές, τα χιλιομπαλωμένα οδοστρώματα, τις αλλοπρόσαλλες πινακίδες και τις ελλιπείς συγκοινωνίες. Τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα, τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, τα ΤΕΙ που ξεφυτρώνουν σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Τα δικαστήρια που παλεύουν με την εγκατάλειψη και το δικαστικό σύστημα που παλεύει με το χρόνο. Ξέχασα να σου αναφέρω: τα καμένα δάση και τα αυθαίρετα. Τον ιδιοτελή συνδικαλισμό, τη φοροδιαφυγή και το λάδωμα. Εσχάτως, πρόσθεσε: τα άδεια δημόσια ταμεία, τις γεμάτες ιδιωτικές τσέπες, τα δείπνα της χλιδής και τις ψήφους της λήθης.
Πριν μαραζώσεις κι εσύ η ίδια με το χάλι σου, σκέψου: το ηλιοβασίλεμα στα Φηρά, την τσικουδιά στην Κρήτη και τη μπουγάτσα στη Θεσσαλονίκη. Σκέψου τα πανηγύρια των χωριών, τις αθάνατες Ελληνίδες μάνες και τους Έλληνες φίλους. Σκέψου τον Αριστοτέλη, τον Όμηρο και το Σοφοκλή. Τον Αριστοφάνη που κορόιδευε αυτά που σου έλεγα πιο πάνω. Σκέψου τους επιστήμονές σου που διαπρέπουν στο εξωτερικό και αυτούς που προσπαθούν να διαπρέπουν στο εσωτερικό. Τους πανεπιστημιακούς που είναι πραγματικοί δάσκαλοι και τους υπαλλήλους που σε σκλαβώνουν με την ευγένειά τους. Τη γενναιοδωρία, την παλικαριά και την ευρηματικότητα. Το μεσογειακό σου ταμπεραμέντο, τα ηλιόλουστα μεσημέρια, την Ακρόπολη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα ασταμάτητα γέλια και τον πηγαίο θρήνο. Σκέψου το Πάσχα στο χωριό. Σκέψου τη μουσική σου και τους χορούς σου και τα ποιήματά σου.
Ζύγισέ τα αποφάσισε τι είσαι από τα δύο. Όμορφη ή άσχημη; Αξίζεις ή δεν αξίζεις να μας κρατάς στα πάτρια; Να μεταναστεύσουμε να βρούμε την υγειά μας ή να μείνουμε να βρούμε τον μπελά μας; Κι επειδή, εκτός των άλλων, είμαστε και γκρινιάρηδες, πάρε μια απόφαση σύντομα. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να παραπαίουμε μεταξύ άσπρου και μαύρου, χωρίς να ξεφεύγουμε από τη χρυσή μετριότητα που μας καταπνίγει.
Θεοδώρα Σαρίδου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.