Καταστροφές - Ιαπωνία… 5-0!

Και λέω 5-0, γιατί η Ιαπωνία χτυπήθηκε βάναυσα 5 φορές. Σκέψου το. Ένας σεισμός της τάξεως των 9 Ρίχτερ, τον οποίο ακολούθησε τσουνάμι εξαφανίζοντας ολόκληρες πόλεις, το οποίο ακολούθησε έκρηξη σε πυρηνικό εργοστάσιο εις τριπλούν! Φαντάζομαι τον άτυχο Ιάπωνα να αναρωτιέται: «Δηλαδή τι άλλο μπορεί να συμβεί;». Αναμφίβολα μια τέτοια τραγωδία σε κάνει να αναλογιστείς πολλά.

Επί μια εβδομάδα παρακολουθούσα τα δελτία ειδήσεων. Ελληνικά, διεθνή, δεν έχει σημασία. Το συμπέρασμα ήταν ένα. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Αποχαυνωμένα πρόσωπα, συντρίμμια, λάσπη και δάκρυα. Βλέποντας λοιπόν το χάος της χώρας της τεχνολογίας και των γκεϊσών, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: Τι μας έφτασε ως εδώ;

Πολλοί μιλούν για εκδίκηση της φύσης. Όμως για να φτάσει σε σημείο η φύση να εκδικηθεί, σημαίνει ότι κάτι της κάναμε βρε αδερφέ. Σαφώς. Καταστρέψαμε την ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την άνοδο της στάθμης των ωκεανών. Κατακρεουργήσαμε το έδαφος, μολύναμε το νερό, εξαφανίσαμε ζώα, γιατί απλά θέλουμε να σκοτώνουμε. Ηφαίστεια «σκάνε», πλημμύρες σκορπίζουν τον πανικό παντού, οι πάγοι λιώνουν και σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί να αναβιώσουμε το μύθο και να βρούμε νέο Νώε. Ή μήπως δεν έχεις προσέξει ότι έχουμε Μάρτιο και έξω είναι σχεδόν χειμώνας; Σε λίγο θα υιοθετήσουμε το κλίμα της Αυστραλίας. Χριστούγεννα με μαγιό. Και φτάνουμε στο τελικό στάδιο, στους σεισμούς. Η Γη εκπέμπει SOS, προσπαθεί με τον τρόπο της να επιβιώσει. Και φυσικά δεν την νοιάζει αν εμείς δεν θα τα καταφέρουμε. Από την άλλη έχουμε να σκεφτούμε και τα πυρηνικά τα οποία εμείς δημιουργήσαμε. Σαν να ακούω τη Γη να γελάει χαιρέκακα και να ψιθυρίζει: «Ας πρόσεχες».

Η περίπτωση της Ιαπωνίας είναι από αυτές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Μα αυτά που θα ακολουθήσουν σε παγκόσμια κλίμακα, είναι τα γεγονότα που πραγματικά με τρομοκρατούν. Θυμάσαι το Τσερνομπίλ. Μέχρι και σήμερα συνεχίζει να προκαλεί θανάτους. Η εγχείριση καρδιάς που έκανα οφείλεται κατά 80% στη ραδιενέργεια αυτού του εργοστασίου, σύμφωνα με τους γιατρούς μου. Μαζί μου ήταν και πολλά άλλα παιδιά θυμάμαι. Όλα γεννημένα μετά το 1986, κουβαλώντας τη μόλυνση από έμβρυα, μέσω των μητέρων τους. Αλλά άσε με εμένα. Ξέρω δεν σε νοιάζει. Εγώ ίσως ήμουν η ελαφρύτερη περίπτωση. Τερατογεννέσεις, αποβολές, καρκίνος. 20 χρόνια τώρα. Αυτά δεν μπορεί, θα σε απασχολούν. Το Φουκοσίμα είναι το νέο Τσερνομπίλ. Και αν νομίζεις ότι επειδή ζεις στην Ελλαδίτσα και είσαι μακριά από το σημείο της έκρηξης δεν υπάρχει περίπτωση να την πατήσεις, γελάστηκες. Η άμμος «διεγείρεται» από την ραδιενέργεια. Είναι γεμάτη και αν δεν είναι, τη ρουφάει σα δίνη. Γι’ αυτό άλλωστε και ρίχνουν άμμο στους αντιδραστήρες για να τους θάψουν. Τσιμέντο και άμμο. Σε κάποια χρόνια θα βγάλουν ανακοινώσεις να μην πάμε στις παραλίες, να αποφεύγουμε την άμμο. Και φυσικά εμείς θα πάμε. Δεν ξέρω αλλά ξαφνικά άρχισα να συμπαθώ τις κατσαρίδες. Για την ακρίβεια εύχομαι να ήμουν μια.

Πολλά δυσάρεστα λέω το ξέρω. Όμως δεν μπορώ να βρω ένα τρόπο να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Τα πρόσωπα των Ιαπώνων που διασώθηκαν λένε αυτά που εγώ δεν μπορώ να πω. «Επιβίωσα, αλλά δεν ξέρω αν είναι θετικό αυτό το γεγονός». Φοβούνται γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν. Πείνα, ασθένειες, μόλυνση, εξαθλίωση. Αυτοί τρομοκρατούνται τώρα, εγώ θα τρομοκρατηθώ σε βάθος χρόνου. Και απορώ αν θέλω να φέρω σε ένα τέτοιο κόσμο τα παιδιά μου. Να τα καταδικάσω από τώρα να ζουν σε έναν πλανήτη, που οι πρόγονοί τους κατέστρεψαν πλήρως και να τον αποκαλούν σπίτι τους. Να κινδυνεύουν. Και έπειτα να δω και τα ίδια να τον καταστρέφουν με τη σειρά τους, γιατί αυτό το παράδειγμα θα πάρουν από την ανθρωπότητα. Πώς φίλε μου μετά ο πλανήτης να μην εκδικηθεί; Πώς να μην μας τιμωρήσει;

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.