Διασαφηνίζοντας...

Ιστορία. Οίδα και ίστωρ. Γνωρίζω και γνώστης. Ιστορώ. Αναζητώ πληροφορίες επιδιώκοντας τη γνώση μέσα από έρευνα και περισυλλογή. Αυτή είναι η ετυμολογία της λέξης «ιστορία». Μα αναρωτιέμαι σε ποια νερά μπορεί να διεισδύσει το πραγματικό νόημά της.

Τα πρώτα κεφάλαια της ζωής μου με πηγαίνουν στην αυλή ενός… δημοτικού σχολείου. Η δασκάλα προσπαθούσε να μας μάθει τους πολιτισμούς του παρελθόντος και εμείς πετούσαμε σαΐτες προς το μέρος της. Πάντα μισούσα το σημείο όπου έπρεπε να μάθω τα πάντα απ’ έξω. Αλλά για κάποιο λόγο με συνάρπαζε από παιδί να μαθαίνω για διαφορετικούς τόπους, ήρωες, καταστάσεις. Και καθώς έπαιρνα τα δεκάρια, ένα χαμόγελο ξεπηδούσε από τα χείλη μου επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι αυτή τη χρονιά έμαθα πολλά.

Τα καλοκαίρια μου περνούσαν και έτσι έφτασα στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο. Τα μαθήματα δυσκόλευαν, οι σελίδες αυξάνονταν και τα νεύρα μου ήταν σε άσχημη κατάσταση. Εφηβεία βλέπεις. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να λέει: «Τι με νοιάζει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Καποδίστριας; Πού θα μου χρησιμέψουν όλα αυτά;» Κάπως έτσι η μάθηση πλέον γινόταν εντελώς μηχανικά και άρχισα να επικεντρώνομαι στις φιλίες, στους έρωτες και όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανή τέλος πάντων. Οι διαπροσωπικές μου σχέσεις δεν είχαν τελειωμό. Άνθρωποι έρχονταν, μοιράζονταν, έφευγαν και άφηναν αναμνήσεις. Φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι. Συχνά πυκνά στεναχωριόμουν για τις απώλειες και τις γλυκόπικρες αναμνήσεις που άφηναν πίσω τους. Λένε άλλωστε ότι το παρελθόν σε καταδιώκει πάντα.

Η ζωή μου κυλούσε και τελικά πέρασα τις πύλες του Πανεπιστημίου. Συνελεύσεις, επέτειοι Πολυτεχνείου, τόνοι καπνού και άπειρες συζητήσεις. Τι είναι σωστό, τι όχι. Ενδοσκόπηση και φυσικά πολύ διάβασμα. Μαθαίνοντας τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά, από τη σκοπιά των βιβλίων αλλά και τη δική μου. Μαθαίνοντας τι σημαίνει επανάσταση για τα πιστεύω σου και ποια είναι η ιστορία των φοιτητών αυτή τη φορά. Πορείες. Διαμαρτυρίες για να φτιάξουμε το δικό μας δρόμο, πέρα από τον Κολοκοτρώνη και τη Μαντώ Μαυρογένους. Και μέσα σε όλα αυτά νέοι ήρωες, νέοι φίλοι, νέοι έρωτες. Πλέον ήξερα ότι το μέλλον ήταν στα χέρια μου. Αλλά ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω τι ρόλο μπορεί να παίζουν τόσοι άνθρωποι στο εκάστοτε παρόν μου.

Πέντε σχεδόν χρόνια μετά, οδεύοντας προς το μεταπτυχιακό μου, επιτέλους κατανόησα αυτό που έψαχνα χρόνια. Τι είναι τελικά η ιστορία. Πόσο σημαντική είναι, που ανάγεται, ποιους αφορά. Ιστορία είναι το δημοτικό σχολείο που πήγαινες, η δασκάλα σου. Είναι τα γέλια που ακούγονται στις τάξεις. Είναι οι φίλοι σου, οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου και άνθρωποι που φεύγουν, αφήνοντας μόνο εικόνες για να θυμάσαι πάντα τη μορφή τους. Είναι τα κείμενα στα βιβλία που διάβαζες, οι εξετάσεις που έδινες. Είναι η ίδια η χώρα σου, τα τοπία της. Μα κυρίως ιστορία είσαι εσύ. Σε όλη μας τη ζωή επιδιώκουμε νέες εμπειρίες που μας χαρίζουν σοφία. Νέα πρόσωπα, νέες λέξεις. Έτσι «ιστορούμε» τα λάθη μας, τα χαμόγελα, τα δάκρυα. Ιστορία είμαστε εγώ και εσύ. Και τώρα καθώς κοιτώ έξω από το παράθυρο, αναρωτιέμαι τι είναι πιο σημαντικό και ποιο με διδάσκει περισσότερα. Μια παρέλαση την 25η Μαρτίου ή με ποιόν την παρακολουθείς;

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.