Παπαρούνες
Στο σχολείο, πολύ καιρό πριν, προσπάθησαν να μου μάθουν τι σημαίνει Πρωτομαγιά.
Αρχικά το όλο νόημα ήταν τα λουλούδια, τα στεφάνια, οι οικογένειες που έβγαιναν να πιάσουν το Μάη. Ήμουν παιδί βλέπεις τι άλλο να καταλάβω. Όσο, όμως, τα χρόνια περνούσαν, στο μυαλό μου έμπαινε κάτι διαφορετικό, κάτι σημαντικότερο, μεγαλύτερο.
Σικάγο 1886. Ματωμένη εξέγερση των εργατών. Ακόμα δεν μπορούν να βρουν πόσα άτομα σκοτώθηκαν. Το γνωστό σκίτσο ενός αναρχικού που πέταξε βόμβα στους αστυνομικούς βγήκε αργότερα στη δημοσιότητα. Είναι αξιοπερίεργο αλήθεια πως οι αστυνομικοί δεν κατάλαβαν την απόπειρα και άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως.
Από το 1892 και μετά κάθε Πρωτομαγιά διαδηλώνουμε και απεργούμε εις ένδειξη διαμαρτυρίας και στην Ελλάδα. Εργατική Πρωτομαγιά. Στεφάνια σε αγάλματα. Άνθρωποι στους δρόμους, όχι στα λιβάδια. Αργία.
«Οχτώ ώρες δουλειά. Οχτώ ώρες ανάπαυση. Οχτώ ώρες ύπνο». Αυτά διεκδίκησαν στην μακρινή Αμερική τότε οι εργάτες. Μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους διαδήλωναν ειρηνικά και έχασαν τη ζωή τους. Για να γκρινιάζεις εσύ ότι οχτώ ώρες είναι πολλές. Για να αυτοαποκαλείσαι και εσύ εργάτης, ακόμα και αν είσαι διευθυντής εταιρείας. Για να εκμεταλλεύεσαι την ημέρα που πρέπει να τιμάς τους νεκρούς του τότε, να κοιμάσαι ως τις δύο το μεσημέρι και μετά να κάνεις πικ-νικ στο δάσος μαζεύοντας λουλούδια. Αναρωτιέμαι αν το 90% των Ελλήνων που απεργούν την Πρωτομαγιά ξέρουν για ποιο λόγο το κάνουν.
Ανίδεοι, τεμπέληδες, φερέφωνα. Αυτά τα είδη υπάρχουν στη χώρα μας. Ισχυρίζονται ότι απεργούν για το κοινό καλό, ότι θυμούνται. Αλλά θα σου πω κάτι. Δεν θυμούνται τίποτα. Απεργούν για να κάτσουν μια μέρα σπίτι και να μην κουραστούν. Δεν καταλαβαίνουν το βαθύτερο νόημα της γιορτής αυτής. Δεν αντιλαμβάνονται τι έχουν καθήκον να κάνουν. Οι περισσότεροι που πηγαίνουν στις πορείες αποτελούν μαγνητοφωνάκια κάποιου κόμματος και προσπαθούν να κερδίσουν ψήφους. Νιώσε. Δεν νοιάζονται για σένα, μήτε για τους εργάτες. Το κόμμα είναι ο Θεός τους και θα είναι για πάντα. Δεν έχεις καμιά ελπίδα. Ρώτα τον οικοδόμο. Υπάρχει Πρωτομαγιά για εκείνον; Οι πολυκατοικίες δεν περιμένουν. Τα γραφεία όμως ναι. Τα καταστήματα φυσικά. Ακόμα και τα λεωφορεία. Για το δημόσιο δεν θα σχολιάσω καν. Ναι, παραλύστε τη χώρα, αλλά για κάποιο λόγο. Για κάποιο ανώτερο σκοπό. Και εγώ μαζί σας.
Διαμαρτυρόμαστε για το μνημόνιο, το Δ.Ν.Τ. και τα οικονομικά μέτρα. Όμως μια μέρα σαν και αυτή που έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε ένα άλλο πρόσωπο δεν το κάνουμε. Δεν βγαίνουμε στους δρόμους όλοι. Ούτε έχουμε κοινό στόχο. Προτιμούμε τα σόγια, το φαγητό μέχρι σκασμού και τις εκδρομούλες. Το παίζουμε συνειδητοποιημένοι και δεν ξέρουμε ούτε τι ζητάμε. Υπάρχουν και εξαιρέσεις για να μην αδικήσω κανέναν, όμως ειλικρινά είναι πολύ λίγες. Λυπάμαι που δεν θα κατέβω σε καμία διαδήλωση κόμματος με το προσωπείο των εργαζομένων. Λυπάμαι που κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι ταυτίζονται με τους εργάτες του 1886. Ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι δεν φτάνουν. Λυπάμαι που με κάνατε να αισθάνομαι ντροπή για τις ιδέες και τις αντιλήψεις μου. Που δεν μπορώ να τις ξεστομίσω πουθενά γιατί όλοι θα με πουν κορόιδο. Μα κυρίως λυπάμαι που και αυτήν την Πρωτομαγιά θα με ωθήσετε να μαζεύω και πάλι παπαρούνες.
Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.