Παραισθήσεις

Η ώρα 8 το πρωί. Μοιάζει νωρίς, όμως οι άνθρωποι στην πόλη κινούνται ήδη πολύ γρήγορα. Με τον καφέ στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, χάνονται στις γωνίες των δρόμων αδιαφορώντας για οτιδήποτε διαφορετικό, πέρα από τους εαυτούς τους.

Οδός Αγάπης 48. Μέχρι τις 10 το κατάστημα είχε γεμίσει. Εκείνη τρέχει να εξυπηρετήσει κάθε πελάτη με ένα μεγάλο χαμόγελο. Ακριβώς όπως την έχουν εκπαιδεύσει. Οι άνθρωποι πλέον εκπαιδεύονται σαν τα σκυλιά. «Υπάρχει μόνο σε νούμερο 39 συγνώμη. Αν θέλετε μπορούμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Πέτρο, έχουμε έλλειψη σε μαύρο 38άρι!». Ο καθαρισμός της βιτρίνας και το συμμάζεμα των παπουτσιών είναι μέσα στο πρόγραμμα. Η μέση της δεν αντέχει πολύ μα πρέπει να το κάνει. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Η βάρδιά της συνεχίζεται ως τις 3 το μεσημέρι. Επιβράβευση θαρρείς για ένα πτυχίο Φιλολογίας που πήρε και ποτέ δεν αξιοποίησε. Οι μειωμένες πιθανώς επιστημονικές γνώσεις των συναδέλφων της δεν την ενοχλούν. Το αντίθετο μάλιστα. Τη συναρπάζει το πόσα διαφορετικά πράγματα μπορεί να μάθει από αυτούς. Πράγματα που δεν τα αναφέρουν τα βιβλία. Για παράδειγμα πως να μαγειρεύει, να φροντίζει το σπίτι της. Ακόμα και πως νιώθει κάποιος όταν βλέπει ένα μικρό παιδί να γελά και να παίζει με τα παπούτσια.

Στις 4 έχει γυρίσει σπίτι εξουθενωμένη. Η σιωπή των τοίχων της φέρνει τρομερό πονοκέφαλο. Ένα γρήγορο μπάνιο και λίγο φαγητό θα τη χαλαρώσει. Καθώς ξαπλώνει στον καναπέ, σκέφτεται ότι θα ήθελε να μοιραστεί με κάποιον τα νέα της από τη δουλειά. Τι είδους ανθρώπους γνώρισε, πόσο γέλασε, αν νευρίασε. Μιας και η όμορφη συντροφιά που συνήθιζε να έχει λείπει ολοκληρωτικά από τη ζωή της πια, περιορίζεται στο να αναλογιστεί τη μέρα μονάχη. Άλλωστε αύριο έχει ρεπό και σήμερα θα βγει να περάσει καλά. «Δεν χρειάζεται να τα σκέφτομαι όλα αυτά», μονολογεί και κλείνει τα μάτια.

Περασμένες 8 και αρχίζει να ετοιμάζεται. Ξεκινά ετοιμάζοντας τα μαλλιά και το μακιγιάζ της. Έντονο eye-liner και κόκκινο κραγιόν. Οι ξανθές της μπούκλες πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους και την πλάτη της. Ένα μαύρο εφαρμοστό φόρεμα αγκαλιάζει το σώμα της, δίνοντάς της τις καμπύλες που τόσο επιθυμεί. Ψηλοτάκουνες γόβες, άρωμα και είναι έτοιμη. Όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια σήμερα. «Ίσως να είναι και το τυχερό μου. Ποιος ξέρει».

Τα μεσάνυχτα οι κόρνες ξυπνούν τη γειτονιά. Ήρθαν να την πάρουν. Οι φίλοι της περιμένουν με ανυπομονησία. Μπαίνει στο αμάξι και ξεκινούν. Όλο το βράδυ τα μάτια του κόσμου ήταν καρφωμένα πάνω της. Αισθάνεται ποθητή, θελκτική, όμορφη. Ξάφνου ένας από τους θαυμαστές της την προσεγγίζει. Η κουβέντα αρχίζει σε χαλαρούς ρυθμούς και συνεχίζει με χορό. «Φαίνεται ενδιαφέρον τύπος, μου αρέσει!», σκέφτεται. Ο ρυθμός αλλάζει σε αισθησιακό και έρχονται πιο κοντά. Ξάφνου βλέπει ένα άλλο πρόσωπο μπροστά της. Κάποιον άλλο που δεν περίμενε. «Θα με πείραξε το ποτό», αναλογίζεται. Όσο πλησιάζουν πιο κοντά, τόσο εκείνη νιώθει πιο άβολα. Η εικόνα που είδε δεν φεύγει από το μυαλό της. Τριγυρνά σαν παιδί στα κατατόπια των σκέψεών της. Εκείνος πλησιάζει υπερβολικά και την αγγίζει απαλά στα χείλη. Τον κοιτά σαν να μην πιστεύει στα μάτια της. Τρομάζει. «Πρέπει να φύγω».

Κουρασμένη και ζαλισμένη γυρνά σπίτι. Στο καταφύγιό της. Χωρίς παρέα. Θα μπορούσε να έχει όποιον επιθυμούσε απόψε. Θα μπορούσε να μην είναι μόνη. Να μην αισθάνεται εγκαταλελειμμένη. Όταν η μάσκα του μακιγιάζ και του επίσημου ενδύματος πέφτει, καταλαβαίνει πόσο ανάγκη είχε αυτή την έξοδο. Άσχετα με το αποτέλεσμα. Βυθισμένη πια στην ασφάλεια του κρεβατιού της αναπολεί στιγμές. Όμορφες εικόνες από το παρελθόν. Σημαντικές για εκείνη. Μερικές φράσεις συμπληρώνουν τον απολογισμό της σημερινής ημέρας, αλλά και της ζωής της το τελευταίο διάστημα. «Ίσως μια άλλη στιγμή. Όταν είμαι έτοιμη. Χωρίς… Παραισθήσεις».

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.