Συμβολικά κεραμίδια
«Μεγαλώνω θα πει να ‘ρχεται η ανατροπή – οι καιροί να στη φέρνουν, τα μυαλά σου να γδέρνουν. Να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλων που ‘χουν για περιβάλλον ίδιες φάτσες με σένα. Γόνατα λυγισμένα. Όνειρα ξεχασμένα».
Η Χάρις Αλεξίου πήρε την ανασφάλεια, της έδωσε νόημα μέσα από λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες, την έντυσε με μουσική και μας έκανε να τη σιγοτραγουδήσουμε. Φόβος. Ανασφάλεια. Σχέσεις. Συναίσθημα. Λέξεις απλές που σκιαγραφούν όλους μας. Την απεγνωσμένη αναζήτηση μας για ένα καταφύγιο. Μεταφορικό και κυριολεκτικό. Προσπαθούμε, με νύχια και με δόντια να χτίσουμε καριέρες, να γεμίσουμε πορτοφόλια και τραπεζικούς λογαριασμούς, να κάνουμε «το κουμάντο μας», να έχουμε στην «άκρη» για μια δύσκολη στιγμή, να νιώσουμε ασφαλείς. Χτίζουμε σπίτια, παίρνουμε αυτοκίνητα, χτίζουμε σχέσεις, παίρνουμε συναισθήματα. Η ασφάλεια το άλφα και το ωμέγα μας. Πως θα βολευτούμε. Πως δε θα έχουμε ανάγκη. Πως θα είμαστε άτρωτοι. Αέναη περιπλάνηση σε ένα φαύλο κύκλο.
Δε συνειδητοποιούμε την παροδικότητα αυτής της λέξης. Αυτού του συναισθήματος. Γινόμαστε control-freaks, παλεύουμε με τον εαυτό μας. Τον πιέζουμε, τον ζορίζουμε, τον καταπονούμε, τον ωθούμε στα άκρα με στόχο το ύψιστο αγαθό. Την ασφάλειά μας. Ατομικά και συλλογικά. «Να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» λέει ο «σοφός» λαός μας. Συμβολικά «κεραμίδια» κάνουν την εμφάνιση τους παντού. Σώματα ασφαλείας, τείχη, σεκιούριτι, αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, υπουργεία άμυνας – και τα ΜΜΕ στην υπηρεσία αυτών. Πως θα πετύχουμε έναν κόσμο ασφαλή. Μακριά από τους «κακούς». Πως θα έχουμε το κεφαλάκι μας «ήσυχο». Πάντα προσπαθούμε. Πάντα αποτυγχάνουμε. Συλλογικά γινόμαστε επιθετικοί, υποψιασμένοι, κυνικοί. Ατομικά παθαίνουμε κρίσεις άγχους, πανικούς, κενά. Αναζητάμε την ασφάλεια και όταν για λίγο τη νιώθουμε να γλιστράει σαν άμμος μέσα από τα χέρια μας, χάνουμε τον κόσμο. Μα κι αν δεν την είχαμε ποτέ;
Σκεπτόμενη όλα αυτά, συνειδητοποιώ πόσο μικρό ρόλο έχουμε στην παράσταση της ζωής μας. Πόσο λίγο μπορούμε να εξασφαλίσουμε το καταφύγιο μας. Το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Τι κι αν έχουμε τα πάντα; Εικόνες από την Ιαπωνία μου κατακλύζουν το μυαλό. Είχαν τα πάντα. Ένιωθαν ασφαλείς. Τα έχασαν όλα μέσα σε λίγες ώρες. Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξανά έχουν πίσω. Έχουν τα προσόντα να το κάνουν. Είναι όμως μερικά κενά που δεν καλύπτονται με τίποτα. Δεν μπορώ ούτε στιγμή να διανοηθώ πως μπορεί να νιώθει η κοπέλα της φωτογραφίας. Πως αντικρίζει το αύριο. Δεν μπορώ ούτε στιγμή να διανοηθώ πως μπορεί να νιώθει η μητέρα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της στην Ελλάδα της κρίσης. Πως αντικρίζει το αύριο.
Χρύσα Δαγουλά
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
dio dim -14- στις 17/03/2011 20:24:32
Aνευλόγητες "ζόρικες καριέρες" και οι λεγόμενοι "άτρωτοι είναι οι πιο τρωτοί".
Τι να το κάνεις λοιπόν..
When you put love and freedom you can come to yourself and them...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.