Φοίνιξ

Είναι περίεργες οι σκέψεις που κάνεις ως παιδί. Χιλιάδες ιδέες ξεπηδούν από το μυαλό σου, γεμάτες χρώματα, σχέδια, ανανεώσεις. Θέλω να μεγαλώσω, θέλω να βαφτώ σαν τη μαμά, θέλω να αρχίσω πιάνο, θέλω τα πάντα, θέλω τον κόσμο.

Ήμουν σαν όλα τα υπόλοιπα κοριτσάκια της ηλικίας μου. Επιθυμούσα τα πάντα, να μάθω πράγματα, να γελώ. Μα είχα ένα πρόβλημα. Δεν μου άρεσαν οι αλλαγές. Από μωρό δεν τις γούσταρα. Δεν μου άρεσε να με κουνούν από τη θέση μου στο νηπιαγωγείο επί παραδείγματι. Δίσταζα να παίξω με καινούρια παιχνίδια ή να κάνω νέους φίλους ακόμα και αν το ήθελα. Κρατούσα μια επιθετική στάση στις διαφόρου είδους «ανανεώσεις» λες και αν κάτι καινούριο συνέβαινε, θα έχανα την αξία του παλιού. Και έτσι συνέχισα μέχρι την εφηβεία μου.

Εκείνο τον καιρό ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω πόσο «διαστροφικό» άτομο τελικά ήμουν. Δεν δεχόμουν μύγα στο σπαθί μου. Απαιτητική και παράλογη, ψυχή της παρέας και από πίσω κάτι άλλο, κάτι κρυμμένο που μόνο εγώ ήξερα. Διστακτική και περήφανη, ανιδιοτελώς ειλικρινής και ταυτοχρόνως ψεύτρα. Έτρεχα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον ψάχνοντας τα άτομα που θα μου φερθούν σκάρτα, κρίνοντας από πριν καν τα γνωρίσω, γυρεύοντας εκδίκηση από το κάθε τι που με πλήγωσε και που δεν είχα τα κότσια ποτέ να το πω. Αλλά όσο εύκολα κι αν θύμωνα τόσο εύκολα ξεχνούσα με μια γλυκιά κουβέντα. Ήμουν και πάλι χαρούμενη και μπορούσα να προσφέρω τον κόσμο όλο στα άτομα που με έκαναν ευτυχισμένη. Αντιφατικό μέχρι αηδίας, όμως «είναι δώρο άδωρον να αλλάξεις χαρακτήρα», που λέει και ο Μάλαμας.

Η ζωή μου στην πορεία είχε πολλές διακυμάνσεις. Και ως μανιώδης με τη σταθερότητα, φυσικά και δεν τις δεχόμουν σε καμία περίπτωση. Όπως μια αρρώστια σου τρώει τα σωθικά και ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Ίσως τελικά αυτό να με νευρίαζε. Ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να εμποδίσω μια κατάσταση να συμβεί. Έλεγχο, έλεγχο, έλεγχο. Ήθελα να έχω τον έλεγχο. Δεν μπορούσα όμως να εμποδίσω φίλους να αλλάζουν πόλεις ή χώρες, δεν μπορούσα να σταματώ έρωτες να φεύγουν από μένα ή να φεύγω εγώ από αυτούς. Δεν μπορούσα να προβλέψω ότι κάτι πολύ σοβαρό και άσχημο θα συνέβαινε στους δικούς μου παρά την έκτη μου αίσθηση, που για κάποιο λόγο ήταν αναπτυγμένη. Σε εκείνη τη φάση μάλιστα πέρασα και μια μακροσκελή κρίση εσωστρέφειας και θυμού που δεν περίμενα και την οποία ευτυχώς κατάφερα να άφησα πίσω μου, πριν τους πάρει όλους ο χάρος. Με όποια αφορμή αλλαγής μου έδινε η ζωή γινόμουν έξαλλη και πληγωνόμουν. Μέσα μου φυσικά, γιατί σε άλλους δεν υπήρχε περίπτωση να το δείξω. Άμα είσαι «διεστραμμένος», είσαι πως να το κάνουμε. Δεν ήθελα κανείς να μάθει τη ιδιομορφία μου, γιατί ούτε εγώ ήθελα να δεχτώ, ίσως ανθρώπινα, ότι είχα ένα αδύναμο σημείο.

Το σύμπαν συνέχιζε να μου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια, γελώντας ειρωνικά μάλιστα θα έλεγα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι έχει διαολεμένο χιούμορ. Όμως άλλο τόσο έμαθα να έχω και εγώ η ίδια! Βρήκα ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Τη δημιουργία. Την ηρεμία που τόσο είχα υποτιμήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ποια είμαι εγώ για να αμφισβητώ τη μοίρα; Δεν μπορείς να διευθύνεις τα πάντα και τους πάντες. Όλα είναι ελεγχόμενα αλλά από κάποιον άλλον, ανώτερο προφανώς από εσένα. Μια βόλτα στη φύση θα στο αποδείξει. Βλέπεις τόσα σταθερά πράγματα, τα δέντρα, τη θάλασσα. Αλλά μέσα σε αυτά τελείται πάντα μια αέναη αλλαγή, γεγονότα τόσο μικρά που εσύ δεν μπορείς να δεις κι όμως εξαιτίας τους διατηρείται το σύνολο ακέραιο. Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Μικρά κύτταρα αλληλένδετα, αλληλοεξαρτώμενα. Αρκεί να εισχωρήσουμε αυτή τη θεωρεία στον εγωιστικό εγκέφαλό μας και θα ζήσουμε λίγο πιο ευχάριστα.

Να πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι θα αλλάξω ποτέ. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα. Μα τουλάχιστον ξέρω ότι βελτιώνομαι. Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Πλέον δεν νιώθω άσχημα γνωρίζοντας ποιο είναι το αδύναμο σημείο μου, το αγκαλιάζω και το αισθάνομαι δικό μου, μέρος μου. Ζω την κάθε στιγμή του έντονα, νιώθοντας καλύτερα μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Δεν έχω την ανάγκη να εμποδίζω καταστάσεις και είμαι πιο ήρεμη όταν κάτι αλλάζει. Ανανεώνομαι. Επανεντάσσομαι στο απαιτούμενο κλίμα. Γνωρίζω καινούρια πράγματα. Είμαι καλά! Μπορεί να έφτασα τα 22 μου χρόνια για να «κάψω» τον εαυτό μου και να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου, μα τα κατάφερα. Και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου για να το κάνω ξανά και ξανά, όλο από την αρχή αν χρειαστεί. Ακριβώς σαν τον φοίνικα... Γιατί μην ξεχνάμε είμαστε άνθρωποι. Είμαστε απλά άνθρωποι. Και οι άνθρωποι γυρνούν ξανά και ξανά στους φαύλους κύκλους, που τόσο μανιωδώς προσπαθούν να αποφύγουν.

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.