Λάθος πόρτα έκλεισαν

Πολιτικοποιημένος, κομματικοποιημένος και συχνά ιδιαίτερα φανατισμένος, ο ελληνικός λαός διοχέτευε ανέκαθεν τη στήριξή του σε πρόσωπα και οργανώσεις.

Εγγράφονταν σε πολιτικούς σχηματισμούς, πίστευε σε ιδέες και προγράμματα, αγωνίζονταν για αλλαγές προς το καλύτερο.

Και μπορεί κάποιοι να εξασφάλιζαν έτσι το τομάρι τους και τη γεμάτη τσέπη τους, υπήρχαν, όμως, πολλοί που είχαν το δικό τους όραμα. Αληθινό, σταθερό και άξιο θυσιών και αγώνων. Είχαν διάθεση να δουλέψουν και να μιλήσουν και σε άλλους γι’ αυτό. Να γίνουν περισσότεροι για να καταφέρουν περισσότερα. Πίστευαν σε συγκεκριμένες αρχές και τις υπερασπίζονταν μέχρι κεραίας. Όταν, δε, πετύχαιναν καμιά μικρή νίκη, απολάμβαναν στιγμές πραγματικής ευτυχίας. Δεν ήταν ελαφρόμυαλοι, ούτε σαλεμένοι. Ίσως ρομαντικοί, ίσως ρεαλιστές, ίσως και τα δύο. Σίγουρα, πάντως, ήταν αποφασισμένοι να βοηθήσουν. Γιατί έτσι, γιατί γούσταραν να προσφέρουν κάτι. Όχι για την υστεροφημία τους, ούτε για καμιά υλική ανταμοιβή, αλλά γιατί ήθελαν κάτι να αλλάξουν. Ξέρω μερικούς τέτοιους.

Μέσα σ’ αυτούς έβρισκαν καταφύγιο και άλλοι, πιο πονηροί και πιο καπάτσοι. Που εκμεταλλεύονταν το όνειρο για δικό τους όφελος. Που φρόντιζαν πλαγίως και εμμέσως το συμφέρον τους. Που αναρριχήθηκαν στην ιεραρχία. Τύποι που από πολέμιοι του κατεστημένου, έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.  Αυτοί είναι που επιβιώνουν τελικά. Ξέρω πολλούς τέτοιους.

Γιατί οι υπόλοιποι απαυδούν και αποσύρονται. Σιχαίνονται όσα προσπαθούν να αλλάξουν και φεύγουν. Τα παρατάνε. Συχνά διστάζουν να αφήσουν ελεύθερο έδαφος στους άλλους. Όμως η αξιοπρέπειά τους  δεν τους αφήνει περιθώρια. Το μέγα λάθος των σημερινών κυβερνώντων είναι ότι εξαφάνισαν τους πρώτους, τους ονειροπόλους αγωνιστές και έμειναν μόνοι. Έχοντας δίπλα και ταυτόχρονα απέναντι τούς άλλους με το απλωμένο χέρι, οι οποίοι δεν ξέρουν από προσφορά και συνεισφορά. Βέβαια, ξέρουν καλά από πολιτικούς εκβιασμούς. Και από αλητεία. Και από μίζες. Μόνο που τα παραπάνω δεν χρειάζονται πια. Τα χόρτασε η ελληνική κοινωνία. Τα βαρέθηκε. Η πολιτική ζωή καταστράφηκε για χάρη τους. Την προσφορά έχει ανάγκη. Μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει. Μόνο αν πιο πολλοί πιστέψουν στο όνειρο, παρά στη λαμογιά. Έπαιξαν κι έχασαν, όμως, οι σημερινοί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Έστρεψαν εναντίον τους όσους είχαν ανάγκη και κράτησαν κοντά όσους νόμιζαν ότι είχαν ανάγκη.

Ανάμεσα στα πλήθη των πολιτικών συγκεντρώσεων υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν πραγματικά ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Ήταν, μάλιστα, διατεθειμένοι να προσπαθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και το κυριότερο: χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Αυτούς όλους έχει ανάγκη σήμερα η χώρα. Αυτούς όλους βρίσκουν απέναντί τους σήμερα οι 300 και οι όμοιοί τους. Αυτούς απογοήτευσαν. Γιατί οι άλλοι έχουν μάθει να επιβιώνουν…

Θεοδώρα Σαρίδου

Σχόλια