Ζητείται θρησκευτική ελευθερία
Πιστεύω στο Θεό. Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί συνειδητά. Μπορεί ασυνείδητα. Μπορεί λόγω οικογενειακών αναμνήσεων εδώ και χρόνια.
Επειδή έτσι μου έμαθαν. Επειδή φοβάμαι. Ίσως και γιατί θέλω να αποδίδω τις δικές μου παραλείψεις σε κάτι ανώτερο. Χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Πάντως πιστεύω. Και είμαι σίγουρη για την επιλογή μου, με τις κρίσεις και τις επικρίσεις μου προς αυτήν.
Όπως σίγουρη είμαι ότι έχω διαχωρίσει ριζικά την πίστη από τις υλικές της εκφάνσεις και από τις εμπορικές της προεκτάσεις. Παπάδες με πολυτελέστατα αυτοκίνητα και κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Στο λαιμό τους κρέμονται χρυσά κοσμήματα και τα άμφιά τους κοστίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ. Προς τι τέτοια επίδειξη πλούτου; Ποιος χριστιανισμός οδηγεί σε τέτοιες επιλογές; Λαδώματα για την τέλεση των μυστηρίων. Η ταρίφα σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες μόνο εκμετάλλευση των ανθρώπινων συναισθημάτων μπορεί να χαρακτηριστεί. Στους κόλπους της εκκλησίας έρχονται συχνά στην επιφάνεια σκάνδαλα, καταχράσεις και υπεξαιρέσεις. Κομποσκοίνια, τίμια ξύλα, παπάδες-έμποροι και αγοραπωλησίες στις αυλές των ναών.
Και από την άλλη συνειδητοποιώ καθημερινά ότι ελάχιστα βήματα έχουμε διανύσει από την ανεξιθρησκία του 313 μ.Χ. μέχρι σήμερα. Γιατί ανεξιθρησκία σημαίνει να ανέχεσαι την ύπαρξη και τη λειτουργία όλων των θρησκειών. Ούτε αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα του 2011. Ακόμη περισσότερο δεν μπορούμε να μιλάμε για θρησκευτική ελευθερία. Γιατί δεν υφίσταται. Όταν οι μαθητές υποχρεώνονται σε χριστιανορθόδοξη προσευχή στο σχολείο και το μάθημα των θρησκευτικών γίνεται σχεδόν κατήχηση, τότε ποιος είναι ελεύθερος να διαλέξει αν θα πιστέψει ή όχι, κι αν ναι σε τι; Όταν οι όρκοι στις υπηρεσίες είναι πρωτίστως θρησκευτικοί, για ποια ελευθερία συζητάμε; Κι όταν στο Σύνταγμα του κράτους υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά σε συγκεκριμένη θρησκεία, τα πράγματα είναι πασιφανή.
Άκρατος ο συντηρητισμός του ελληνικού κράτους στο θέμα αυτό. Εξαιρετικό παράδειγμα τα συλλαλητήρια για την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στην αστυνομική ταυτότητα. Οργανώθηκαν από το λαοφιλέστατο τότε αρχιεπίσκοπο, ο οποίος ακριβώς σε αυτό το συντηρητισμό πάτησε και ανέδειξε τις αρχηγικές του βλέψεις, μιλώντας ακόμα και για «δεξιά του Κυρίου», κάνοντας, δηλαδή, σαφή κομματική τοποθέτηση. Και δυστυχώς η μη αναγραφή του θρησκεύματος ήταν η τελευταία -ίσως και μοναδική- κίνηση του κράτους προς τη θρησκευτική ελευθερία. Κατά τα άλλα, πρόκειται για ένα φοβικό και αναποφάσιστο κράτος που αρνείται να διαχωρίσει τους ρόλους των δύο οντοτήτων. Διστάζει ακόμα και να φορολογήσει την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία, έστω κι αν το ίδιο ζει μία δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία. Δεν λαμβάνει απόφαση για τη δημιουργία τζαμιού στις μεγάλες πόλεις, εμποδίζοντας ουσιαστικά σε χιλιάδες πιστούς μιας θρησκείας να εκδηλώσουν την πίστη τους. Κι αυτό για να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με τα συντηρητικά αισθήματα των ψηφοφόρων.
Απαιτούνται ριζικές τομές. Διαφορετικά στρουθοκαμηλίζουμε εκούσια. Εξάλλου, αυτό καθιστά άξια κάθε αντίληψη. Ο σεβασμός που δείχνει για τις παρακείμενές της.
Θεοδώρα Σαρίδου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.