Ευγένεια - ευγένεια, κατά το καρέτα - καρέτα

Αρκετά συχνά αναγκάζομαι να αναρωτηθώ: Πότε γεμίσαμε τύπους αγενείς; Υπήρχαν πάντα ή είναι κι αυτοί φαινόμενο των καιρών; Αν ισχύει το τελευταίο, τότε δικαιούμαστε να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: Ο tempora, ο mores!

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η έλλειψη τρόπων και ευγένειας αποτελεί χρόνιο νόσημα του ανθρώπινου είδους. Όλοι μπορούν να αρρωστήσουν: Μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, πρωτευουσιάνοι και επαρχιώτες. Ουδεμία διάκριση υφίσταται. Τα συμπτώματα της ασθένειας εύκολα φαίνονται: Λέξεις, χειρονομίες, ύφος και συμπεριφορά. Κραυγάζουν από χιλιόμετρα. Δεν σου αφήνουν αμφιβολία ότι ο απέναντι δεν είναι αυτό που λέμε «ευγενής». Όχι με την παλιά έννοια του όρου. Αλλά με τη σημερινή, που προσδίδει λίγη ποιότητα στην -αποθεωτική της ποσότητας- καθημερινότητά μας. Αγένεια παντού και πάντα.

Μόλις το λεωφορείο κάνει την εμφάνισή του στη στάση, όλο και κάποιος σε σπρώχνει για να ανέβει πριν από σένα. Το ίδιο συμβαίνει και στην ακύρωση του εισιτηρίου. Μα τι κερδίζει επιτέλους όποιος το χτυπήσει πρώτος; Γιατί δεν μου λέτε κι εμένα; Όταν, δε, φτάσουμε στο καυτό θέμα «θέση», τότε τα πράγματα αγριεύουν. Από στραβές ματιές μέχρι αγκωνιές και επιτακτικές εντολές για την εξασφάλιση του καθίσματος. Κατανοώ ότι ορισμένοι επιβάτες χρειάζονται τη θέση. Δεκτό. Μπορούν πολύ απλά να το ζητήσουν ευγενικά. That’s all, που λένε και στο χωριό μου. Το ίδιο αγενές είναι, βέβαια, και το αντίστροφο φαινόμενο της μη παραχώρησης της θέσης σε άτομα που τη χρειάζονται περισσότερο από μας. Όσο γι’ αυτούς που βάλθηκαν να γνωστοποιήσουν σε όλους τα εσώψυχά τους μιλώντας στο κινητό, λυπούμαστε, αλλά δεν μας αφορούν. Πιο χαμηλόφωνα, αν γίνεται. Ευχαριστώ!

Είναι δείγμα στοιχειώδους ευγένειας να λες «καλημέρα» όταν συναντάς τον υπάλληλο στη δημόσια υπηρεσία και είναι εξίσου στοιχειώδες να σου την ανταποδίδει. Οι βαρετές, γραφειοκρατικές δουλειές γίνονται πιο εύκολα. Εξάλλου, κανένα στραβομουτσούνιασμα δεν είναι γρηγορόσημο. Τουναντίον μάλιστα. Το δε «ευχαριστώ» μάλλον στις λέξεις υπό εξαφάνιση θα έπρεπε να ενταχθεί. Α! Και μία ενημέρωση: πέραν του ιδιαίτερα εύχρηστου ενικού αριθμού, υπάρχει και ο πληθυντικός. Ναι, ναι αυτός με το «σεις» και με το «σας». Και είναι τόσο αξιοπρεπές να μιλάμε σε αυτούς που δεν γνωρίζουμε στον πληθυντικό. Αξιοπρεπές και απαραίτητο.

Μπούχτισα να συναντάω καθημερινά ανθρώπους αγενείς, χωρίς ποιότητα και αρχές. Που σου μιλάνε με ύφος απαιτητικό, χωρίς να σε γνωρίζουν. Που μπαίνουν κουτοπόνηρα μπροστά σου στην ουρά. Που οδηγώντας το αυτοκίνητό τους αχρηστεύουν την προτεραιότητα των πεζών. Αλλά και πεζούς που περπατάνε στο δρόμο, όπως στην αυλή τους. Που σου ζητάνε πληροφορίες άνευ «παρακαλώ». Που σε πατάνε και δεν σου ζητάνε συγγνώμη (παρεμπιπτόντως, το «sorry» είναι χειρότερο, καλύτερα μούγγα). Άτομα που μασάνε τη μαστίχα τους σαν να πλατσουρίζουν στη θάλασσα και άλλους που έχουν κάνει το «ρε μ…κα» δεύτερη φύση τους.

Ούτε «ρε μ…κας» είμαι, αλλά ούτε συγγένεια με τον Ζαμπούνη έχω, πλην της οπαδικής προτίμησης. Μου φτιάχνει, όμως, η διάθεση όταν μου μιλάνε ευγενικά. Κάτι καλυτερεύει στη μιζέρια και τη βαρεμάρα της ημέρας.

Θεοδώρα Σαρίδου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.