Χαρούμενες σκέψεις στην πολιτεία μιας ανασφάλειας

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ξημερώματα Τρίτης. Το κεφάλι μου περιστρέφεται σαν σβούρα στο δωμάτιο, ενώ το κρασί συνεχίζει να με ωθεί στα όρια μιας δίνης.

Καθισμένος στον υπολογιστή, παρατηρώ τον ημιτελή κύκλο του «G» από το Gmail να αλλάζει μορφές και πότε να γίνεται «Θ», πότε «C» και πότε «Ο». Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω τις ευθύνες μου και να ανοίξω το e-mail μου έπειτα από τρεις ολόκληρηες ημέρες. Να το ανοίξω… ελπίζοντας όμως να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις συνέπειες της αμέλειάς μου, αντικρίζοντας έναν «απρόσιτο» αριθμό εισερχομένων…

Μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφερα να εισέλθω στον λογαριασμό μου, όπου δυο μόνο σημαντικά νέα μηνύματα με περίμεναν στην αρχική σελίδα για ανάγνωση. Συντάκτης του ενός ήταν η υπεύθυνη αρθρογραφίας που με ενημέρωνε για το επόμενο θέμα της εβδομάδας, ενώ το δεύτερο το είχε πληκτρολογήσει ο συνέταιρος (και κολλητός μου), ο οποίος μου ζητούσε να ελέγξω ένα link μιας διαφημιστικής εταιρίας. Σάστισα μη γνωρίζοντας ποιο είναι το λιγότερο αγχωτικό ώστε να το αντιμετωπίσω, βρισκόμενος μάλιστα σε μια κατάσταση μάλλον περίεργη... Αναίτια, στο τέλος, επέλεξα να ανοίξω το πρώτο.

Τώρα στέκομαι μπροστά από την άσπρη οθόνη και γράφω κάτι για μια λέξη που μισώ από παιδί. Την μισώ από τότε που κρυβόμουν κάτω από τις κουβέρτες για να αποφύγω τους φτερωτούς εφιάλτες. Όταν πλησίαζαν, έβαζα το κεφάλι μου μέσα στις κουβέρτες και τότε «συναντούσα» την λέξη που παρασιτεί πάνω στην λέξη «φόβος», την «ασφάλεια!».

Αν «ταΐσεις» το φόβο, τότε μεγαλώνει και η ανάγκη της ασφάλειας.

Πόσοι άνθρωποι φοβούνται άραγε κάθε μέρα;

Κάποτε, πριν το νηπιαγωγείο, σε ένα μεσημεριανό τραπέζι η μητέρα μου με είχε ρωτήσει τι είναι κόσμος. Εγώ σηκώθηκα στην καρέκλα και είπα: «Κόσμος είναι αυτός ο τεράστιος μπλε κύκλος που ζούμε μέσα», σχηματίζοντας με τα χεριά μου τη Γη.

«Αυτό είναι η Γη, ο πλανήτης μας», απάντησε εκείνη και συνέχισε λέγοντας πως «κόσμος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι όλοι που ζούμε πάνω στη Γη. Και ξέρεις κάτι, μονό στη Γη έχει ανθρώπους, πουθενά αλλού».

«Το ξέρω, στο φεγγάρι έχει μονό φαντάσματα», είπα με ύφος σιγουριάς και αμέσως ξέσπασε στα γέλια.

«Ναι, γιατί δεν το πιστεύεις; Λένε ότι έρχονται όταν έχουμε πανσέληνο» ολοκλήρωσα ενώ συνέχισε να γελά.

«Δεν έχει ούτε φαντάσματα ούτε ανθρώπους. Ό,τι υπάρχει και ζει, είναι εδώ στη Γη. Από τα σκυλιά, τα πουλιά και τα φυτά, μέχρι εμάς τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε εδώ για να ζήσουμε ειρηνικά».

Από τότε μεγάλωσα και συμβιβάστηκα με τον ξενέρωτο και τρομακτικό κόσμο των «μεγάλων». Μέρα με τη μέρα, καταλάβαινα τι θα πει ασφάλεια και όσο την καταλάβαινα, τόσο την μισούσα. Όμως, ακόμα και τώρα, μου είναι αδιανόητο γιατί πρέπει να νιώθεις ανασφαλής επειδή γεννήθηκες με διαφορετικό χρώμα δέρματος ή διαφορετική εθνικότητα. Είναι διακρίσεις που κάνουν μονό οι αναβαθείς, μόνο αυτοί που δεν μπορούν να κοιτάξουν περά από την επιφάνεια.

Είμαστε μέρος αυτού του κόσμου. Είμαστε συστατικό όπως ο αέρας, το φως και οι πέτρες…

Παιδί αισθανόμουν ασφαλής όταν στο τζαμί -το παιχνίδι με την μπάλα και τις πέτρες- πρόσεχε κάποιος τις πέτρες μην προλάβει κάποιος αντίπαλος και τις στήσει ξανά. Τώρα, φοβάμαι μην αντικαταστήσει κανείς την μπάλα με την υδρόγειο και… την ρίξει προς τις πέτρες.

Κωνσταντίνος Παρλάνης

Υ.Γ. 1. Μην ρωτήσετε πως φανταζόμουν τους εφιάλτες, αυτό είναι άλλο θέμα!

Υ.Γ. 2. Ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν… η ασφάλεια του γενικού πίνακα ρεύματος ενός σπιτιού!

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.