Ιαπωνία, η αρχή του τέλους
Ιαπωνία Μάρτιος 2011. Μία ολόκληρη χώρα έχει πληγεί από μία ανεπανόρθωτη φυσική καταστροφή, ένα σεισμό 9 ρίχτερ, ένα τσουνάμι 25 μέτρων και έναν πυρηνικό εφιάλτη στη Φουκουσίμα που δε λέει να τελειώσει. Για εκατομμύρια Ιάπωνες η ζωή δε θα βρει ποτέ ξανά τους παλιούς της ρυθμούς, τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Πάνω από μισό εκατομμύριο είναι πια άστεγοι, άνθρωποι σαν εμάς που είχαν τα πάντα και τώρα δεν έχουν τίποτα παρά μόνο την αξιοπρέπεια τους.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας πως μια δύναμη σαν την Ιαπωνία, που υποτίθεται ήταν προετοιμασμένη για οποιαδήποτε καταστροφή έχει βρεθεί με χιλιάδες άστεγους χωρίς νερό, τροφή και φάρμακα. Είναι σαν να πήγαν μερικές δεκαετίες πίσω οι άνθρωποι αυτοί και να βρέθηκαν σε συνθήκες μεταπολεμικές, συνθήκες αδιανόητες για τις δυτικές κοινωνίες. Και όμως ακόμη και ο καλύτερος κρατικός μηχανισμός με την ισχυρότερη οικονομία δεν μπορεί να τα βάλει με τη Μητέρα Φύση. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το αναπόφευκτο.
Και τώρα τι; Η παγκόσμια οικονομία κρέμεται από μια κλωστή, η τιμή του πετρελαίου αυξάνεται εξ’ αιτίας της πυρηνικής κρίσης στη Φουκοσίμα, η τιμή του γεν έχει φτάσει στα ύψη και ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην Ιαπωνία. Όπως έγινε με την οικονομική κρίση που εξαπλώθηκε σε όλες τις οικονομίες, έτσι και τώρα η πορεία των χρηματιστηρίων, ιδιαίτερα η τιμή του γεν και του πετρελαίου, εξαρτώνται από μια και μόνο χώρα, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα το ποσοστό αλληλεξάρτησης των οικονομικά δυνατών χωρών, οι οποίες παίρνουν στο λαιμό τους και τις υπόλοιπες «αδύνατες» πολιτικά και οικονομικά χώρες κάθε φορά που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις εκάστοτε συνθήκες.
Παράλληλα στη Φουκοσίμα μηχανικοί διαβλέπουν μια λύση τύπου Τσέρνομπιλ, να θαφτούν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες με τσιμέντο και άμμο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ψήξουν με ρίψεις νερού «μια φωτιά που δεν μπορούμε να δούμε», όπως δήλωσε ο αναπληρωτής διευθυντής της ιαπωνικής υπηρεσίας πυρηνικής ασφάλειας, δείχνοντας την κρισιμότητα της κατάστασης στους αντιδραστήρες της Φουκουσίμα. Οι κάτοικοι του Τόκιο εγκαταλείπουν την Ιαπωνική πρωτεύουσα παρόλο που οι μετρήσεις για τη ραδιενέργεια είναι σε χαμηλά επίπεδα. Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δε θα συμβεί το μοιραίο;
Εκεί που ηρέμησαν τα πράγματα μετά από το τσουνάμι η κατάσταση στο πυρηνικό εργοστάσιο κλιμακώνεται χωρίς κανείς να ξέρει με σιγουριά τι θα γίνει. Και βέβαια οι πιθανότητες να δημιουργηθούν μακροπρόθεσμα τερατογενέσεις, καρκίνοι και λευχαιμίες είναι πολλές, η ελπίδα όμως εξανεμίζεται τελευταία και ολόκληρος ο κόσμος είναι με αυτούς τους ανθρώπους. Με αυτούς που παλεύουν με το χρόνο να ψήξουν τους αντιδραστήρες, με αυτούς που έχουν μείνει στο δρόμο και δεν έχουν ούτε να φάνε, με αυτούς που σκοτώθηκαν, με αυτούς που αγνοούνται, με αυτούς που θρηνούν αλλά και με αυτούς που πιθανότατα παλεύουν κάτω από τα συντρίμια για να έρθουν στην επιφάνεια να ζήσουν μια ζωή αβέβαιη που θα απειλείται πάντα από το φόβο μιας ακόμη πυρηνικής καταστροφής.
Δε μου αρέσει να καταστροφολογώ αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για μια από τις χειρότερες φυσικές, οικονομικές και πυρηνικές καταστροφές στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Ενός κόσμου που πλέον μετρά την ανθρώπινη ζωή σε αριθμούς στις ειδήσεις των 8 και σκέφτεται «εντάξει μακριά είναι η Ιαπωνία, δε μας πιάνει». Και όμως κάθε καταστροφή που πλήττει οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Είμαστε άνθρωποι που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, από οποιαδήποτε εθνότητα και αν προέρχεται και μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμη και αν βρισκόμαστε στην άλλη άκρη του κόσμου. Η τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.
Βασιλική Γρίβα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.