Η άχρηστη γενιά της χώρας

Η γενιά του Πολυτεχνείου. Μεγάλωσε, μπήκε στις θέσεις εξουσίας, πλούτισε, έφερε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού και όπως φαίνεται κάπως έτσι θα την παραδώσει. Είναι εκείνη η γενιά που με στόμφο διατυμπάνιζε, “ Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο”. Είναι εκείνη η γενιά που κάθε 17 Νοέμβρη δηλώνει πως ήταν σύσσωμη παρούσα στο Πολυτεχνείο, την αποφράδα ημέρα που όρμησαν τα τανκς. Στις 17 του Νοέμβρη θα ακούσεις πολλές ιστορίες για εκείνες τις ιστορικές στιγμές. “Ήμουν και εγώ μέσα”, λένε. Σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο μεγάλο είναι αυτό το ευλογημένο Πολυτεχνείο.

Είναι εκείνη η γενιά που κάποτε μαχόταν για την ελευθερία και ή ίδια γενιά που σήμερα προσπαθεί με κάθε τρόπο να την εξαφανίσει. Προσπαθώ να βρω ελαφρυντικά. Να τους κρίνω δίκαια. Το θέλω και το χρειάζομαι. Εξάλλου μέσα από τα λάθη του παρελθόντος, οδηγείσαι στο μέλλον. Όσο και να ψάξω όμως δεν βρίσκω. Ήταν τυχερή γενιά. Έζησαν τόσο μεγάλες και  σημαντικές για τη χώρα μας στιγμές, σε αντίθεση με εμάς. Εκτός και αν το ΔΝΤ είναι ιστορική στιγμή για τη χώρα. Τουλάχιστον έτσι το παρουσιάζουν. Έτσι τους βολεύει. Έτσι επιτάσσει η παγκόσμια μόδα.

Είναι εκείνη η γενιά που ξεπούλησε βραχονησίδες και μοίραζε ευχαριστήρια στην Αμερική, τις μαύρες μέρες των Ιμίων. Η γενιά που άνοιξε τα σύνορα και σήμερα θέλει να τα κλείσει. Ας μη γελιόμαστε. Τα ίδια πρόσωπα είναι. Τότε είχαν συμφέρον. Σήμερα αποζητούν τα ψηφαλάκια των εξαγριωμένων, με τους μετανάστες, Ελλήνων. Λες και δεν τους έφεραν αυτοί εδώ. Είδαν φως και μπήκαν.

Είναι εκείνη η γενιά που κατάφερε να είναι ευκολότερο να βρεις κάποιο Goody’s, παρά ένα πεύκο. Η γενιά που “μπάζωσε” τα δάση ώστε αργότερα να φυτέψει τεχνητά, για να καλλωπίσει την ασχήμια του μπετόν και του τσιμέντου. Αυτοί που στις εκλογές σου δίνουν το φάκελο έτοιμο, σαν να είναι η ψήφος οικογενειακό κειμήλιο που δεν πρέπει να χαθεί.

Είναι εκείνη η γενιά που δεν εκπλήρωσε τα όνειρά της. Ήθελαν να γίνουν “κάτι”  και έγιναν το κάτι άλλο. Τώρα σκοτώνουν και τα δικά σου όνειρα. Πρέπει να μπεις στο δημόσιο. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις; Μόνο έτσι θα σωθείς. Δεν έχει σημασία πόσους χωράει. Όπως λέει και η παροιμία, όταν υπάρχει θέληση, χίλιοι καλοί χωράνε. Πόσο καλοί, εσύ θα κρίνεις. Μπες, πάρε το μισθό σου, βγες, πάρε τη σύνταξη σου, ολοκλήρωσε τη ζωή σου με τον ίδιο άχαρο τρόπο που την ολοκλήρωσαν και αυτοί.

Είναι εκείνη η γενιά που το 80’ τους κυβερνούσε ο Παπανδρέου και σήμερα τους κυβερνά ο Παπανδρέου. Όχι. Δεν μπερδεύτηκες. Δεν είναι οι ίδιοι. Παλιότερα, το παιδί του αγρότη είχε σαν μόνη επιλογή να γίνει και αυτός αγρότης. Δύσκολα μπορούσε να ξεφύγει. Σήμερα το παιδί του πολιτικού, πρέπει να γίνει πολιτικός. Ξεκινά από το κόμμα του Πανεπιστημίου, τη νεολαία του κόμματος και ύστερα συνεχίζει βαμμένος ,ως το κόκκαλο, στρατιώτης  του κινήματος που θα αλλάξει την Ελλάδα.

Υπάρχει ένα “κλισέ” στα άρθρα. Εκείνο που λέει, «θα μπορούσα να γράφω για ώρες». Θα το χρησιμοποιήσω και εγώ. Θα μπορούσα, αλλά δεν θέλω. Ήδη πάτησα εκατοντάδες φορές τα πλήκτρα του υπολογιστή μου. Δεν τους αξίζει παραπάνω. Δόξα το Θεό που δεν χρησιμοποιούμε πλέον μελάνι. Ελπίζω η δική μας γενιά να φανεί συνεπής στο έργο που άφησε ανεκπλήρωτο η προηγούμενη. Δυστυχώς καλούμαστε να συμβιβαστούμε με δυσάρεστες καταστάσεις. Θέλω να πιστεύω ότι θα είμαστε ασυμβίβαστοι, όχι κάτι από τα ίδια. Πρέπει να δράσουμε. Το οφείλουμε σε εμάς τους ίδιους και στις επόμενες γενιές. Συνηθίζω να λέω πως ευτυχισμένος είναι εκείνος που κάνει τους λιγότερους συμβιβασμούς. Ας είμαστε λοιπόν μια ευτυχισμένη γενιά, ακόμα και αν η άρνηση  για συμβιβασμούς,  μας κοστίσει ακριβά.

Κουλίνας Κων/νος
 

---

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας...

Σχόλια