«Attenberg»

Οι ωμοπλάτες ενός γυμνού σώματος, προτεταμένες με έναν αφύσικο τρόπο προς τα έξω, και λίγο πιο κάτω ο τίτλος «Attenberg».

Δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να κρύβει όλο αυτό, η αίσθηση που έχω όμως δεν είναι καλή. Η ταινία ξεκινάει. Δύο κορίτσια προσπαθούν να φιληθούν. Μάλλον, το ένα κορίτσι προσπαθεί να διδάξει το άλλο πώς φιλιούνται οι άνθρωποι. Περισσότερο μοιάζουν με ζωάκια που γλείφονται, πλησιάζει το ένα τ’ άλλο, προσπαθούν να συνηθίσουν την ξένη παρουσία στο στόμα τους, ξαφνικά φοβούνται και απομακρύνονται. Και ξανά το ίδιο, μέχρι που η μαθητευόμενη στα φιλιά αρνείται να συνεχίσει και προσκαλεί τη φίλη της να «μιλήσουν» με έναν πιο οικείο τους τρόπο, πέφτοντας δηλαδή στα τέσσερα και παριστάνοντας η μία την αγριόγατα και η άλλη το αγριόσκυλο.

 

Η ταινία συνεχίζεται και καθ’ όλη τη διάρκειά της υπάρχει ένα αδιάκοπο άγχος για το αν τελικά θα συμβεί αυτό που δεν πρέπει. Το οποίο -παρότι είναι αρκετές οι φορές που η απελπιστικά ειλικρινής ηρωίδα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, αντιμέτωπη με κοινωνικούς απαραβίαστους κανόνες- τελικά δεν συμβαίνει. Αντιθέτως, ο σταδιακός θάνατος του μπαμπά της (που θα την αφήσει ορφανή κι από τους δύο γονείς) της κάνει καλό. Όσο εξελίσσεται το στόρι, τόσο η ίδια φαίνεται να βρίσκει τον εαυτό της, χωρίς να χρειάζεται την εντελώς αντίθετη σε ζωή και χαρακτήρα φίλη της για αντίβαρο. Τέτοιες οριακές ιστορίες (όπως η «Στρέλλα») ή ακραίες προσεγγίσεις («Κυνόδοντας») βασικών θεματικών της ζωής, που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό κινηματογράφο, μ’ αρέσουν πολύ. Γιατί ενώ το περιεχόμενό τους είναι συχνά δυσάρεστο, εκφράζουν μία αλήθεια που έχει έρθει η ώρα της εδώ και αρκετό καιρό να ειπωθεί.     



ΥΓ: Η αίσθηση του «Κυνόδοντα» είναι παρούσα από το ξεκίνημα κιόλας της ταινίας. Η συμμετοχή του (σκηνοθέτη του) Γιώργου Λάνθιμου στον πιο ισορροπημένο από τους τέσσερις πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι, αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτη!

---

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας...

Σχόλια