Ε, ναι λοιπόν! Πιστεύω ακόμα σε super ήρωες!

Γιατί εσύ δεν πιστεύεις; Κακώς! Παιδί ακόμα, καθόμουν μπροστά από τη μικρή οθόνη και καμάρωνα όλους αυτούς τους ήρωες που έκαναν πράγματα, εχμ, πώς να το πω… ηρωικά. Που πετούσαν, γινόντουσαν αόρατοι, είχαν απίστευτη δύναμη, μπορούσαν να διαβάσουν το μέλλον, να δουν τη σκέψη, που ήταν έτοιμοι να σώσουν τον κόσμο ανά πάσα στιγμή.

Μετά μεγάλωσα (λίγο) και μου είπαν ότι super ήρωες δεν υπάρχουν. Και ήταν τότε που ανακάλυψα ότι ο κόσμος χρειάζεται (ίσως περισσότερο από ποτέ) να σωθεί. Όχι – τουλάχιστον από όσο ξέρω – δεν απειλείται από μετεωρίτες που θα πέσουν στη γη, ούτε από κάποιον κακό που έχει βάλει μπροστά το σατανικό του σχέδιο για να καταλάβει τον πλανήτη μας. Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα. Τόσο χειρότερα που χρειάζεται να ενωθούν όλοι οι super ήρωες που ξέρω (και δεν ξέρω) μπας και φανεί λίγη ελπίδα στο τέλος του τούνελ.

Και μετά… μαντέψτε! Μεγάλωσα λίγο ακόμα και ανακάλυψα – μετά χαράς! – ότι οι super ήρωες υπάρχουν και μάλιστα είναι και πολλοί! Μπορεί να μη φορούν μαύρη μπέρτα, μπορεί να μην είναι το κρυφό τους όνομα Superman, μπορεί να μη πετούν και να μην πετούν δίχτυα αράχνης. Είναι όμως αληθινοί. Δεν το βάζουν κάτω, χαμογελούν στα δύσκολα, κοιτάνε τον κόσμο στα μάτια, αγωνίζονται. Είναι εκείνοι που μεγαλώνουν παιδιά που δεν είναι δικά τους. Είναι εκείνοι που εθελοντικά περνούν τις ώρες τους στα παιδικά χωριά και χαρίζουν χαμόγελα σε παιδικές φατσούλες. Είναι εκείνοι που απλώνουν το χέρι στους εθισμένους και τους βοηθούν να αντιμετωπίσουν την προσωπική τους κόλαση. Είναι εκείνοι που μοιράζουν τα χρήματα τους σε φιλανθρωπικές οργανώσεις – χωρίς να χρειάζεται να το διαλαλούν. Είναι εκείνοι που σου λένε «καλημέρα». Είναι εκείνοι που είναι πάντα ευγενικοί. Είναι εκείνοι που δε το βάζουν κάτω. Είναι εκείνοι που δε βάζουν μπροστά τον εαυτό τους αλλά το σύνολο. Είναι εκείνοι που ξοδεύουν τα Σάββατα και τις αργίες τους για να καθαρίσουν γωνιές της πόλης και να τις πρασινίσουν. Είναι εκείνοι που παίρνουν μπογιές και βάφουν τους ποδηλατόδρομους με ένα πινελάκι. Είναι εκείνοι που παρακινούν τις «επαναστάσεις» που όλοι έχουμε ανάγκη. Είναι τόσοι πολλοί που φοβάμαι ότι δεν μπορώ να τους περιγράψω όλους: είναι όλοι αυτοί που μοιράζουν αγάπη – κι ας ακούγεται κοινότοπο – χωρίς να έχουν την υποχρέωση να το κάνουν. Αγάπη για τον τόπο τους, τους συνανθρώπους τους, την τέχνη, τη ζωή.

Σε μια χώρα που οι προσωπικές «ανάγκες» αντικατέστησαν τις συλλογικές, που το «εγώ» υψώθηκε τεράστιο μπροστά στο «εμείς», που «τσέπες» και «πορτοφόλια» γέμισαν σε βάρος όλων, που η εκμετάλλευση έγινε το νέο επαγγελματικό περιβάλλον, που τα «δυσοίωνα σύννεφα» σκέπασαν ακόμα και το ευήλιο ελληνικό τοπίο, που οι αξίες καταβαραθρώθηκαν, που η μετανάστευση αποτελεί προοπτική για χιλιάδες νέους, που η εμπιστοσύνη στους θεσμούς κατάντησε σύντομο ανέκδοτο, που τα συναισθήματα ευφορίας αντικαταστάθηκαν από οργή και θυμό, που τα που δεν έχουν τελειωμό… η ανάγκη για αυτούς τους super ήρωες έγινε επιτακτικότερη παρά ποτέ. Κοιτάω δίπλα μου, γύρω μου, παίρνω κουράγιο, χαμογελώ πλατιά μόλις τους αναγνωρίζω. Είναι ευτυχώς πολλοί. Και αυτό με κάνει να κοιτώ το μέλλον με την αισιοδοξία που τόσο επίμονα προσπαθούν να μου «κλέψουν».

Χρύσα Δαγουλά

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.