Όταν έζησα χωρίς ίντερνετ.
Όταν η διπλανή μου αποφάσισε να αλλάξει εταιρεία παροχής ίντερνετ, δεν ήξερε τι θα επακολουθήσει. Ούτε κι εγώ βέβαια, που με αφορά το θέμα, καθ’ ότι συνδέομαι από το σπίτι μου στο δικό της ασύρματο ίντερνετ, με το αζημίωτο φυσικά.
Ανοίγω τον υπολογιστή λοιπόν, Δευτέρα πρωί, για να ενημερωθώ, να τσεκάρω τα μέιλ, να στήσω το χρόνο μου στα πέντε μέτρα και να τον σκοτώσω και άλλες τέτοιες βαριές πρωινές δουλειές, και τι να δω… Νόου Ίντερνετ Κοννέκσιον. Δοκίμασα καμιά δεκαριά φορές να κάνω αναζήτηση δικτύων, τίποτα. Δοκίμασα να επανεκκινήσω το μηχάνημα, πάλι τίποτα. Το πήρα με το καλό, το χάιδεψα και το παίνεψα, «Ωωωω, καλό ίντερνετ», το πήρα με το κακό, το απείλησα, «Μη μου λες εμένα ότι δε βλέπεις δίκτυα γιατί θα έχουμε άλλα», πάλι τίποτα.
Κοιτούσα τον υπολογιστή και με κοιτούσε κι αυτός. Προσπαθούσα να σκεφτώ μήπως υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω μαζί του που να μη χρειάζεται η συνδρομή του ίντερνετ. Έστυψα το κεφάλι μου, δε βρήκα τίποτα. Ακόμα και μουσική να άκουγα, είμαι σίγουρη πως θα με έπιανε μια ακατανίκητη μανία να ψάξω από ποιο άλμπουμ είναι αυτό το κομμάτι, ποιας χρονιάς, ποιος έκανε την παραγωγή… Πώς θα έλυνα όλες αυτές τις απορίες χωρίς το διαδίκτυο; Τι κάναμε με τους υπολογιστές πριν από το ίντερνετ;, αναρωτήθηκα, και απάντηση δεν πήρα. Μου φαινόταν τελείως άχρηστος, και του το είπα. Δε φάνηκε να τον πειράζει. Προφανώς το ήξερε και από μόνος του.
Αφού πέρασαν περίπου τριάντα δύο μήνες που κοιτιόμασταν κατάφατσα με το μηχάνημα, είπα να πάω να ρωτήσω τη διπλανή μήπως ξέρει γιατί διάολο δεν έχω σύνδεση.
-Αποφάσισα να αλλάξω εταιρεία παροχής ίντερνετ και σήμερα δε θα έχουμε σύνδεση. Αύριο θα μου στείλουν το καινούριο μόντεμ, θα το συνδέσω και θα είναι όλα όπως πριν. Να κεράσω καφέ για την αναστάτωση;
Η αλήθεια είναι πως η αναστάτωσή μου χρειαζόταν μια καρτέλα Ζάναξ για να αντιμετωπιστεί, κι όχι μια κούπα καφέ. Μα καλά βρε κυρά μου, έτσι απλά αποφασίζεις και μας κόβεις μια ωραία πρωία το ίντερνετ, και νομίζεις ότι με μια κούπα καφέ ξεμπερδέψαμε;, ήθελα να της πω, αλλά κρατήθηκα, μην την συγχύσω και δεν το συνδέσει ούτε αύριο.
-Όχι, ευχαριστώ, είπα, έχω κάποιες δουλειές να κάνω. Έτρεξα στο δωμάτιό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Προσπάθησα να ηρεμήσω κάνοντας θετικές σκέψεις. Δεν έχεις ανάγκη το ίντερνετ, σκεφτόμουν, δεν το χρειάζεσαι. Μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό, είσαι δυνατή, είσαι ανεξάρτητη. Οι πρώτες ώρες ήταν δύσκολες. Γύριζα σαν την άδικη κατάρα μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να απασχολήσω το μυαλό μου με άλλα πράγματα, όλα όμως μου φαινόταν διαφορετικά και ανιαρά. Ως και ο σκύλος μου έμοιαζε να έχει χάσει το χρώμα και τη γυαλάδα του.
