Θυμώνω
Θυμός, φόβος, απογοήτευση είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα μου αυτές τις μέρες – με τις μεταξύ τους εναλλαγές να είναι πλέον κάτι παραπάνω από συχνές.
Τι κι αν προσπαθώ πεισματικά να στριμώξω λίγο «ροζ» στη σκέψη μου; Τι κι αν, εμμονικά σχεδόν, προσπαθώ να χωρέσω λίγη αισιοδοξία στο βλέμμα μου; Η πραγματικότητα με προσπερνάει, με ξεπερνάει, με αφήνει να στέκω άφωνη μπροστά σε όλα αυτά που εκτυλίσσονται γύρω μου.
Θυμώνω που ζω σε μια χώρα χωρίς περιθώρια. Που κοιτώ δίπλα μου και δε βλέπω καμία ευκαιρία. Που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Που είμαστε αδύναμοι να βρούμε λύσεις και ακόμα πιο αδύναμοι να τις ακολουθήσουμε. Θυμώνω που οι ειδήσεις είναι πλημμυρισμένες με σκηνές βίας, με θανάτους που κάνουν τα «γιατί» να μεγαλώνουν. Χθες η δολοφονία του 44χρονου άνδρα για μια φωτογραφική μηχανή. Σήμερα επιθέσεις στα Εξάρχεια, δίπλα σε μια λαϊκή αγορά. Αύριο τι; Η κατρακύλα ξεκίνησε. Οι πόλεις μετατρέπονται σε ζούγκλα. Κι ύστερα φοβάμαι.
Θυμώνω που εμείς οι νέοι ψάχνουμε διέξοδο δια της μεταναστεύσεως. Που η πατρίδα μας δεν μπορεί να μας προσφέρει δρόμους ανάπτυξης. Που το σήμερα μοιάζει πιο δυσοίωνο από το χθες. Που η απογοήτευση έχει καταβάλλει τους συνομήλικούς μου. Που η αβεβαιότητα του μέλλοντος είναι ικανή να αποθαρρύνει από την παραμικρή προσπάθεια. Θυμώνω που το «οικοδόμημα» φαίνεται να στήθηκε σε σαθρά θεμέλια. Που κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Που ακόμα κι οι λίγοι που το κάνουν, προσπαθούν να τις μοιραστούν, μην τύχει και πέσει το βάρος μόνο στους δικούς τους ώμους. Θυμώνω που εξιδανικεύουμε το παρελθόν, λες και όλα μας τα δεινά προκλήθηκαν «σήμερα». Κι ύστερα φοβάμαι.
Θυμώνω που η παιδεία στον τόπο μου φαίνεται να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Που δεν αποτελεί προτεραιότητα. Που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ίσως εκεί να κρύβεται η λύση – ίσως αυτός να είναι ο τρόπος να αλλάξει επιτέλους αυτή η νοοτροπία μας. Θυμώνω όταν διαβάζω ότι το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα μειώνεται διαρκώς. Ότι την ώρα που στην Αμερική χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς αναγνώστες στα σχολεία, στην Ελλάδα σχεδόν το 50% αγνοεί τις δυνατότητες τους. Θυμώνω που παρότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει «διαγνωσθεί» ασθενές, δεν αλλάζει ρότα. Κι ύστερα φοβάμαι.
Θυμώνω που η κρίση μας έχει κάνει τόσο «εγωιστές». Που το «κοινό καλό» έχει παραμεριστεί μπροστά στο «προσωπικό όφελος». Που δε διστάζουμε να βολευτούμε ακόμα κι αν γίνεται σε βάρος άλλων. Που δε μας νοιάζει αν ο δίπλα, ο φίλος, ο συνάδελφος χάσει τη δουλειά του – αρκεί να μη τη χάσουμε εμείς. Θυμώνω που το «εγώ» ισχυροποιείται – σχεδόν επισκιάζει ολοκληρωτικά το «εμείς». Που εξαντλούμε την επανάσταση μας δια του καναπέ. Που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα. Που έχουμε αναγάγει τον «ωχαδερφισμό» σε πρώτη αξία. Που μας νοιάζει περισσότερο το που θα πάμε διακοπές από το που πάμε γενικώς. Κι ύστερα φοβάμαι.
Θυμώνω, φοβάμαι, απογοητεύομαι. Ψάχνω ίχνη αισιοδοξίας στο τέλος του δρόμου. Προσπαθώ να πιστέψω πως κάτι θα αλλάξει. Αναρωτιέμαι τι κάνουμε εμείς για αυτό. Πέρα φυσικά από το να αντιδρούμε μέσω αναχρονιστικών μεθόδων ή εξάρσεων βίας. Θα ‘θελα πολύ να πιστέψω ότι έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε το σκηνικό αλλά δυσκολεύομαι. Καλομαθημένοι όντας, αναρωτιέμαι πόσες από τις προσωπικές μας ανέσεις είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε. Οι παλαιότεροι ευκολότερα μάλλον, για τους νεότερους εξ’ ημών ανησυχώ. Όταν έχεις αναγάγει τις πολυτέλειες σε ανάγκες, πως μπορείς να τις ιεραρχήσεις; Πως μπορείς να δεις «καθαρά» τι πραγματικά χρειάζεσαι; Δεν ξέρω καν πόσο χρόνο μπορεί να πάρει αυτή η διαδικασία. Δεν μπορώ να φανταστώ καν αν είμαστε ικανοί να προσαρμοστούμε. Είναι βέβαιο ότι όσοι μπορέσουν να προσαρμοστούν, θα «επιβιώσουν» και καλύτερα στη νέα πραγματικότητα. Θυμός, φόβος, απογοήτευση. Το καλοκαίρι σίγουρα θα βάλει κάποια από αυτά σε παύση. Δεν είναι όμως ο ήλιος και οι αμμουδιές η λύση. Δεν μπορούμε πάντα να αποφεύγουμε τα προβλήματα μας. Αρκετά με το στρουθοκαμηλισμό. Ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε κατά μέρος τα συμφέροντα, το πλαστικό χρήμα, τις «πολυτελείς» ανάγκες μας. Να πάψουμε να καταφεύγουμε σε «εύκολες λύσεις». Ίσως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και στα δύσκολα – να γκρεμίσουμε ό,τι καταρρέει και στη θέση του να βάλουμε καινούρια υλικά. Καινούριες ιδέες, ανθρώπους, πράξεις, κινήματα, συστήματα, ομάδες – τρόπους σκέψεις.
Δαγουλά Χρύσα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.