Youropia Flag

Τι το θες τόσο στρες;


«Όμορφος κόσμος είναι όταν ξυπνάς και χαμογελάς -όμορφος κόσμος τι το θες τόσο στρες, μήπως ήσουν και χθες ευτυχισμένος…» με μια δόση ειρωνείας στις τελευταίες λέξεις, ο Ζακ Στεφάνου αποκηρύσσει το άγχος.


Το ίδιο κάνουν και κάποια βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και μας προτρέπουν να ηρεμήσουμε λιγάκι (αυτό το έχεις δει;) Αλήθεια μπορούμε;

Άγχος. Όλα μας τα συναισθήματα, οι δραστηριότητες, οι σκέψεις σε μία λέξη. Την ακούς πλέον τόσο συχνά, που δεν μπορείς να φανταστείς πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτήν. Άγχος για τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, την υγεία, τις σχέσεις, το σήμερα, το αύριο ακόμα και το χθες. Βεβιασμένα χαμόγελα έρχονται να «ντύσουν» τις στιγμές που αυτό μας καταβάλει, σκόρπιες κουβέντες επιχειρούν να «κρύψουν» το πως νιώθουμε. Κι όμως. Αυτό το διαολεμένο άγχος φαίνεται να δίνει παντού το παρόν. 

Το άγχος δεν κάνει διακρίσεις. «Χτυπά» νέους, γέρους, μικρούς, μεγάλους, φτωχούς, πλούσιους. Μετατρέπεται σε «κρίσεις πανικού», στοιχειώνει τις στιγμές, τις σκέψεις, ακόμα και τα όνειρά μας. Μα πως του επιτρέψαμε να μπει τόσο βίαια στη ζωή μας; Πως του δώσαμε χώρο να κάνει κατάληψη στο μυαλό μας; Και τώρα; Έτσι θα πορευτούμε; Σε μια ζωή που μοιάζει με αγώνα ταχύτητας χωρίς νικητή; Διαρκώς τρέχουμε κάτι να προλάβουμε. Το οποίο ποτέ δεν προλαβαίνουμε. Και συνεχίζουμε να τρέχουμε. Και όταν προλάβουμε αυτά που κυνηγάμε, βρίσκουμε «άλλα» που μας έχουν ξεφύγει κι έπειτα τρέχουμε να προλάβουμε αυτά. Και πάντα βρίσκουμε κι άλλες αφορμές να τρέξουμε κι άλλο. Για χρήματα, για αγάπη, για έρωτα, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Σε έναν καταναλωτικό φαύλο κύκλο που συνεχώς δημιουργεί καινούριες. Και έπειτα;

Έπειτα… σαν να μην έχει έπειτα. Κοιτάμε πίσω και ψάχνουμε τις χαμένες στιγμές. Αυτές που δεν προλάβαμε γιατί τρέχαμε. Που τις προσπεράσαμε γιατί έπρεπε να πληρώσουμε το καταναλωτικό δάνειο, έπρεπε να βρούμε τρόπους να ξεχρεώσουμε τις φορτωμένες πιστωτικές, έπρεπε να μαζέψουμε χρήματα για «εκείνο το καταπληκτικό ζευγάρι παπούτσια» (που μετά από ένα χρόνο δεν έμοιαζε και τόσο καταπληκτικό), έπρεπε να πάρουμε προαγωγή, έπρεπε να φτιάξουμε το ίματζ μας, να, να, να… μια ατέλειωτη σειρά από να, που δεν άφησαν σειρά στα άλλα… τα «ασήμαντα» να πάρουν σειρά. 

Τώρα θα μου πεις, όλα κοστίζουν σε αυτή τη ζωή. Ίσως. Ίσως όμως εμείς να μάθαμε έτσι. Να αναζητάμε αυτά που κοστίζουν γιατί έτσι μας έμαθαν τα δοξασμένα ‘90s. Κι αν όμως δεν είναι έτσι; Κι αν το άγχος είναι απλά το αποτέλεσμα της λάθος νοοτροπίας μας; Αν είναι ακόμα ένα δείγμα της εκτροχιασμένης πορείας που από καιρό ακολουθούμε και που τώρα με την κρίση αρχίζουμε να ψυλλιαζόμαστε ότι μάλλον πρέπει να αλλάξουμε πλεύση; Ίσως ήρθε η ώρα για τα «ασήμαντα» να πάρουν σειρά. Ένα τραγούδι, μια «περπατάδα», μια βόλτα στην παραλία -κι ας «μυρίζει» ο Θερμαϊκός- ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Η μυρωδιά του καφέ, η γεύση του παγωτού, δυο στίχοι, ο ανοιξιάτικος αέρας που μπαίνει από το μπαλκόνι, οι ποδηλατάδες, μια ευχάριστη μελωδία, μια καλή είδηση, μια ωραία παράσταση, ένας χορός χωρίς μουσική, ένας ωραίος δίσκος, μια εκπομπή στο ραδιόφωνο. Μπορούν και αυτά να χωρέσουν στην καθημερινότητα μας. Σαν ένα διάλειμμα. Ακόμα κι όταν όλα τα «σημαντικά» μας καταβάλλουν, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Μερικές στιγμές μόνο να «ξεκλέψουμε» για μας. Πως το λένε οι Τρίφωνο; «Δωσ’ μου και άλλα τέτοια εσύ ασήμαντα… Για να ζήσω εγώ σημαντικά…».


Χρύσα Δαγουλά
 






Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.







Σχόλια


Δεν υπάρχουν σχόλια...