-Ησύχασε Πάμπλο, του είπα χαϊδεύοντας τον απαλά. Μια μέρα είναι, θα περάσει. Αύριο θα σερφάρουμε και πάλι. Στη διάρκεια της ημέρας άρχισα να νιώθω κάπως καλύτερα. Έκανα μια βόλτα να ξεχαστώ. Γυρίζοντας στο σπίτι, αισθανόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την έλλειψη ίντερνετ στο χώρο, και μάλιστα τις δύσκολες βραδινές ώρες.
Προσπάθησα να κρατήσω τον εαυτό μου απασχολημένο και γι’ αυτό στρώθηκα στην τηλεόραση. Έπεσα πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τις αφρικάνικες φυλές και το πώς ζουν ακόμα στο δικό τους πολιτισμό, μακριά από άλλες επιρροές, το οποίο δυστυχώς μετά από λίγο τελείωσε. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα τσεκάρω στο ίντερνετ τον τίτλο και θα το βρω online. Μετά όμως θυμήθηκα πως δεν έχω σύνδεση…
Έκλεισα την τηλεόραση. Να διαβάσω ένα βιβλίο; Άσε μωρέ.. Κι αν μου δημιουργηθεί καμιά απορία για το βιογραφικό του συγγραφέα, πώς θα το βρω για να μου φύγει; Να σιδερώσω τα ρούχα; Άσε μωρέ… Συνήθως όταν σιδερώνω βλέπω online επεισόδια Big Bang Theory, δε μπορώ να σιδερώσω έτσι, στα βουβά. Να παίξω κανένα παιχνίδι στον υπολογιστή; Μπα.. Κι αν κολλήσω και σπάω το κεφάλι μου και θέλω να βρω τη λύση; Πώς θα τη βρω; Να λύσω σταυρόλεξο; Έ, όχι. Ζω ήδη σε μια περασμένη εποχή χωρίς ίντερνετ, μη νιώσω και ΤΟΣΟ ρετρό…
Ξαφνικά, το σπίτι μου φαινόταν άδειο. Δεν υπήρχε τίποτανα κάνω. Ακόμα και οι πιο άσχετες πράξεις μου έφερναν στο μυαλό την έλλειψη του διαδικτύου. Κρύος ιδρώτας με έλουσε, οι παλμοί μου πλήθυναν στις φλέβες μου, οι μυς μου έγιναν δύσκαμπτοι και ο υπολογιστής με έβλεπε και γελούσε. Όλα γύρω μου συνωμοτούσαν για να με τρελάνουν, έχανα τα λογικά μου. Ώσπου, χτύπησε το κουδούνι. Σύρθηκα ως την πόρτα με μεγάλη δυσκολία, άνοιξα με προσοχή. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας που έμαθαν για το χάλι μου και ήρθαν να γελάσουν μαζί μου.
Τελικά, ήταν η διπλανή.
-Σκέφτηκα να σου πω πως έχω ίντερνετ στο κινητό, αν θέλεις να τσεκάρεις κανένα μέιλ, μια που εξ’ αιτίας μου δεν έχεις σύνδεση.
Χαμογέλασα πλατιά, λες και μου έφεραν νερό στην έρημο. Τα βήματα προς το διαμέρισμά της, ένιωσα πως τα έκανα πάνω σε σύννεφα. Κάθισα στον καναπέ της σαν να κάθομαι σε ένα λιβάδι από πούπουλα και αγκάλιασα με τα χέρια μου το κινητό της, όπως θα αγκάλιαζα το Άγιο Δισκοπότηρο.
Το ίντερνετ συνδέθηκε μετά από εφτά μέρες. Εφτά μέρες έβλεπα τα μέιλ μου από το κινητό της διπλανής. Εφτά μέρες έζησα τη στέρηση, την εξαθλίωση και τον πρωτογονισμό. Έζησα στιγμές που θα έχω περήφανη να διηγούμαι στα εγγόνια μου. Χάρη στη διπλανή, δεν απεξαρτήθηκα από το διαδίκτυο. Όπου κι αν είναι, σε όποια μακρινή σελίδα και να σερφάρει, την ευχαριστώ.
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.