Όποιος είναι άνεργος να σηκώσει το χέρι!
Και όποιος πιστεύει ότι θα είναι σύντομα επίσης. Πόσοι είμαστε; Μας μετράνε, μας ξαναμετράνε και βγαίνουμε πάντα όλο και περισσότεροι. Και να σκεφτείς ότι το νούμερο που καταλήγουν, όσο μεγάλο και… «συγκλονιστικό» κι αν είναι, απέχει χιλιόμετρα από το πραγματικό (που είναι σαφώς μεγαλύτερο).
Υπάρχουν πολλές ομάδες ανέργων που διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους: ηλιακά, κοινωνικά κτλ. Δεν μπορώ να μιλήσω για όλες, μιας και δεν μπορώ να γνωρίζω. Μπορώ όμως να μιλήσω για μία: αυτή των ανέργων που είναι λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30. Που έχουν επενδύσει στην παιδεία και την εκπαίδευση τους. Που είναι επί πτυχίω ή πτυχιούχοι ή ακόμα χειρότερα κάτοχοι μεταπτυχιακών, διδακτορικών και λοιπών συναφών – και διόλου ευκαταφρόνητων! – προσόντων. Γνωρίζουν γλώσσες, γνωρίζουν απ’ έξω και ανακατωτά τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και… περιμένουν!
Τι περιμένουν; Ένα θαύμα μάλλον γιατί έχουν την «τύχη» να ζουν σε μια χώρα που τους έχει στερήσει, όχι μόνον τη δυνατότητα να ονειρεύονται για το μέλλον τους, αλλά την ευκαιρία να «αδράξουν» το παρόν τους. Και δεν είναι ότι ζητούν μεγαλεία ή κυνηγούν μια ουτοπία. Η πλειοψηφία αυτών προσβλέπει σε μια δουλειά που θα μπορεί να τους προσφέρει τα προς το ζην, τη δυνατότητα αυτό-συντήρησης και φυσικά αξιοπρέπεια. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι απλώς οικονομικό, είναι κάτι παραπάνω – είναι πέρα για πέρα κοινωνικό.
Είναι μια γενιά που είδε τα όνειρα της να καταρρακώνονται. Που είδε τις επαγγελματικές τις προοπτικές να ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια της σαν την άμμο. Που είδε τα αύριο της να βάλλονται. Που είδε τις ευκαιρίες να χάνονται. Που είδε την αξία της να αμφισβητείται. Έστω και εμμέσως – για παράδειγμα η κακό-πληρωμένη, η εθελοντική ή η μερικής απασχόλησης εργασία κάθε άλλο παρά αναγνωριστικά λειτουργεί για την αξία και τη δυναμική της γενιάς αυτής. Που προσπάθησε, αγωνίστηκε, πόνεσε, ξενύχτησε, κόπιασε και τελικά έχασε – κυρίως τη διάθεση, τη θέληση αλλά και την υπομονή να παλέψει μέχρι τέλους για «τη νίκη». Γιατί όσο κι αν «η ψυχή της» το θέλει, οι συνθήκες, η διαβίωση, η πραγματικότητα την προσγείωσε και την προσγειώνει δίχως τέλος. Και δίχως έλεος.
Φυσικά και έχει σημασία ποιος φταίει. Μια από τις παθογένειες, άλλωστε, αυτού του τόπου ήταν, είναι και – όλα δείχνουν πως – θα είναι, η ατιμωρησία. Ένα κράτος υπό παράλυση και κανείς δεν έχει πληρώσει γι’ αυτό. Κανείς δεν έχει θεωρηθεί υπεύθυνος. Κανείς δεν έχει δικαστεί, κανείς δεν έχει χάσει κάτι. Μεταβίβαση ευθυνών σε ένα φαύλο κύκλο. Αυτό όμως που τελικά έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία δεν είναι μόνο το «τις πταίει» αλλά και το τι γίνεται από δω και πέρα. Γιατί καλώς ή κακώς δεν μπορούμε όλοι μαζί να επιβιβαστούμε σε μια χρονομηχανή, να πάμε μερικά (ή και αρκετά) χρόνια πίσω και να τα κάνουμε όλα αλλιώς. Είμαστε εδώ. Και περιμένουμε λύσεις. Η κριτική είναι εύκολη, πάντα ήταν. Οι προτάσεις όμως; Εκλείπουν.
Η άνεργη γενιά των 30άρηδων, αυτή που βγήκε στην αγορά εργασίας τη χειρότερη εποχή, φαίνεται να αδιαφορεί, να απέχει. Αντιδρά βέβαια με όποιο τρόπο ξέρει και έχει μάθει (πορείες, καταλήψεις, αγανακτισμένοι) αλλά ως εκεί. Μήπως όμως αυτή η «συμπεριφορά» δεν είναι αδιαφορία αλλά απαξίωση; Γιατί να ενδιαφερθεί για το πολιτικό σύστημα; Γιατί να ενδιαφερθεί για την εναλλαγή των κυβερνήσεων, για την ανάληψη της εξουσίας από άλλα πρόσωπα με – κατά πάσα πιθανότητα – ίδια αντίληψη περί πολιτικής; Γιατί να αναζητήσει τη λύση δια της ψήφου, όταν ξέρει πως οι εκλογές στην ουσία, λίγες αλλαγές θα επιφέρουν; Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να της εγγυηθεί πως με την εκλογή του θα ξεπεράσει την οικονομική κρίση, θα αποπληρώσει το χρέος, θα της δώσει πεδίο δράσης, θα ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο, θα μειώσει την ανεργία από το – επίσημο – 16% στο ελάχιστο;
Φαίνεται πως οι «σωτήρες» δεν υπάρχουν, αν φυσικά μπορούμε να κάνουμε λόγο για οποιαδήποτε σωτηρία που δε θα εμπίπτει στην κατηγορία «θαύμα». Μία λύση, μία σανίδα «σωτηρίας» φαίνεται να είναι η μετανάστευση, όμως ακόμα και εκεί, πρακτικά και όχι μόνον, ζητήματα προκύπτουν. Το γεγονός παραμένει. Η νέα γενιά, αυτή που θα έπρεπε να αποτελεί το μέλλον του τόπου, αυτή που θα έπρεπε να προσφέρει για την ανάπτυξη του, αυτή που διανύει τα παραγωγικότερα χρόνια της, αυτή που θα έπρεπε να δημιουργεί, μένει δέσμια των λαθών του παρελθόντος. Καλείται να πληρώσει για αυτά που δεν έπραξε. Καλείται να βγει στην επιφάνεια, τώρα που το καράβι βουλιάζει, χωρίς ούτε ένα σωσίβιο.
Δαγουλά Χρύσα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.