Στις 10 ντομάτες, οι 2,3 του κράτους

Εγώ το πήρα απόφαση. Θα πάω να ζήσω στο ωραιότατο χωριουδάκι μου. Εκεί έχουμε ένα σπίτι 40 ετών και βάλε. Ο παππούς πλήρωσε για να αγοράσει το οικόπεδο. Πλήρωσε για να κτίσει το σπίτι. Πλήρωσε τη μεταβίβαση στον πατέρα μου.

Πριν μερικά χρόνια, θελήσαμε οι αχρείοι να χτίσουμε μια αποθηκούλα. Ήταν δεν ήταν 10 τετραγωνικά. Μέσα στο οικόπεδο, δίπλα στον παλιό φούρνο της γιαγιάς. Δώσε μελέτες, δώσε κόντρα μελέτες, δώσε τα απαραίτητα ένσημα, δώσε εγκρίσεις από την πολεοδομία, τον δήμο ή δεν ξέρω και εγώ από ποιον άλλον. Μου φαινόταν τελείως τρελό το να πρέπει να πληρώσεις για να χτίσεις κάτι, μέσα σε ένα οικόπεδο που σου ανήκει. «Νόμοι», σκέφτηκα και έδωσα τόπο στην οργή. Της έδωσα τόπο, αλλά δεν εξαφανίστηκε από μέσα μου. Ακόμη και τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό. Ίσως να είμαι χαζός.

Δημοτικά τέλη, πάγια, συντήρηση. Κόστη μεγαλύτερα από την αγορά του οικοπέδου και του κτισίματος του σπιτιού. Για ένα σπίτι στο χωριό. Το πατρικό. Όχι κύρια κατοικία. Σήμερα έρχονται αυτοί οι «απίθανοι» τύποι που παίζουν την κυβέρνηση και αποφασίζουν και διατάζουν να πληρώσουν όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων. Ξανά. Μεταβίβαση; Έργα; Όχι. Πληρώνεις επειδή το έκτισες. Πληρώνεις γιατί το έχεις. Υπάρχει κάτι πιο φασιστικό από αυτό; Ίσως να είμαι λάθος. Ίσως να είμαι χαζός.

Πρόφαση υπάρχει. Κρίση, χρέος, δάνεια. Τα έβαζα προχθές κάτω και τα υπολόγιζα. Για έναν μισθωτό της κλίμακας 12.000-20.000 ευρώ, το σύνολο ξεπερνά τις 2000€. Κρατήσεις, ταμείο αλληλεγγύης, τέλος ακινήτων, τέλη αυτοκίνητου. Αν υπολογίσεις τις περικοπές και την αύξηση του Φ.Π.Α., το ποσό μεγαλώνει. Και γιατί όλα αυτά; Από όλους τους προδότες της κυβέρνησης, δεν βγήκε ένας να πει, κοιτάξτε, όταν ήρθε το ΔΝΤ χρωστούσαμε τόσα, τώρα χρωστάμε τόσα και με τα μέτρα που παίρνουμε θα χρωστάμε τόσα μείον τόσα. Απλά σου λένε, δώσε. Δώσε όσο μπορείς. Και αν δεν μπορείς, δεν μας νοιάζει. Σε χρειάζεται η χώρα.

Δεν το πάω παρακάτω. Εδώ ισχύει το χιλιοειπωμένο κλισέ «θα μπορούσα να γράψω τόμους για αυτή την κατάσταση». Και γιατί να τα γράψω; Μεταξύ μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε. Αυτοί αγοράζουν αγρό και μάλιστα με δικά μας λεφτά.

Θα πάω στο χωριουδάκι μου. Θα βάλω ντομάτες. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι μην έρθει το κράτος και μου πάρει τις ντομάτες. «Στις 10 ντομάτες, οι 2,3 δικές μας». Ειδικό τέλος για ντομάτες, 2 ντομάτες. Μου έμειναν 5,7. Διαίρεση με το 4, μας δίνει 1,42 ντομάτα για κάθε μέλος της οικογένειας. Τι θα κάνω με 1,5 ντομάτα; Θα την κάνω σάλτσα. Και μόλις αγοράσω ¼ πακέτο μακαρόνια, θα φτιάξω μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας. Και τότε, θα επιστρέψει το χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Θα τα βλέπω να πέφτουν αργά και βασανιστικά από τη μούρη του (δικό σας το πρόσωπο) και θα λέω από μέσα μου, «Φάε ρε πούστη, φάε να σκάσεις». Γιατί μόλις σταματήσεις τη μάσα, θα φάμε καλά όλοι μας. Ίσως και να μην είμαι χαζός.

Κωνσταντίνος Κουλίνας

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.