Ύμνος στην αληθινή ομορφιά…
Το καλοκαίρι μου «ερωτεύομαι» τους φίλους μου.
Όντας ανέμελο… είμαι μαζί τους, κλείνοντας απλά τα μάτια μου κι απολαμβάνοντας την καλή παρέα, σαν να ‘τανε καλό κρασί που λίγο-λίγο σε μεθά γλυκά. Ύμνος, λοιπόν, προς τους αληθινά όμορφους φίλους μου που ξέρουν να ερωτεύονται…
Ο έρωτας γεμίζει την ζωή, μας ταξιδεύει, μας πονά και τελικά μας γιατρεύει. Η αληθινή αγάπη, η εξάρτηση από τα λόγια, ο «Θεός σου», η ανάγκη να αγγίξεις το ονειρεμένο σου, το πάθος, σε ξεπερνά και σε γεμίζει. Και τι πιο όμορφο από το να ζήσεις έναν παθιασμένο καλοκαιρινό έρωτα. Δεν ξέρω αν «φταίει» η εποχή ή αν το καλοκαίρι παρατηρείται έξαρση ορμονών. Δεν ξέρω αν σε μεθά το γαλάζιο της θάλασσας και το ροζ του δειλινού, μα νομίζω πως μόνο το καλοκαίρι ερωτεύεσαι…
Η μουσική μοιάζει ρυθμός ενδόμυχος, ερωτικός. Κι άνθρωποι που δεν φανταζόσουν ότι θα γούσταρες να κάνεις παρέα, μοιάζουν θελκτικοί και ερωτεύσιμοι, σε έναν χορό, σε μια ματιά, σε μια στροφή, μέσα σε ένα μπαρ του πιο όμορφου νησιού που έχεις βρεθεί ποτέ. Γιατί το καλοκαίρι μοιάζουν όλα τόσο όμορφα, τόσο ρομαντικά. Τα πιο απλά μοιάζουν μοναδικά ωραία…
Σε ένα ταξίδι, σε ένα νησί, με την καλύτερή σου φίλη, όταν βλέπεις τον έρωτα να ξετυλίγεται μπροστά σου, αισθάνεσαι εκστασιασμένος από την δύναμή του. Να σε παρασέρνει, ακόμη και όταν δεν το ζεις εσύ. Σε ένα χαμόγελο, όταν βλέπεις το μουτράκι της να λάμπει κάθε φορά που αντικρίζει τον αγαπημένο της, αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι αγάπη για εκείνον που κατάφερε να την κάνει να νοιώσει το απυρόβλητο του έρωτα, του πάθους. Εκείνος που την εκτίμησε και την ολοκλήρωσε. Τότε πραγματικά εκτιμάς τον έρωτα…
Ή όταν άλλοτε, μια άλλη αγαπημένη φίλη, κάθε που σκέφτεται εκείνον που άφησε σε ένα άλλο, μεγαλύτερο νησί, κάθεται αποσβολωμένη στην θύμησή του με τις ώρες, αφού καλά-καλά δεν πρόλαβε να γευτεί την μαγεία του. Κι όμως την γεύτηκε, κι ας μην της φτάνει. Γιατί ο έρωτας, δεν, ποτέ σου δεν σου φτάνει. Κι ας περιμένει το επόμενο καλοκαίρι για να συνεχίσει ό,τι άφησε, δεν θα είναι το ίδιο. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο…
Κι όταν δυο φίλοι σου, λίγο πριν το καλοκαίρι, δυο φίλοι σου που δεν πίστευες ποτέ πως θα ταιριάξουν, γνωρίζονται κι ερωτεύονται. Τόσο δυνατά, ώστε χάνονται απ’ όλους, κι είναι ικανοί να μαλώσουν με τους φίλους τους για να ναι μαζί. Γιατί ερωτεύτηκαν το καλοκαίρι, γιατί έρχεται το καλοκαίρι και θέλουν να είναι μαζί στην παραλία του έρωτά τους…
Ένας καινούργιος φίλος, που ένα χρόνο περιμένει τον έρωτά του με την ελπίδα πως θα έρθει το καλοκαίρι για να ‘ναι μαζί, αληθινά μαζί, όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν την είδε και ένοιωσε όλα αυτά που μέχρι τότε κορόιδευε. Να θυμηθεί όλα εκείνα που τον έκαναν να την ξεχωρίσει. Περιμένει το καλοκαίρι για να την ερωτευτεί, ξανά…
Κι όταν περνάνε μήνες κι ο έρωτάς σου δεν έχει ξεθυμάνει, μα κάθε μέρα που περνάει σου τον θυμίζουν πιο πολύ, σε πονάει. Κι ας σε χτυπάει ο χρόνος, κι ας σε τρελαίνει ο πόνος, κι ακόμα κι αν αυτός ο ίδιος δεν σε θέλει, εσύ τον θέλεις. Γιατί όταν τον γνώρισες ήταν καλοκαίρι, κι αυτό που ζήσατε τότε, τα λόγια που έλεγε σαν σε φιλούσε στην ακρογιαλιά, ήταν αληθινά. Τότε ναι, ήταν αληθινά…
Κι σε πιστεύω, αλήθεια, όταν μου λες, πως δεν μπορούσες να την ερωτευτείς, τι κι αν ήσασταν μαζί μήνες. Ναι, σε πιστεύω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήταν καλοκαίρι…
Καθισμένη σε ένα μπαλκόνι καλοκαιρινό, όπου στοίβες τα βιβλία σου σε περιμένουν, εσύ σκέφτεσαι εκείνον, που χθες το βράδυ σε είπε όμορφη, κάτι αρκετό… για να σε κρατήσει ξάγρυπνη όλο το βράδυ, συνειδητοποιώντας αυτό που μέχρι πρόσφατα απέκλειες… Εσύ «ερωτευμένη»!
Κι ακόμα αν δεν τα αισθάνεσαι εσύ όλα αυτά, κι αν δεν είναι βιώματα δικά σου, μην μου λες πως δεν πιστεύεις στον έρωτα. Γιατί τον βλέπεις γύρω σου, ολόγυρά σου. Πως εξουσιάζει τους ανθρώπους…
Εύχεσαι να ‘ταν καλοκαίρι πάλι. Να ‘σουν ερωτευμένος πάλι…
Βάλια Στουγιαντζίκη
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.