Υπάρχει ελευθερία;
Λένε, πως η συνεργασία με ανθρώπους άλλους είναι κομματάκι… δύσκολο. Λέω, πως η συνύπαρξη με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι κομματάκι… τρομακτικά επώδυνο.
Ίσως οι καταστάσεις να γίνονται πολύ πιο εύκολες, όταν ζούμε σε ένα περιβάλλον ήρεμο, δίχως πολλές τρικυμίες... Χωριό, βουνό, νησί ή όπως αλλιώς το λένε, κάπου όπου ο χρόνος σε συνδυασμό με την προσφέρουσα γαλήνη, σου χαρίζει απλόχερα τη δύναμη εκείνη για «καθαρή» σκέψη, χωρίς την γκρίζα θολούρα του μαζικού νέφους.
Βρυξέλλες, Βιέννη, Θεσσαλονίκη ή όπως αλλιώς το λένε, κάπου όπου ο χρόνος λειτουργεί μοναχικά και πάντα υπό πιεστικούς και αυστηρούς κανόνες. Κάπου…, όπου καλείσαι να αποδώσεις -στην καλύτερη ενστικτωδώς- μηχανικά, παθητικά. Κάπου…, όπου «κολλάς» στην εμφανή επιφάνεια, μετρώντας ασταμάτητα την ποσότητα και όχι την ποιότητα.
Έτσι έχουμε αποφασίσει να ζούμε. Καταδικασμένοι, μέχρι να πεθάνουμε από καημό, σε μια απέραντη ανία, σε μια βασανιστική και μόνιμη, εσωστρεφή μιζέρια, που μας πνίγει και δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε τον «καθαρό» αέρα, να «χαζέψουμε» τον ταξιδιάρικο ουρανό, να αισθανθούμε το σκοτάδι, τη σιωπή, το τίποτα.
Στοιβαγμένοι στριμωχτά ο ένας δίπλα στον άλλον, προσπαθούμε καθημερινά να αποδείξουμε ότι ανασαίνουμε, ότι υπάρχουμε, ότι διαφέρουμε. Με τη διαφορά όμως ότι ενοχλούμαστε με τη διαφορετικότητα των άλλων γύρω μας, έρμαια και εκείνοι της ίδιας, ίσως, λογικής. Τρέφουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας γύρω από το τεράστιο ΕΓΩ μας, που τρέχει στον συνεχή και ατελείωτο Μαραθώνα της αυτάρκειας, της ανεξαρτησίας.
Αυτή… δεν είναι ελευθερία. Κι αν θέλεις να ξέρεις κανένας ποτέ δεν υπήρξε αληθινά ελεύθερος. Κι αν θέλεις να ξέρεις, ποτέ, ίσως, δε θα υπάρξει. Και αυτό γιατί πάντα θα πιέζουμε τον ίδιο μοχλό αναζήτησης…, ψάχνοντας στα δύσκολα του σύγχρονου καιρού μας να εκφραστούμε με κραυγές. Μόνο που κραυγές βγάζαμε εκατομμύρια χρόνια πριν. Κι αν πιστεύεις πως η αλλαγή καταφθάνει με το χρόνο, πρέπει να ξέρεις πως, ίσως, τελικά να μην καταφθάσει ποτέ.
Ο αγώνας του τίποτα, ο ιδρώτας της ανελευθερίας, η ζωή της πλήξης. Κι αν τελικά υπάρχει… όχι. Μην την καταδικάζεις σε άσκοπες αναζητήσεις, συνθέσεις, δημιουργίες.
Iωάννα Μ. Κωστοπούλου
* Φωτογραφία: Dim Lamprou
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.